DANGEROUS TIME :: CHAPTER 1 [50%]
1879 Words
DANGEROUS TIME
1
“ว่าไงนะตี้ หนูสอบติดมหาลัยเดียวกับตาธามเหรอลูก?”
“ค่ะ คุณป้า... ตี้ดีใจที่สุดเลย”
“ป้าก็ดีใจลูก แบบนี้ป้าจะได้ไม่ต้องห่วงตาธามแล้ว” ใบหน้าหวานที่ไม่ได้แต่งเติมใบหน้าใดๆ ทำให้เธอเป็นเหมือนแค่เด็กสาวอายุแค่ 18 ปี หน้าตาบ้านๆ คนหนึ่ง ทรวดทรวงอกเอวก็ไม่ค่อยจะมี หุ่นผอมไม่แห้งจนเกินไป ใบหน้าของเธอไม่เคยผ่านการแต่งหน้าเลยสักครั้งนอกจากทาแป้งเด็กธรรมดา เนื้อตัวของเธอก็ปราศจากกลิ่นน้ำหอมที่เด็กสาวสมัยนี่ชอบใส่กัน จะมีก็แต่กลิ่นหอมของตัวเธอที่รักสะอาดและมั่นดูแลตัวเองอยู่เสมอ ใบหน้าหวานมีดวงตากลมโต ขาว และน่าทะนุถนอม ถ้าลองจับเธอให้แต่งตัวสวยๆ งามๆ บางทีเธออาจจะดูดีมากก็ได้ แต่เธอไม่ได้สนใจเรื่องการแต่งตัวของตัวเองสักนิด ส่วนใหญ่จะชอบสวมแค่เสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงยีนขาดๆ และรองเท้าผ้าใบ ผมสีดำน้ำตาลก็ยาวจนถึงประบ่า ตัดผมหน้าม้ายิ่งทำให้เธอดูเฉิ่มเข้าไปใหญ่ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรเกี่ยวกับตัวเอง นอกซะจาก... สิ่งที่เธอใฝ่ฝันและเฝ้ารอมานานนั่นเอง
“แล้วตี้บอกแม่ยังลูก”
“บอกแล้วค่ะคุณป้า อีกสามวันตี้ต้องไปลงทะเบียนแล้ว”
“งั้นเดี๋ยวป้าโทรหาตาธามให้แล้วกันนะ จะได้ฝากให้ตี้ดูตาธามให้ด้วย... อยู่ปี 2 แล้ว ยังไม่ได้เรื่องอะไรสักอย่าง” ตี้มองคุณป้าที่เธอนับถือเดินไปโทรศัพท์หาลูกชายของเขา ใช่ “พี่ธาม” คือลูกชายของคุณป้าที่เธออาศัยอยู่ เพราะแม่ของเธอเป็นคนเก่าคนแก่อยู่ที่ไร่เวลารัก คือไร่องุ่นของที่นี่ บ้านของพี่ธาม ตี้ยิ้มออกมาทันที นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้เจอหน้าพี่ธาม ผู้ชายต้องห้ามที่แม่มักจะพูดกับเธอเสมอว่า อย่าไปตีเสมอกับเขา แม่ของเธอรู้ดีว่าเธอรู้สึกยังไงกับลูกชายของเจ้านาย และเธอมักจะสั่งสอนลูกสาวเสมอว่า ธาม คือผู้ชายต้องห้ามที่เธอไม่ควรยุ่งด้วย แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็เชื่อในสิ่งที่แม่พูดเสมอ แต่ขอแค่ได้ใกล้ชิดพี่ธาม ได้ดูแลเขา เธอก็พอใจแล้วจริงๆ ใช่... มันก็เกินพอแล้วจริงๆ
ปัจจุบัน
“เหอะ แม่นะแม่ หาภาระมาให้ผมอีกแล้วใช่ไหมเนี้ย!!”
