เตโชล่ารัก

3 - อดทน

- 3 -

อดทน

เตโชขับรถพาเมลบีมาที่คอนโดฯ ของตัวเอง เนื่องจากเป็นที่เดียวและที่สุดท้ายที่เขาจะสามารถพาเธอไปได้ในตอนนี้ จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเขาไม่ได้รู้สึกโกรธหรือไม่พอใจครอบครัวของเมลบีเลยสักนิด กลับกันเขาอยากเอาชนะใจและอยากให้แม่ของเธอยอมรับเสียมากกว่า

ถึงแม้ว่าจะเพิ่งคบหากันได้เพียงวันแรก แต่เขาก็ไม่ได้คิดเล่น ๆ กับเธอ หรือเห็นเธอเป็นเพียงคนคนหนึ่งที่คบไว้แก้เหงา ในเมื่อเขาตัดสินใจว่าจะเป็นแฟนกับเธอแล้วมันก็เท่ากับว่าเขาได้เลือกให้เธอเป็นที่หนึ่งในใจ

"คอนโดฯ เตใหญ่จัง หรูด้วย"

พลันเมื่อเข้ามาในห้องก็ทำให้แววตาหวานเบิกโพลงเมื่อเห็นตัวห้องที่กว้างใหญ่ ตั้งแต่ที่จอดรถยันล็อบบี้ก็ทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่าคอนโดฯ แห่งนี้คงราคาแพงหูฉี่ชนิดที่ว่าทำงานทั้งชีวิตก็คงไม่ถึงครึ่งของจำนวนเงินห้องนี้

"เอ่อ...ของญาติเตน่ะเมล ลำพังเงินเดือนพนักงานไม่พอจ่ายหรอก โชคดีที่ญาติเตเขาไปต่างประเทศเลยให้เตมาอยู่ที่นี่น่ะ"

"งั้นเหรอ...ดีจังเลยเนอะ ห้องสวยมากเลยอะ อย่างกับในละครแหนะ"

"เมลหิวไหม เดี๋ยวเตสั่งกับข้าวมาให้ อยากกินไรบอกได้เลย" ชายหนุ่มนั่งลงที่โซฟ้าฝั่งตรงข้ามพลางหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาเพื่อสั่งอาหารผ่านแอปพลิเคชัน ใจจริงอยากจะชวนเธอออกไปทานข้างนอกแต่ก็เห็นว่าเธอกำลังไม่สบายใจเลยเลือกที่จะอยู่ในห้องแบบนี้ดีกว่า

"อะไรก็ได้ เตอยากกินอะไรล่ะเมลเอาเหมือนเตนั่นแหละ"

"อาหารเกาหลีไหม เตเห็นในแอปแล้วมันน่ากินดี ดูสิ เมลลองดูเมนูก่อน" มือหนายื่นโทรศัพท์ไปตรงหน้าของหญิงสาว หลังจากนั้นก็จัดการสั่งอาหารมาชุดใหญ่หวังจะให้ความอร่อยช่วยเยียวยาให้คนตัวเล็กนี่หายกังวลและกลับมาสดใสดังเดิม

ระหว่างที่รออาหารมาส่งเตโชก็เข้าไปอาบน้ำจัดการกับร่างกายตัวเองเพราะเหน็ดเหนื่อยจากการทำงาน ส่วนเมลบีก็ทำหน้าที่เป็นผู้อาศัยที่ดีช่วยเก็บกวาดของเล็ก ๆ น้อย ๆ และจัดเตรียมจานชามสำหรับใส่อาหารที่กำลังจะมาถึง

การมีปัญหากับทางบ้านนับว่าเป็นความบาดหมางระหว่างครอบครัวครั้งแรกของเธอ เนื่องจากปกติแล้วเธอและพ่อกับแม่ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันเพราะต้องทำงาน แต่การเจอกันในรอบหลายเดือนกลับเป็นการทะเลาะที่เธอเองก็ยังหาคำตอบไม่ได้เหมือนกันว่ามันเกิดจากอะไร

การที่เธอมีแฟนทำไมถึงทำให้แม่ของเธอไม่พอใจขนาดนี้ อีกทั้งยังทำท่าไม่พอใจที่รู้ว่าเตโชเป็นพนักงานกินเงินเดือนธรรมดาอีก ทั้ง ๆ ที่ตัวเธอเองก็เป็นคนธรรมดาไม่ได้วิเศษมาจากไหน ถึงจะเป็นนักแสดงที่อยู่ในวงการบันเทิงแต่เธอก็เป็นเพียงตัวประกอบเล็ก ๆ ไม่ใช่นางเอกแถวหน้าที่ต้องรักษาภาพพจน์หรือมีชื่อเสียงโด่งดัง

