นางร้ายคนนี้ขอยึดฮาเร็มของนางเอกแอ๊บใส

ง่วง.....ความรู้สึกที่ลืมตาไม่ขึ้นเป็นอย่างนี้นี่เองทั้งบรรยากาศที่ดีเตียงที่นุ่มและหอมกลิ่นดอกไม้อ่อนๆ 'อืม' กลิ่นหอมที่เย้ายวนลอยมาแตะจมูกของฉันทำเอาความรู้สึกที่ง่วงซึมเมื่อสักครู่จางหายไปเลย หอม...อ่า...กลิ่นหอมนี้เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆพร้อมกับความรู้สึกที่ปั่นป่วนมวนท้องไปหมด ความรู้สึกนี้คืออะไรกัน ฉันที่ยังนอนหลับตาสนใจแต่สูดกลิ่นหอมไปเรื่อย ๆ จนไม่ได้รับรู้ถึงใครอีกคนที่อยู่ภายในห้องนี้ด้วย ฟุบ! เตียงนอนด้านข้างของฉันยุบลงก่อนที่เธอจะรู้สึกได้ว่ามีมือของใครบางคนกำลังลูบผมฉันอย่างแผ่วเบา "อลิซ เมื่อไหร่น้องจะตื่นขึ้นมาล่ะคะ อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเกิดของพี่ชายแล้วนะ น้องคงไม่ปล่อยให้พี่รออย่างผิดหวังหรอกใช่ไหม" เสียงทุ้มของชายหนุ่มดังขึ้นที่ข้างหูของเธอ น้ำเสียงที่ใช้พูดมันเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความเว้าวอนเสียเหลือเกิน หืม แต่ว่า~~ใครวะ อลิซ แล้วพี่ชายนี่ใครฉันไม่เคยมีพี่ชายนี่น่า "อึก!!! เจ็บ " เสียงร้องแผ่วเบาที่ดูจะเจ็บปวดดังมาจากปากเล็กของหญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียง ส่งผลให้คนที่นั่งอยู่ด้านข้างตกใจเป็นอย่างมาก จนเมื่อตั้งสติได้เขาก็ลุกขึ้นยืนอย่างร้อนรน จะจับตัวคนที่นอนทำสีหน้าเจ็บปวดอยู่ก็ไม่กล้า เพราะเขากลัวว่าจะทำให้ทุกอย่างแย่ลงไปกว่าเดิม "อลิซเป็นอะไร!! ทำใจดีๆไว้พี่จะให้คนไปตามหมอ อัล!! อัล "ขอรับคุณชายอลัน" "ไปตามหมอมาเดี๋ยวนี้ น้องอลิซมีอาการแปลกๆเกิดขึ้นท่าจะไม่ค่อยดี รีบไป!!" "ได้ขอรับกระผมจะไปเดี๋ยวนี้เลย" แม้จะมีเสียงตึงตังวุ่นวายเกิดขึ้นรอบตัวก็ไม่อาจดึงความสนใจของเธอได้อีก ในเมื่อความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในหัวของเธอตอนนี้ได้มีภาพเหตุการณ์ต่างๆของผู้หญิงคนหนึ่งที่ฉายอย่างกับละครตั้งแต่เกิดจากครรภ์จนเธอคนนั้นได้เกิดอุบัติเหตุบางอย่างกับเธอ แต่ที่ชัดเจนเป็นอย่างมากก็คือความรู้สึกทั้งหมดที่ได้ส่งผ่านมายังจิตวิณญาณของเธอเต็มๆ ทำให้เธอรับรู้เสมือนทุกอย่างเป็นตัวเธอเสียเอง เมื่อภาพสุดท้ายสิ้นสุดความเจ็บปวดก็ค่อยๆทุเลาลง "มะ..มาแล้ว ขอรับคุณอลัน" "เชิญครับท่านหมอ อลิซเพิ่งสงบไปเมื่อกี้" เมื่อได้ยินเสียงนี้อีกครั้งเธอก็รู้เลยว่าเป็นเสียงของพี่ชายเจ้าของร่างนี้ น้ำเสียงของเขาที่เป็นห่วงจนดูร้อนรน มันทำให้เธออดที่จะนึกสงสารไม่ได้ พี่ชายที่แสนดีคนนี้จะรู้ไหมว่าน้องสาวของตนได้จากไปแล้ว และร่างกายนี้ก็มีวิญญาณของคนอื่นมาอาศัยร่างอยู่แทน แต่เกิดมาก็เพิ่งเจอนี่แหละว้าผีมาสิงผี เพราะเจ้าของร่างดันเป็นแวมไพร์นี่สิ เหอะๆ "ดูท่าอีกไม่นานคุณหนูอลิซคงจะพื้นขึ้นมาแล้วละท่านชายอลัน เพราะตอนนี้ร่างกายของคุณหนูอลิซเริ่มตอบรับกับยาที่ให้ไปแล้วขอรับ" หมอประจำตระกูลเริ่มรายงานตามอาการที่เขาตรวจได้ และยังดีใจเป็นอย่างมากที่อาการของคุณหนูของตนเริ่มดีขึ้นมากแล้ว "ดี...ถ้าอย่างนั้น อัลส่งคนไปแจ้งท่านพ่อและท่านแม่ด้วย ส่วนเราจะรีบไปกลับไปโรงเรียนเพื่อทำเรื่องขอลาหยุดเราคงต้องฝากทุกคนให้ช่วยดูแลน้องสาวแทนเราไปก่อนนะ" "ไม่ต้องห่วงขอรับคุณชายพวกเราจะอยู่ดูแลคุณหนูให้ดีที่สุดเลยขอรับ" เมื่อเหล่าข้ารับใช้ต่างรับปากด้วยความจริงใจ เขาจึงวางใจหายห่วงได้เปราะหนึ่ง ส่วนเราก็คงต้องรีบไปรีบกลับแล้วล่ะเพราะถึงอย่างไรเขาก็อยากอยู่ดูแลน้องสาวด้วยตัวเอง "พี่จะรีบกลับมาให้น้องเห็นหน้าเป็นคนแรกนะคะ" อลันก้มลงจุมพิตแผ่วเบาตรงหน้าผาก แสดงถึงความรักและการถนุถนอนน้องสาวของเขาที่สุด เมื่อเขาเดินออกจากห้องมาบรรยากาศพี่ชายที่อบอุ่นเมื่อกี้ก็หายไปหมด เหลือแค่ท่านชายหนุ่มที่องอาจและเย็นชาแววตาของเขาก็เต็มไปด้วยความเยือกเย็น "รายงานมา" "ขอรับท่านชาย นี่คือสิ่งที่เราตามสืบมาได้จากคำบอกเล่าของผู้เห็นเหตุการณ์" สิ่งที่หน่วยลับยื่นให้เขาคือรายงานของอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับน้องสาวของเขาเมื่อเดือนที่แล้ว เมื่ออลันได้อ่านจบก็แทบเก็บอารมณ์ไม่อยู่กระดาษที่ถือก็ถูกกำเข้าจนยับไปหมด "หึ ทุกอย่างก็ไม่ต่างจากที่ฉันคิดไว้เท่าไหร่" แรงกดดันที่แผ่ออกจากชายหนุ่มรุนแรงเสียจนหน่วยลับต้องถอยร่นออกห่าง เพราะเขานั้นรับแรงกดดันนี้ของคุณชายไม่ไหว "แล้วแกจะต้องเสียใจไอ้คามิน"