ตอนที่ 3 ขอบคุณนะพี่
961 Words
พี่เขาอึ้งไปแปบ ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างดังเลย อะไร อึ้งเก่งนะคนนี้ ไม่เคยเห็นหญิงแกร่งแรงเกินร้อยรึไง
“ที่นี่เอ็งไม่ต้องกลัวเลย เพราะ เจ้าของใจดีสุดๆ ส่วนลูกชายเขา ไม่มีลวนลามเอ็งแน่นอน รายนั้นเขาถือตัวจะตายอย่างเอ็งนะ ไม่อยู่ในสายตาของเขาหรอก พี่รับประกันเลย”
“จริงอ่ะ”
“จริง ตกลงมาทำกับพี่นะ พี่อยากได้คนอย่างเอ็งนี่แหละ เจ๋งสุดในรุ่น” พี่เขาดูจริงใจยังไงก็ไม่รู้บอกไม่ถูก แบบนี้น่าจะทำงานเข้าขากันดีน่าดูเลยนะ
“ไอ้อยากทำมันก็อยากอยู่นะพี่ แต่ว่า เอ่อออ คือออออ…” เราอ้ำอึ้งไปไม่เป็นเลย เพราะใจจริงฉันก็อยากทำ แต่มันติดอยู่นิดเดียว
“ตกลงพี่รับเราเข้าทำงานนะ คืนนี้เริ่มงานได้เลย มาทำงาน 2 ทุ่ม เลิกงาน ตี 2 โอเครมั้ย”
“โอเคจ้ะแต่……..”
พี่เขาขมวดคิ้วทันทีเมื่อเห็นฉันมัวอ้ำอึ้ง
“แต่อะไร มีปัญหาอะไร อีกรึไง”พี่เขามองหน้าฉันเพื่อรอคำตอบ
“คือ...หนูขอเบิกตังล่วงหน้าซัก 1 พันก่อนได้มั้ยพี่ พอดี มันช็อตอ่ะ ” เราส่งยิ้มแหยๆให้พี่เขา ถึงมันจะดูน่าอายก็เถอะ แต่ตอนนี้ตังไม่มีแล้วจริงๆนี่หว่า
“นึกว่าติดเรื่องอะไร อืม ได้ดิ”
แล้วพี่เขาก็หยิบตังส่งให้เรา ปึกนึง ซึ่งพอนับดีๆ มันได้ หมื่นนึงพอดีเป๊ะเลย คือโคตรเยอะอ่ะ ขอเบิกพันนึง แต่ให้เป็นหมื่น แบบนี้รักตายเลย
“โหพี่ ยืมพันเดียว พี่ให้หมื่นเลยหรอ”
"เออ เอาไปเหอะ พี่ให้ยืมก่อน เออลืมบอก พี่ชื่อโอ นะ แล้วเราอ่ะชื่ออะไร”
“หนูชื่อผักบุ้งจ้ะ พี่โอจะเรียกบุ้งเฉยๆก็ได้นะ”
เราฉีกยิ้มให้พี่เขา คือมันดีใจไง ได้ทั้งงาน แลได้ทั้งเงิน โคตรมีความสุขเลย
"เออ รีบกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเหอะ แล้วมาทำงานวันแรกอย่าให้สายละ”
“จ้ะ ขอบคุณนะพี่”
ฉันยกมือไหว้พี่โอและทุกคนก่อนจะขับมอไซค์ออกมาทันทีเลย และฉันก็ไม่ลืมที่ก่อนเข้าบ้านฉันก็แวะซื้อเป็ดพะโล้ ไก่ทอด และน้ำตาพริกของชอบของตาก่อนเลย แต่ที่ลืมไม่ได้เลยคือค่าไฟของค่ายมวย ฉันจัดการบริหารเงินนั้นอย่างระมัดระวังสุดๆ
พอมาถึงค่ายฉันก็เดินเอาอาหารไปใส่จาน ส่วนตาก็กำลังสอนเด็กๆชกมวยอยู่
“อ้าวมาๆกินข้าวกัน” ฉันตะโกนเรียกตากับพวกเด็กๆให้มากินข้าว แล้วพอพูดจบไอ้พวกเด็กก็แห่กันเข้ามาเต็มเลย
“อ้าวๆ อย่าแย่งกันเดี๋ยวติดคอตายห่า” ฉันดุพวกเด็กๆที่แย่งเป็ดพะโล้กับไก่ทอดกันราวกับว่าไม่ได้กินอะไรกันเลยทั้งวัน ดูตายอดตายอยากนะไอ้พวกนี้
