นางร้ายคนนี้ขอยึดฮาเร็มของนางเอกแอ๊บใส

เทพทรูที่จิตป่วง

ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้วหลังจากงานฉลองวันเกิดของท่านพี่ ฉันยังใช้ชีวิตแบบปกติและเตรียมพร้อมสำหรับเหตุการณ์ข้างหน้า

แต่ก่อนหน้านั้นฉันได้พูดคุยกับทุกคนแล้วว่าฉันจำทุกอย่างได้ แล้ว และก็ได้เห็นสีหน้าที่ดูตื่นตระหนกตกใจของทุกคน แต่พออธิบายว่าความรู้สึกไม่เหมือนเดิมแล้วคนแรกที่ยิ้มออกมาก็คือพี่อลันสุดหล่อ

‘ฉันนี่มองเห็นเงาหางส่ายไปมาเลยละ’

ส่วนซีนหลังจากที่ท่านพ่อและท่านพี่ช่วยกันปราบปรามพวกค้าทาสเถื่อนและขุนนางที่หนุนหลังพวกมันได้ก็ขอตัวไปสะสางกับธุรกิจของครอบครัวที่เมืองมนุษย์ แม้จะแอบคิดถึงอยู่บ้างแต่ยังไงล่ะสุดท้ายซีนก็ต้องกลับมาอยู่ดีจะดูถูกสายสัมพันธ์ของคู่พันธะไม่ได้หรอกนะ

"อลิซ~~~พี่กลับมาแล้วววว"

เสียงของท่านพี่มาก่อนตัวซะอีก นี่ก็ติดน้องเกิ้นลงทุนไปกลับโรงเรียนไม่ยอมอยู่หอ ฉันบ่นไม่รู้จะบ่นยังไง ท่านพี่ก็เอาแต่อ้างว่ากลัวฉันเหงาบ้างล่ะรอให้ซีนกลับมาบ้างล่ะกลัวฉันเป็นอันตรายบ้างล่ะ แต่ฉันรู้เหตุผลจริงๆก็คือกลัวฉันกลับไปหาคามินอะดิ

'หนูไม่โง่แล่นไปเองหรอกค่ะแต่ถ้าอีกฝ่ายมาเสนอเองอาจรับไว้พิจารณา'

หมับ!

"อลิซคิดอะไรอยู่ค่ะ"

อ้อมกอดจากด้านหลังอันอบอุ่นของพี่ชายที่รัดแน่นยิ่งกว่างูแต่ฉันชอบนะมันแสดงให้เห็นว่าฉันสำคัญกับเขามากแค่ไหน

"กำลังนึกถึงซีนอยู่ค่ะ"

"โกหกสักนิดบ้างก็ได้นะคะอลิซ"

น้ำเสียงแง่งอนของท่านพี่ทำเอาฉันคันหัวใจยุบยิบจนต้องหันไปหอมแก้มเพื่อให้รางวัล

'น่ารักจริง'

"ท่านพี่ก็รู้ ซีนหายไปเป็นเดือนแล้ว แถมยังไม่ได้ส่งข่าวกลับมาเลย น้องก็เป็นอดห่วงไม่ได้นิค่ะ"

อลันลูบผมของน้องสาวเล่นอย่างเพลิดเพลินแม้ใจจริงเขาจะอยากบอกแต่บางเรื่องรอให้เจ้าตัวเป็นคนบอกเองดีกว่า

"เอาน่าอีกไม่กี่วันเดี๋ยวซีนก็กลับมาพี่เชื่ออย่างนั้นแต่ถ้าไม่กลับมาก็ดีพี่จะได้อยู่กับอลิซแค่สองคนหุหุ"

"อ่า..ท่านพี่นิสัยไม่ดีน้องจะเข้าบ้านแล้ว" ฉันดิ้นหลุดออกมาจากอ้อมกอดของท่านพี่ก่อนจะยืนขึ้น "และวันนี้น้องจะไม่ดื่มเลือดของท่านพี่เป็นการลงโทษ" พูดเสร็จฉันก็รีบวิ่งเข้าบ้านทันทีเพราะขี้เกียจฟังเสียงโอดครวนของพี่ชาย

"หึหึอลิซน้องจะหนีพี่ได้สักกี่ครั้งน๊าา"

ฟึบ!!!

"คุณชายขอรับซีนทำสำเร็จแล้วอีกสามวันคงจะกลับมาถึงที่นี่ขอรับ"

"อืม....กลับไปคอยดู ถ้าหากมีเรื่องอะไรก็ให้รีบแจ้งกลับมา"

"ขอรับ"

ฟึบ!!!