"เตอาบน้ำเสร็จแล้ว เมลจะอาบต่อเลยไหม อาหารก็คงมาส่งพอดี"

"อื้อ อาบเลยก็ได้ โชคดีนะที่ในกระเป๋าของเมลมีเสื้อผ้าติดไว้ด้วยน่ะ ไม่งั้นไม่ได้อาบน้ำแน่เลย" เมลบีเดินไปยังกระเป๋าผ้าของตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะ เธอมักจะถือกระเป๋าผ้าติดตัวเอาไว้ทุกครั้งที่มีงาน ในนั้นก็จะมีเสื้อผ้าไว้หนึ่งชุดเผื่อเวลาฉุกเฉิน ซึ่งเธอเองก็ไม่คิดว่าจะต้องมาใช้สถานการณ์แบบนี้เช่นกัน

"ถ้าไม่มีเสื้อผ้าก็ใส่ของเตไปก่อนก็ได้ แต่ตัวมันจะใหญ่หน่อยนะ คงเหมือนเอาชุดพ่อมาใส่แน่ ๆ"

"ไม่ได้เอาชุดพ่อมาใส่แต่เอาชุดแฟนมาใส่ต่างหาก" เมลบีหัวเราะร่ามองแฟนหนุ่มที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยรอยยิ้ม ตัวของเตโชใหญ่กว่าเธอมาก หากเธอใส่ชุดของเขาก็คงเหมือนคู่รักทั่วไปที่ชอบใส่ชุดของแฟนเวลานอน

"นึกว่าจะบอกชุดผัวซะอีก" เตโชตั้งใจจะเล่นคำจากคำว่าพ่อมาเป็น 'ผัว' ทำเอาหญิงสาวหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอายสุดขีด ไม่คิดว่าเขาจะแกล้งเธอให้เสียอาการแบบนี้

"บะ...บ้า! เดี๋ยวถ้าได้เป็นผัวจริงเมลจะใช้งานเตให้หนักไปเลย!" เมลบีถึงกับชะงักแต่ก็ต้องรีบสวนกลับเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายแกล้งเธอฝ่ายเดียว หลังจากนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเพราะไม่อาจกลัดกั้นอาการเขินอายและใบหน้าออกสีของตัวเองได้ ขืนอยู่ต่อมีหวังโดนล้อไม่เลิกแน่!

เมื่อทานอาหารเสร็จทั้งสองคนก็นั่งดูหนังกันอยู่หน้าโทรทัศน์จอใหญ่ ภายใต้ความมืดสลัวและความเงียบสงัดที่ไม่มีใครกล้าเอ่ยคำใดออกมา พอได้เวลาที่อยู่ด้วยกันสองคนก็ทำให้เกิดความใกล้ชิดจนเริ่มทำตัวไม่ถูก

ทั้งที่ตอนแรกตั้งใจว่าจะหาหนังดูเพราะไม่อยากให้หญิงสาวรู้สึกเบื่อหน่าย แต่พอได้มานั่งใกล้กันและกลิ่นกายหอมหวานจากเธอกลับทำให้อารมณ์เพศชายทำงานไม่ดูสถานการณ์ แถมหนังที่ดูก็มีแต่ฉากบนเตียงและฉากจูบ กลัวก็แต่คนข้างกายจะคิดว่าเขาลามกถึงได้เลือกดูหนังแบบนี้

"เมลอยากดื่มน้ำอัดลมไหม เดี๋ยวเตไปเอามาให้" เตโชดีดตัวขึ้นจากโซฟาในทันทีโดยที่ยังไม่ได้รับคำตอบจากหญิงสาว เขาควรออกไปสงบสติอารมณ์สักหน่อย อีกทั้งเจ้าลูกชายก็ดีดผงาดขึ้นมาจากเป้ากางเกงจนกลัวว่าเธอจะเห็นเข้า

"ไม่ดีกว่า ช่วงนี้เมลต้องรักษาหุ่นน่ะ" เมลบีส่ายหน้าปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม อีกไม่กี่วันข้างหน้าเธอจะต้องถ่ายแบบโฆษณา หากกินน้ำอัดลมตอนดึกดื่นแบบนี้ หุ่นก็คงไม่ผ่านตาลูกค้าเป็นแน่

เตโชพยักหน้ารับและเดินไปยังในครัวเพื่อดึงสติตัวเองกลับมา สมองของเขาเอาแต่จดจ่ออยู่กับหน้าจอโทรทัศน์ที่ฉายภาพฉากเลิฟซีน แล้วยิ่งมีคนตัวนุ่มนั่งอยู่ข้างกายก็ยิ่งทำให้ตบะแตกไปกันใหญ่