“...” ตี้ยืนมองร่างสูงของคนที่เธอพูดได้เต็มปากว่ารักเขา ใช่เขาคือพี่ธาม ผู้ชายที่มีใบหน้าที่หล่อเหลา หยิ่งยโส แข็งกระด้าง ปากจัดแถมยังเป็นคนอารมณ์ร้ายจนเธอไม่กล้าแม้แต่จะสบสายตากับเขาเลยสักนิด ธามถอนหายใจออกมาทันที เมื่อได้รับโทรศัพท์จากผู้เป็นแม่ที่บอกว่า ตี้ ยัยเด็กรับใช้ที่ไร่ของเขา ที่แม่เขารักนักรักหนา สอบติดมหาลัยเดียวกับเขา แล้วไงล่ะ? แม่ก็โทรมาให้ยัยเฉิ่มตี้มาอยู่กับเขาที่คอนโด อารมณ์ที่กำลังนอนได้ที่ก็ตื่นสะดุ้งขึ้นทันทีอย่างหัวเสีย
“แล้วไงแม่!! จำเป็นไหมที่ผมจะต้องให้ยัยเฉิ่มตี้มาอยู่ด้วย มันใช่ไหมแม่!!” ธามตะคอกผู้เป็นแม่อย่างหงุดหงิด มองร่างบางที่ยืนก้มหน้าอยู่ที่หน้าห้องของเขา ใบหน้าของเธอไม่มีอะไรดีเลย หน้าตาจืดชืด แต่งตัวก็ไร้รสนิยม ถ้าใครรู้ว่าหนุ่มฮอตเดือนคณะสถาปัตฯ อย่างเขาต้องอยู่ร่วมกับยัยเฉิ่มนี่ ไม่โดนนินทาตายหรือไงวะ!!
“แม่ ผมทำตัวดีเสมอนะ อีกอย่างหอในมหาลัยมีเยอะแยะไป ทำไมแม่ไม่ให้ยัยตี้ไปอยู่เล่า!!” ตี้ยืนฟังธามที่เถียงกับผู้เป็นแม่อยู่นาน ก่อนจะปามือถือทิ้งทันทีอย่างหงุดหงิด นั่งลงที่โซฟามองตี้ที่สะดุ้งอย่างสุดตัวเมื่อมองร่างบางที่ยืนก้มหน้าอยู่แบบนั้น
“จะยืนก้มหน้าอีกนานไหม เข้ามาสิวะ!!”
“ค่ะ...” ธามมองร่างบางที่หิ้วกระเป๋าเข้ามาวางที่โซฟา ก่อนจะนั่งลงที่พื้น เงยหน้าสบตากับเจ้าของดวงตาที่เธอมักจะชอบมองเสมอๆ แต่ตอนนี้ดวงตาของเขากลับเย็นชาและโกรธเกรี้ยวจนเธอหลบสายตาของเขาทันที
“เสือกสอบเข้ามหาลัยเดียวกับฉันได้ เก่งดีนี่”
“ขอบคุณคะ”
“ประชดเว้ย!! แม่ง น่ารำคาญจริงๆ”
“...”
“แล้วไง? สอบได้คณะอะไร?”
“นะ นิเทศฯ ค่ะ”
“เหอะ วุ่นวายจริงๆ” ตี้มองร่างหนาที่หยิบบุหรี่มาจุดสูบทันที เพื่อปัดเป่าความรู้สึกในใจตอนนี้ บอกตามตรงว่าเขาไม่ชอบขี้หน้ายัยเฉิ่มตี้สักเท่าไหร่ ออกจะเหม็นขี้หน้าด้วยซ้ำ เพราะแม่ของเขาโปรดปรานยัยนี่เหลือเกิน แทบจะเอามาเป็นลูกตัวเองเลยด้วยซ้ำๆ ทั้งที่เป็นแค่ลูกคนใช้ที่เก่าแก่มาแค่นั้น ไม่รู้ว่าแม่ของเขามองเห็นอะไรในตัวยัยเฉิ่มเบอะนี่ก็ไม่รู้
“เดินไปข้างหลังครัว มันจะมีห้องคนใช้อยู่ ไปอยู่ในนั้นไป”
“เอ๊ะ? ตะ แต่คุณป้าบอกว่า ให้ตี้นอนที่ห้องรับแขก...”
“ก็ฉันไม่ให้นอน มีปัญหาไหม?”
“...”