'ทีนี้ข้าจะได้วางใจเสียทีไม่ต้องมาคอยกังวลว่าอลิซจะเหงาอีกต่อไป'

"เฮ้อ....เหนื่อยจังอาบน้ำสักนิดดีกว่า" ถึงตัวจะไม่มีเหงื่อแต่ฉันก็เคยชินกับการอาบน้ำวันละครั้ง ฉันเดินเข้าห้องน้ำก่อนที่จะถอดชุดออกจนเปลือยเปล่าก่อนจะดีดนิ้วครั้งหนึ่งน้ำก็เต็มถังทันที

"เพื่อความร้อนสักนิดดีกว่า"

เมื่อน้ำได้อย่างที่พอใจก็ก้าวขาลงไปในอ่างก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงและหลับตาผ่อนคลายอารมณ์อย่างสบายใจ

"อืม~~"

เสียงครางแผ่วเบาในลำคอของหญิงสาวช่างกระตุ้นอารมณ์ดิบของเขาได้อย่างดี ไหนจะเรือนร่างสุดเย้ายวนสะโพกผายเอวคอดกิ่วที่เขาสามารถรวบไว้ด้วยมือเดียวยังได้ และที่ทำสติของเขาแทบหลุดก็ไม่พ้นหน้าอกคู่นั้นที่ดูอวบอิ่มจนน่าลิ้มลอง ยิ่งยามที่ยอดปลายแข็งเป็นเม็ดก็ยังแดงระเรื่อน่าขับกัดที่สุด

'อ่า....แค่คิดแค่เห็นแวบเดียวยังทำให้เขาคนนี้ถึงกับร้อนรุ่นแก่นกายแข็งขืนขึ้นมา ช่างเป็นเสน่ห์ที่น่ากลัวเสียจริง'

เขายังแอบมองหล่อนต่อเพราะไม่อาจตัดใจจากไปได้จริงๆ

อลิซชำระกายเสร็จก็ขึ้นจากน้ำก่อนจะใช้ผ้าเช็ดตัวพันรอบแบบลวกๆเธอรู้สึกเสียวหลังแปลกๆเหมือนมีคนจ้องมองอยู่ตลอด

ขณะที่หญิงสาวรีบร้อนออกไปกลับเดินสะดุดเข้ากับกองชุดที่เธอถอดไว้

"ว๊าย!!!"

ฉันหลับตาเตรียมใจกับการกระแทกพื้นที่ต้องเจ็บตัว แต่เอ๊ะ....

เมื่อลืมตาขึ้นมาฉันกลับหยุดอยู่ในท่าที่กำลังจะล้ม แถมยังขยับตัวไม่ได้อีก อะไรกัน…นี่มันเหมือนกับมีใครมากดหยุดเวลาไว้เลย

"หึหึ หน้าท่านหญิงก็ตลกดีนะครับ"

ผู้ชายผมแดงเดินออกมาจากมุมห้องน้ำก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเธอ

'สะสายตานั่นคืออะไร นี่!!มันจะจาบจ้วงเกินไปแล้วนะ กล้าดียังไงมาลวนลามฉันด้วยสายตาอะ' อลิซได้แต่ด่าในใจเพราะปากของเธอก็ขยับไม่ได้ที่ขยับได้ตอนนี้ก็มีแค่ลูกตาเท่านั้น

"โอ๊ะ...ขออภัยสงสัยจะเมื่อย"

ชายผมแดงดีดนิ้วทีเดียวฉันก็หลุดจากพันธนาการ แต่กลับกลายเป็นว่าฉันดันล้มไปซบอกแน่นๆของเค้าแทน

"ว๊าย"

ชายผมแดงก็อุตส่าห์เดินเข้ามารับเธอไว้แต่ทำไมต้องกอดแน่นอย่างนี้ด้วย ฉันพยายามดิ้นออกจากอกของเขาแต่สงสัยจะดิ้นแรงไปหน่อย ผ้าเช็ดตัวถึงได้หลุดลงไปกองที่พื้นแล้ว

"โอ๊ะชอบแบบนี้ก็ไม่บอก"

ฉันสะดุ้งเฮือกก่อนจะกอดเขาไว้แน่นกว่าเดิมจนแทบจะสิงร่าง อย่างน้อยมันก็พอจะบดบังไม่ให้เห็นร่างกายของเธอได้

"นี่!!นะนาย...ยังกล้ามาล้อเล่นรึ.....นะนายทำ....ให้ฉัน...อาย..นะ....ฮือๆ"

ริออนตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นน้ำตาอลิซ นี่เขาแกล้งเธอเกินไปรึ อ่า....เขาไม่ชอบน้ำตาผู้หญิงเลยจริงๆ ริออนดีดนิ้วเรียกผ้าเช็ดตัวขึ้นมาก่อนจะห่อตัวเธอเอาไว้

"เลิกร้องได้แล้วและก็เลิกกอดด้วยถ้าหากไม่อยากให้เรื่องไปจบที่เตียงฉันปลอบใครไม่เก่งหรอกนะ"

ฉันรีบกุมผ้าถอยออกห่างจากเขาทันที

"อึกๆ"

เสียงสะอื้นแผ่วเบาของหญิงสาวทำให้ใจของเขาหวิวๆอย่างไรก็ไม่รู้ แต่เมื่อมองหน้าเธอเขากลับต้องคันยุบยิบที่หัวใจ ยิ่งมองเห็นดวงตาเศร้าคู่นั้นที่คลอน้ำตาไหนจะจมูกที่ดูรั้นนิดๆแดงเถือกเพราะผ่านการร้องไห้ มันช่างน่าเอ็นดูเสียจริง เมื่อเลื่อนสายตามองลงมาที่ริมฝีปากใจเขากลับเต้นโครมครามขึ้นเรื่อย ๆ จนเผลอยื่นมือออกไปจับก่อนจะไล้วนเบาๆราวกับต้องมนต์

"นายเป็นใครเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร"

แม่กระต่ายน้อยที่หยุดร้องไห้เป็นฝ่ายเริ่มพูดออกมาก่อนทำเอาเขาแปลกใจนิดหน่อย

"ทำไมเธอไม่วิ่งหนีละ" ริออนถามด้วยความสงสัย

"วิ่งหนีหรือใครจะกล้าหันหลังให้นายกัน ในเมื่อนายมีเวทหยุดเวลาต่อให้ฉันอยากวิ่งแค่ไหนก็คงก้าวขาได้แค่ไม่กี่ก้าว"

เมื่อได้ฟังคำตอบของเธอยิ่งถูกใจจนอดอมยิ้มไม่ได้ อย่างนี้หน่อยค่อยไม่หน้าเบื่อ

"งั้นข้าจะให้รางวัลในฐานะที่ท่านหญิงอลิซสามารถทำให้ข้ายิ้มได้ละกัน"

พูดเสร็จเขาก็ประคองท้ายทอยเธอให้เงยขึ้นก่อนจะประทับจูบลงริมฝีปาก

"อื้ม"

เขาไม่นึกเลยว่ารสชาติของผู้หญิงคนนี้จะหวานล้ำแสนพิเศษ รสสัมผัสเต็มไปด้วยกลิ่นที่หอมเย้ายวนดึงดูดให้เขาหลงไหลไปกับมันเสียแล้ว กลับกลายเป็นเขาเองที่ตักตวงจนเธอเริ่มหายใจไม่ออกทั้งที่ตอนแรกตั้งใจแค่จะหยอกล้อเธอเล่น

"แฮกๆนะ...นายจะเอาเปรียบกันเกินไปแล้วปะ...."

อื้มๆ

อลิซเริ่มหมดแรงดิ้นยิ่งทุบยิ่งเหนื่อย...ไอ้คนหื่นกาม

ไม่พอ!!เขาต้องการมากกว่านี้ เขาเริ่มตักตวงความหวานอีกครั้งก่อนจะส่งปลายลิ้นเข้าไปหยอกเย้าและไล่วนไปทั่วควานหาความหวานให้มากที่สุด จนเขารู้สึกว่าร่างเล็กแน่นิ่งไป

"ว๊า ถึงกับหมดสติเลย น่าเสียดายจังแต่คงต้องพอไว้แค่นี้ก่อนข้าต้องกลับมาหาเจ้าอีกอย่างแน่นอน"

เขาอุ้มหญิงสาวไปไว้บนที่นอนก่อนจะจูบลาเบาๆอีกครั้ง ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไรแต่มันก็ไม่ได้แย่นัก

แววตาที่อ่านยากมองหญิงสาวอีกครั้งก่อนที่จะหายไปจากห้อง

อืม~~เสียงครางแผ่วเบาของหญิงสาวดังขึ้นมาก่อนที่เจ้าตัวจะลืมตาขึ้น

"เฮือก!!ไม่นะ"

เธอรีบสำรวจร่างกายทันทีเมื่อเห็นว่าไม่บุบสลายก็เบาใจก่อนจะรีบหาชุดมาใส่

"ฟู่คนนี้ก็เสี่ยงหน่อยละกัน"