“ไปเอาตังที่ไหนมาซื้อละไอ้บุ้ง ของแพงๆทั้งนั้นเลยนะเนี้ย”
ตาชะโงกมือของตรงหน้า พร้อมด้วยสีหน้าที่เครียดพอดู สงสัยตาคงคิดว่าเราไปหาเงินมาด้วยวิธีไม่ดีมาแน่ๆ
“เงินหนูนี่แหละครู คือหนูได้งานแล้วหนูเลยเบิกล่วงหน้าเขามานะ”
ฉันตอบตาพร้อมกับยิ้มให้ คือฉันเรียกตาว่าครู ก็ตาคือครูที่สอนวิชาป้องกันตัวให้ฉันนี่ เป็นครูของฉันก็ไม่แปลกใช่มั้ย
“‘งานอะไรวะ”ตายังคงสงสัยไม่เลิกแหละ
"งานคุมผับแหละครู ใช้กำลังตามที่ครูสอน”
พอฉันพูดจบตาก็เอามือมาลูบหัวฉันเบาๆ มันเลยทำให้น้ำตาที่เก็บเอาไว้ไหลลงมาอย่างอัตโนมัติเลย มันโคตรรู้สึกดีที่มีคนคอยให้กำลังใจเลยนะ แม้ตาจะไม่ได้พูด แต่แค่ตาแสดงออกฉันก็น้ตามาละ
“อะไรครู หนูไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นนะ”
ไม่ได้อ่อนแอเลย แต่น้ำตานี่ไหลถึงตีนละนะ
“เหนื่อยหน่อยนะไอ้บุ้ง ตาขอโทษที่เป็นภาระเอ็งแบบนี้”
“ใครบอกเป็นภาระ หนูเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อครูเสมอแหละ ไม่ต้องห่วงหนูนะ มาๆ ครูมากินข้าวกันดีกว่า ของอร่อยทั้งนั้นเลยเนี้ย”
ฉันยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา ก่อนจะช่วยพยุงตาให้ลุกขึ้นไปกินข้าว พอฉันจัดการทุกอย่างได้แล้ว ฉันก็แต่งตัวไปผับทันที และพอมาถึง ฉันก็เดินเข้าไปหลังร้านเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า
“เออ มาไวดีนี่หว่า “ พี่โอร้องทักฉันขึ้นมาก่อนจะค่อยๆยีที่หัวฉันเบาๆอย่างเอ็นดู
“หนูอยากทำงานใจจะขาดแล้วไงพี่ เลยรีบบิดหูตั้งมาเลย”
“จริงเหรอวะ 555555”พี่โอเลยหัวเราะตามเราใหญ่เลย
“จริงพี่ ดูดิ ผมตั้งเด่เลย”
“เออๆ เชื่อละๆ ว่าแต่เสื้อผ้าเอ็งอยู่ในล็อคเกอร์นั่นแหละ พี่ซื้อให้ก่อน ได้เงินแล้วค่อยใช้”
“จริงเหรอ จริงปะเนี้ย ทำไมใจดีขนาดเนี้ย”
“ก็เอ็งมันสมควรได้รับนี่ พี่อยากให้เอ็งอยู่ที่นี่นะ เอ็งมันเจ๋ง”
“น่าร้ากกก อะเคๆ ในเมื่อพี่อยากให้หนูอยู่หนูก็จะอยู่ให้พี่เอ็นดูนานๆ”
“เออ”
“ว่าแต่ ขอบคุณนะพี่”
ฉันรีบยกมือขึ้นมาไหว้พี่โอเลย พี่เขาดีกับฉันมากจริงๆพอมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ฉันก็สูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเดินออกไปด้านนอกเพื่อทำงาน
“สู้เว้ยไอ้บุ้ง อย่าตื่นเต้น” ฉันพยายามกำลังใจตัวเอง
- Writer