“ห้องอีกห้องของฉัน เอาไว้ให้พวกเพื่อนฉันมานอน ไม่ใช่เธอ จำใส่หัวไว้ด้วย!!” ใบหน้าหวานพยักหน้ารับ ก่อนจะมองใบหน้าหล่อที่พ่นควันบุหรี่ออกมาอย่างอารมณ์เสีย และเดินลุกไปที่ห้องของตัวเอง พร้อมกับปิดประตูเสียงดังสนั่น ร่างบางถอนหายใจออกมาทันที ก่อนจะเดินตรงไปตามทางที่เขาบอก ที่เคาร์เตอร์ครัวหรูหรามาก สายตากลมกวาดไปมองประตูที่อยู่ตรงหลังตู้เย็น เปิดไปก็พบว่าห้องมีแต่ฝุ่นเต็มไปหมด แต่ก็ยังกว้างมาก มีตู้เสื้อผ้า โทรทัศน์ ห้องน้ำในตัว ตี้เดินไปที่เตียงกว้างก่อนจะนั่งลงทันทีอย่างเหนื่อยใจ
“ทำยังไงได้ล่ะตี้ อยากอยู่ใกล้ชิดเขา ต่อให้เป็นแค่เศษผง... อย่างน้อยก็ได้ลอยอยู่ใกล้เขานะ” รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นที่ใบหน้า ก่อนจะลุกขึ้นไปส่องกระจก มองใบหน้าของตัวเองที่มันจืดชืดอย่างที่ใครๆ ก็พูดกัน หุ่นก็ไม่ได้ดีอะไร ก็แค่ไม่ผอมและไม่อ้วนเกินไปก็เท่านั้น แถมยังเชยแต่งตัวยังล้าสมัยอีกต่างหาก แต่นี่คือตัวเธอนี่น่า...
ในที่สุดวันเปิดเทอมก็มาถึง ระหว่างที่อยู่ด้วยกันที่คอนโด เธอพอจะรู้แล้วว่าทำไมคุณป้าถึงส่งให้เธอมาอยู่กับเขา เพราะพี่ธามของเธอไม่เคยกลับมาที่ห้องเลย แถมห้องก็ไม่ได้รับการดูแล สกปรกและเละเทะ จนเธออดไม่ได้ที่จะทำความสะอาดและตอนนี้มันก็เสร็จเรียบร้อย จนคอนโดที่เคยโทรม กลับมาเป็นคอนโดหรูราคาแพงอย่างที่มันเคยเป็น ตี้ยืนจัดโต๊ะอาหารอยู่ สวมชุดนักศึกษาตัวใหญ่และกระโปรงพีชที่ยาวเลยหัวเข่า ก่อนจะมองร่างหนาของธามที่เปิดประตูออกมาพร้อมกับร่างหนาที่สวมแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวติดกระดุมไม่หมดเผยให้เห็นแผงอกแกร่งที่มีรอยสักรูปนาฬิกาทราย บริเวณต้นคอซ้ายของเขาก็สักเป็นลายเส้นรูปสามเหลี่ยม มันเพิ่มเสน่ห์ให้เขาอย่างมากเลยทีเดียว ทรงผมก็ไม่เป็นทรง ดูยุ่งๆ ทำให้เขาฮอตอย่างบอกไม่ถูกเลย
“พี่ธามทานอาหารก่อนไหมคะ?”
“ไม่...” ว่าแล้วธามก็เดินออกจากห้องไปทันที ปล่อยให้ตี้ยืนถอนหายใจอยู่แบบนั้น เธอหยิบกระเป๋าสะพายไหล่และเดินตามเขาลงไปทันที แต่ทว่าก็ไม่ทันแล้ว เพราะธามได้ขับรถปอร์เช่สีดำผ่านเธอไปอย่างรวดเร็ว จนเธอได้แต่ยืนเอ๋อ อยู่แบบนั้น ตี้รีบขึ้นรถเมล์ที่หน้าคอนโดไปมหาลัยทันที เพราะเปิดเทอมวันแรก เธอจะต้องร่วมกิจกรรมกับทางคณะ
ตี้วิ่งเข้ามาในมหาลัยและหาคณะของตัวเองทันทีอย่างร้อนรน ใบหน้าหวานกวาดสายตาไปทั่ว ถามคนแถวนั้นก็เอาแต่หัวเราะเธอที่เหมือนผีบ้ามากๆ เลยตอนนี้ จนกระทั่งเธอมาถึงก็พบว่าตอนนี้เฟรชชี่ปีหนึ่งกำลังทำกิจกรรมกันอยู่
“มาสาย!!”