ฉันยอมทุ่มหมดหน้าตักเลยนะกับไอ้หัวแดงสุดอันตรายเจ้าชายจอมวายร้ายของเผ่าเทพ

'ริออน เซฟ'

เจ้าของรูทจิตป่วงที่นิสัยโคตรจะย้อนแย้งทุกอย่าง

ดูเหมือนแผนกระตุ้นของฉันสงสัยจะดีเกินไปจนไปกระตุกเสือหลับจนได้ ดีที่ฉันเอะใจเมื่อได้กลิ่นหอมแปลกๆในห้องน้ำจึงระวังตัวได้ทัน แต่ใครจะคิดว่าตัวละครสุดสำคัญมันจะมาก่อนเพื่อนเลย

‘ไอ้เวทหยุดเวลาโคตรโกงก็มีแต่ไอ้หัวแดงคนเดียวเธอถึงกับเหงื่อตก’

แล้วด้วยนิสัยโคตรเลวของตัวละครนี้ถ้าหากเขาไม่ถูกใจเยื่อก็จะกิน(ตับ)ให้เสร็จแล้วชิ่งหนี แต่ถ้าหากถูกใจริออนก็จะเล่นด้วยนานหน่อยขึ้นชื่อว่าเป็นแบดบอยตัวพ่อของเกมนี้เลย ดีที่ฉันรู้จุดอ่อนของเขาก็คือน้ำตาผู้หญิง(สำหรับเหยื่อที่ยังไม่ได้กินถ้ากินแล้วเป็นอีกเรื่อง)จึงงัดออกมาใช้ทัน

'โล่งอกไปทีนึกว่าจะจบเกมเสียแล้ว'

แต่อย่างไรก็ตามคราวนี้ก็ถือว่าคุ้มค่าสามารถตกได้พระเอกตัวเด่นมาเข้าสต๊อกแม่นางเอกคงอกแตกตาย ก็เจ้าชายริออนคือเป้าหมายอันสูงสุดของนางเพื่อที่นางเอกจะได้เปลี่ยนตัวเองให้เป็นเทพสมบูรณ์แบบและได้ขึ้นเป็นเชื้อพระวงษ์ ช่างเป็นเนื้อเรื่องที่ทะเยอทะยานมากกว่าเพ้อฝันในความรัก

จะว่าไปรูทฮาเร็มของแม่นางเอกพระเอกที่นางเลือกเก็บก็มีแต่เด่น ๆทั้งนั้น ทั้งท่านพี่เจ้าของรูทตัวละครลับ เจ้าชายริออนพ่อเทพทรูที่เปลี่ยนชีวิตนางและคามินพ่อนักรบเลือดมังกรผู้ไร้พ่าย

ส่วนคนอื่นก็เป็นได้แค่หินรองเท้าที่นางใช้ปีนป่าย หลอกเอาผลประโยชน์ต่างๆมาด้วยใบหน้าที่ใสซื่อ

'เฮ้อชักจะสงสารซีนแล้วสิดีที่เจอกับเราก่อน'

ซีนคือตัวละครที่ปมเยอะสุดและเป็นผู้ช่วยของนางเอกที่ทำทุกอย่างทั้งคอยดูแลและปกป้องเสมอ เหตุผลหลักๆเพราะเป็นลูกครึ่งเหมือนกันกับการโดนนางเอกหลอกใช้แต่รูทที่นางเอกจะลงเอยกับซีนมีน้อยมากๆจนแฟนๆของเกมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าซีนก็คือหนึ่งในพระเอกจีบได้เหมือนกัน

"จะว่าไปก็คิดถึงซีนจังเฮ้อ"

เวลาผ่านมาอีกสามวันนับเป็นช่วงเวลาที่แสนสงบสุข เจ้าเทพสุดซึนก็หายหน้าไปเลย ซึ่งมันก็ดีกับตัวฉันมากๆฉันรู้ว่าแผนของเจ้านั่นคือปล่อยเพื่อจับ แต่เร็วไปไหมช่างเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองเสียจริง ฉันละอยากส่ายหัวให้เจ้านี่

เช้านี้ฉันลงมาเดินเล่นที่สวนเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศและผ่อนคลายอารมณ์หลังจากที่ต้องคอยระวังริออนจนแทบจะนอนไม่ได้ แต่พอมั่นใจแล้วว่ายังไม่มาก่อกวนในช่วงนี้ฉันถึงกลับมาใช้ชีวิตแบบปกติได้ อีกทั้งท่านพี่ก็กลับไปอยู่ที่หอแล้วทั้ง ๆที่ตอนแรกไล่ยังไงก็ไม่ไปแท้ๆ

