- 16 -
ระบายความเสียใจ
ครืด...ครืด...
แรงสั่นของโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงทำให้ผมจำต้องหยุดเดินและหยิบมันออกมาเพื่อรับสาย ผมมองหน้าจอเล็กน้อย ซึ่งก็พอเดาออกว่าช่วงเวลาแบบนี้คนที่โทรมาคงไม่ใช่ใครที่ไหนถ้าไม่ใช่เมลบีแฟนของผม
“ครับเมล เตเลิกงานแล้วกำลังเดินไปที่รถครับ” ผมเอ่ยบอกทั้งที่รอยยิ้มปรากฏโดยไม่รู้ตัว คงจะมีแค่ช่วงเวลานี้ที่ทำให้ผมรู้สึกมีความสุขที่สุดเมื่อได้ยินเสียงหวาน ๆ จากเธอ
(เต...)
ทว่า...น้ำเสียงสั่นพร่าที่ผมพอจับกระแสความผิดปกติจากปลายสายทำให้ผมชะงักไปในทันที
“เมลเป็นอะไร ทำไมเสียงเป็นแบบนี้ล่ะ”
(เมล...เมลไม่ได้เป็นอะไรเต)
“เมลอย่าโกหกเต เตฟังเสียงก็รู้แล้วว่าเมลไม่เหมือนเดิม เป็นอะไรไหนบอกเตได้ไหม” ผมเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง กลัวก็แต่ความใจร้อนของตัวเองจะทำให้คนปลายสายยิ่งหวั่นใจ
(เตรีบมาหาเมลทีนะ เมลจะรออยู่ที่กอง)
“ได้เมล! เตจะรีบไป รอเตนะเมล”
ประโยคการ
