ฉันรู้สึกตัวเพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังไม่หยุด ปรือเปลือกตาขึ้นมองหาที่มาของเสียง อึก... นิ่วหน้าระหว่างขยับลุกขึ้นนั่ง ระบมไปหมดทั้งตัวเลย
สภาพเตียงยับยู่ยี่ ผ้าปูที่นอนหลุดลุ่ยไม่เหลือเค้าเดิมเสื้อผ้าหล่นกระจัดกระจายเกลื่อนพื้น ร่างของริกกี้นอนหมอบอยู่ข้างๆ ลำตัวครึ่งบนโผล่พ้นออกมาจากผ้านวม
ฉันมองหมอนั่นด้วยสายตาว่างเปล่า สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนตอกย้ำให้รู้ซึ้งถึงความจริงข้อหนึ่ง
ฉันสู้เขาไม่ได้
ต่อให้เคียดแค้นมากแค่ไหน ทางออกที่ดีที่สุดคืออดทนแล้วลืมมันซะ
ฉันเม้มริมฝีปากแน่น ถึงจะพยายามทำใจมากแค่ไหนแต่ความเจ็บปวดบนร่างกายไม่มีทางหายไปเพียงชั่วข้ามคืน หย่อนขาลงบนเตียง ยืนก็แทบจะไม่ไหว ฉันเซเล็กน้อยเอามือยันขอบเตียงระหว่างกวาดตามองหาที่มาของเสียง
เสียงโทรศัพท์...ของฉัน
ฉันเดินโซเซไปตามทิศทางของเสียงก่อนพบมันวางอยู่บนโต๊ะกระจกข้างกับตู้เสื้อผ้า รีบเปิดกระเป๋าค้นหาโทรศัพท์มือถือลืมไปว่า