เงาต้นไม้ใหญ่บรรยากาศร่มรื่นดีทำเอาเธอถึงกับเคลิ้มทีเดียว ถ้าฉันขอแอบนอนตรงนี้ก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง เมื่อนึกได้แบบนั้นฉันก็เดินไปนั่งลงที่โคนต้นไม้ก่อนจะเอนหลังนอนพิงกับลำต้นของมัน

"อ่า....สบายจัง"

ฉันสูดกลิ่นธรรมชาติเข้าเต็มปอดก่อนจะปล่อยใจให้เคลิบเคลิ้มกับความสุขนี้

ในตอนที่อลิซกำลังจะหลับเธอกลับได้กลิ่นหอมที่คุ้นเคยแถมกลิ่นยังเริ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆจนลำคอของเธอแห้งผากสุดๆดูเหมือนกลิ่นหอมครั้งนี้มันเย้ายวนยิ่งกว่าครั้งที่ผ่านๆมาจนฉันต้องแอบกลืนน้ำลายก่อนจะลืมตาขึ้นเพื่อมองหาที่มา

"อะ....ซีน"

ฉันเรียกชื่อของคนที่คิดถึงอยู่บ่อยๆแต่มันก็เบาจนแทบไม่ได้ยินเพราะเธอไม่รู้ว่านี่เรื่องจริงหรือความฝัน ยิ่งมองใบหน้าของคนที่คิดถึงตามันก็เห่อร้อนจนมีน้ำคลอในดวงตาคู่สวย

"ข้ากลับมาหาท่านหญิงแล้วนะครับและต่อจากนี้ข้าจะไม่หนีหายไปไหนไกลจากท่านหญิงอลิซอีก"

"ฮือ....ซีนเจ้าคนใจร้าย หายไปไหนมาไม่ยอมติดต่อกันบ้างเลย"

ฉันพุ่งเข้ากอดซีนก่อนจะตัดพ้อต่อว่าเล็กน้อย ก็คนมันคิดถึงนี่นา ก็ซีนคือตัวละครที่ดีที่สุดไร้เล่ห์เหลี่ยมใดๆรักปักใจมั่นคง ผู้หญิงน่ะก็ชอบแบบนี้กันทั้งนั้น เป็นเหมือนต้นไม้ใหญ่ที่สามารถเป็นที่พักพิงให้คนอื่นๆได้

"แต่เอ๊ะ.....ดูเหมือนซีนจะเปลี่ยนไปนะ"

ฉันถอยออกมาเพื่อมองซีนได้ชัดๆ ดูเหมือนจะสูงขึ้น ตัวหนาขึ้น กล้ามแน่นขึ้น(?)มีหกลอนและโครงหน้าเข้มชัดขึ้น

"ไปทำอะไรมาทำไมดูเร้าใจกว่าเดิม"

"คะคุณอลิซ" -////-

ฉันส่งยิ้มเผยเขี้ยวเล็กๆไปให้ซีนที่กำลังหน้าแดงอยู่ตอนนี้ หุหุ ยังไงก็ไม่ทันฉันหรอก

"อื้ม.."

ฉันตกใจตาโตที่อยู่ ๆ ซีนก็ก้มลงมาจูบที่ริมฝีปากของฉันอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว.....แต่รู้สึกดีจัง

เขาร้อนรุ่มโหยหาคิดถึงหญิงสาวตรงหน้า หนึ่งเดือนที่ผ่านมาเขาต้องอดทนอดกลั้นมากขนาดไหนเพื่อที่จะสามารถพลักดันตนเองให้คู่ควร แม้จะต้องทนเจ็บปวดเจียนตายเขาก็ยอม และในที่สุดเขาก็ทำสำเร็จและสามารถกลับมาหาท่านหญิงของตนได้

"ท่านหญิงขะข้า..ไม่ไหวขออีกครั้งได้หรือไม่พันธะครั้งนี้ก็จะสมบูรณ์"

"ซีน.....อลิซรอซีนมาเดือนหนึ่งแล้วยังกล้าพูดแบบนี้อีก รีบพาอลิซกลับไปที่ห้องสักทีถ้ายังไม่อยากถูกกดกลางสวนแห่งนี้"

"หึหึท่านหญิงยังซุกซนและร้อนแรงจริงๆนะครับ ข้าคิดถึงท่านที่สุด"

"ว๊าย!!"

"ให้ข้าอุ้มไปคงเร็วกว่านะท่านอลิซ"

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของคนตรงหน้าเธอก็พึ่งเคยเห็น ร้ายกาจ!! ไว้ใจไม่ได้สักคนเลยจริงๆ

'พวกตัวเอกเรื่องนี้'!!!!!