ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นหลังจากอาบน้ำเสร็จ เดินด้วยขาที่สั่นเทาหยิบผ้าขนหนูสีขาวตรงขอบอ่างมาพันตัว เสื้อผ้าชุดเดิมไม่ต้องพูดถึง เปียกน้ำหมดแล้ว ฉันเดินออกจากห้องน้ำ ทุกย่างก้าวเจ็บไปหมด อยากสลบลงบนเตียงเดี๋ยวนี้เลยแต่โทรศัพท์ที่ส่งเสียงร้องไม่หยุดห้ามไม่ให้ฉันทำตามใจ
ฉันมาเก็บกระเป๋าที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้น ริกกี้แต่งตัวอยู่หน้าตู้เสื้อผ้านั่นแหละ ฉันมองหมอนั่นนัยน์ตาขุ่นก่อนลากตัวเองมาที่เตียง ล้วงโทรศัพท์มือถือออกมารับสาย
“เค้ก....”
แค่เห็นชื่อยัยนั่นที่หน้าจอก็เครียดแล้ว
(คะนิ้ง แกอยู่ไหนเนี่ย คาบเรียนเริ่มแล้วนะ สอบนะเฮ้ย)
“เอ่อ”
ฉันยกโทรศัพท์ออกจากหูมองดูเวลาบนหน้าจอ
“เค้ก ถ้าฉันไปไม่ทันแกช่วยคุยกับอาจารย์ให้ทีนะ”
(หา?)
“คือฉันไม่สบายน่ะ ไม่ได้อยู่บ้านด้วย ชุดนักศึกษาก็ไม่มี กลัวไปไม่ทันจริงๆ”
(ดะเดี๋ยวสิ นี่เธออยู่ที่ไหนเนี่ย ไม่สบายแล้วทำไมไม่รีบบอกก่อนห๊ะ)
ยัยเค้กต่อมาชุดใหญ่ ฉันได
