ฉันมองเข้าไปในห้องอย่างลังเล ผู้ชายคนนั้นไม่พูดอะไรอีก หันหลังเดินกลับเข้าห้องอย่างไม่ทุกข์ร้อน เอาวะ ไหนๆ ก็มาแล้วจะปอดแหกอะไรเอาป่านนี้
ฉันรวบรวมความกล้าก้าวเข้าไปข้างใน
ภายในห้องค่อนข้างโล่งมีเฟอร์นิเจอร์ที่จำเป็นเพียงไม่กี่ชิ้น ผนังด้านหน้าเป็นกระจกทั้งแถบสามารถมองเห็นวิวด้านนอกได้อย่างเต็มที่ ฉันมองแผ่นหลังของร่างสูงตรงหน้าด้วยความสงสัย เขาคือใครกัน....
ว่าแต่นี่มันเข้ามาลึกเกินไปหรือเปล่านะ ฉันมองรอบๆ อย่างกังวล เขานำฉันเข้ามาหลังฉากผนังที่กั้นห้องโถงเมื่อครู่นี้ มีมุมโซฟาเล็กๆ กับชั้นวางหนังสือตั้งเรียงตามผนัง เหมือนเป็นมุมทำงาน ถึงจะมองดูสบายตาแต่ก็ไม่ทำให้ฉันสงบใจลงได้เพราะยังไม่เห็นวี่แววของคนที่ฉันต้องการพบ
“เพนนีอยู่ที่นี่จริงเหรอ”
“อยู่ข้างใน”
เขาพูดสั้นๆ ไม่ได้หันกลับมาด้วยซ้ำ เรียวขายาวยังคงก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นคงจนกระทั่งหยุดอยู่หน้าประตูห้องห้องหนึ่ง เปิดออกอย่างไม