“ขะ ขอโทษค่ะ...”
“ชื่ออะไร มานี่ดิ!!” ร่างบางเดินก้มหน้าไปทันที เพื่อไปหารุ่นพี่ที่หน้าตาโหดๆ พร้อมกับเสียงหัวเราะของนักศึกษาคนอื่นที่พากันชี้มาที่เธอ ใช่เธอมันเฉิ่มไง สาวๆ นิเทศฯ สวยกันทุกคน ยกเว้นแค่เธอเท่านั้น
“ชื่ออะไร!!”
“ชะ ชื่อติณยา ไชยเวศค่ะ”
“ทำไมมาสาย!!”
“พะ พอดีหนูเพิ่งย้ายมาค่ะก็เลยหลง” เสียงหัวเราะดังขึ้นทันที จนตี้ก้มหน้าลงกับพื้น ไม่กล้าแม้แต่จะมองออกไปเลยตอนนี้ รุ่นพี่ไม่พูดอะไร แต่กลับเขียนชื่อเธอลงในแผ่นป้ายและยื่นให้เธอทันที
“ไปวิ่งรอบสนามสามรอบ แล้วค่อยมาเข้ากิจกรรม”
“ค่ะ” ตี้พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินออกไปทันทีอย่างรวดเร็วแต่ทว่าความรีบ ทำให้เธอสะดุดขาของเพื่อนร่วมคณะ จนล้มลงกับพื้นทันทีอย่างแรง
ปึก!!
“โอ๊ย...”
“ฮ่าๆ ซุ่มซ่ามชะมัดเลย ยัยเฉิ่ม”
“นั่นดิ มาสายแล้วยังจะทำตัวซุ่มซ่ามอีก น่าสมเพชชะมัด!!” ใบหน้าหวานไม่ตอบโต้อะไร ค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นและวิ่งไปที่สนามทันที ออกแรงวิ่งอย่างเหนื่อยหอบ ในขณะนั่นเธอก็กวาดสายตามองไปทั่วคณะ ก็เห็นว่าคณะที่ธามอยู่ไม่ไกลจากคณะของเธอเลยสักนิด เหมือนจะเห็นรถของเขาด้วย แต่ทำไมถึงได้เห็นเหมือนพี่ธามนั่งอยู่ที่โต๊ะล่ะ? ช่างเถอะ
หลังจากที่ตี้วิ่งรอบสนามเสร็จก็มาทำกิจกรรมต่อทันที และหนึ่งในนั้นก็คือการหาพี่รหัส ใช่... เธอกำลังเดินไปจับสลากเพื่อค้นหาพี่รหัส ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะได้พี่รหัสแบบไหนนะ? จะดุ? จะสวย? จะหยิ่ง? จะ... อะไรก็ช่างเถอะ แต่ถ้ากิจกรรมตรงนี้เสร็จแล้ว เธอจะได้ไปหาพี่ธามสักที
“อืม... พี่รหัสปีสาม ชื่อย่อตัวอ. หน้าตาหล่อมาก รวย ตัวสูง ขาว? จะมีเหรอคนแบบนี้” ตี้มองแผ่นกระดาษในมือและกวาดสายตามองหาพี่รหัสที่มีคุณสมบัติอยู่ในมือ ตอนนี้คนอื่นๆ ต่างพากันเจอพี่รหัสกันบางส่วน
“กรี๊ด ขอให้ฉันได้พี่แอลเป็นพี่รหัส”
“นี่ ไม่ใช่จะได้ง่ายๆ นะคะ... ต้องดูเลขรหัสที่ตรงกันด้วย”
“งือ ฉันได้อยากได้พี่แอลนะ เดือนคณะปีสาม กรี๊ด!! ยังไงก็ขอให้ได้ ขอให้โดน เพี้ยง!!”
จึกๆ
- Writer