"ไม่ไหวแน่กู ออกมานอนข้างนอกดีกว่าคืนนี้" คนตัวโตสะบัดหัวไล่ความคิดอกุศล เลือกที่จะออกมานอนที่โซฟาแล้วให้แฟนสาวนอนในห้องดีกว่า เขาอยากให้เกียรติเธอและอยากให้เธอมั่นใจในตัวเขามากกว่านี้

มือหนาหยิบกระป๋องเบียร์ออกมาจากตู้เย็น เขาพิงกายกับเคาน์เตอร์ในครัวและกระดกดื่มเบียร์อย่างคนกระหาย หวังจะอยู่ตรงนี้สักพักแล้วค่อยเดินกลับไป

แต่ทว่า...

"เต ทำอะไรน่ะ มาดูด้วยกันสิ มานั่งนี่เร็ว"

โซนครัวที่ไม่ได้มีกำแพงกั้นทำให้คนที่นั่งอยู่หน้าทีวีสามารถมองเห็นได้ว่าตอนนี้เตโชกำลังยืนหันหลังพิงกับเคาน์เตอร์ เธอส่งยิ้มกว้างและตบแปะ ๆ ที่เบาะนุ่มข้างตัว อยากให้เขาได้มานั่งดูหนังด้วยกันเพราะอีกไม่นานก็จะถึงฉากจบของเรื่องแล้ว

เตโชผ่อนลมหายใจออกมาหนัก ๆ ก่อนจะเดินกลับไปยังโซฟาพร้อมด้วยกระป๋องเบียร์ในมือ เขานั่งลงข้างกายของหญิงสาว ขณะที่สายตาก็เลือกที่จะจดจ้องกับหน้าจอโทรทัศน์เพราะไม่อยากคิดถึงกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากเมลบี

"เตโกรธเมลรึเปล่า เรื่องแม่เมลน่ะ" เมลบีเอ่ยถามและมองคนข้างกายด้วยแววตาใส

"โกรธเรื่อง?"

"เรื่องเมื่อเย็นไง ที่แม่เมล...เอ่อ..." พอพูดถึงก็ทำให้ลำบากใจขึ้นมา ใบหน้าหวานหลบเลี่ยงไปอีกทางพลางเม้มปากแน่นเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกแย่กับสิ่งที่เกิดขึ้น

"เตจะโกรธเมลทำไม ไม่โกรธหรอก ลูกสาวสวยขนาดนี้ไม่แปลกที่คุณแม่ยายจะหวงนะ" เตโชพูดปนเสียงขำและวางมือลงบนเรือนผมนุ่ม ถ้าเขาโกรธป่านนี้เธอก็คงไม่ได้อยู่ในห้องของเขาในตอนนี้แล้ว

"จริงเหรอ...แต่เมลอยากขอโทษ เมลขอโทษนะเต ปกติแล้วแม่เมลก็ไม่เคยหวงลูกสาวหรอกนะ แต่อาจจะเป็นเพราะเมลเพิ่งพาแฟนมาเปิดตัวคนแรกแหละมั้ง แม่ก็เลยตกใจ" เธอยังหาเหตุผลไม่ได้ก็ต้องเดาสถานการณ์ไปเองก่อน อาจจะเป็นอย่างที่คิดและคงไม่มีอะไรที่มากไปกว่านั้น

"ไม่ต้องขอโทษเลยเมล เมลไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ไว้วันหลังเมลค่อยพาเตไปเจอกับพ่อแม่เมลอีกก็ได้ เตพร้อมเสมอแหละ"

"ขอบคุณนะเต ทำไมแฟนเมลน่ารักแบบนี้เนี่ย หืม"

"โอ๊ยเมล เจ็บนะ" คนตัวโตรวบข้อมือเล็กเอาไว้เมื่อเธอหยิกที่แก้มของเขาจนยืด จะมีใครกล้ามาจับใบหน้าที่เป็นดั่งรูปปั้นงดงามอย่างเขา ก็คงเป็นเธอคนเดียวนี่แหละ

"เป็นแฟนกันแล้วหยิกแก้มไม่ได้เหรอ" ไม่ว่าเปล่ายังหัวเราะคิกคักและเอื้อมมือไปหยิกแก้มของแฟนหนุ่มใหม่อีกครั้ง เพราะปกติแล้วเตโชมักจะทำหน้าขรึมอยู่ตลอด พอได้แกล้งเขาแบบนี้ก็รู้สึกดีอยู่เหมือนกัน

"พอแล้วเมล"

"หน้าแดงเชียว ไหนเมลขอหยิกแก้มหน่อยน้า...อ๊ะ!"

หมับ!

พรึ่บ!

เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กยังรั้นก็ทำให้เตโชต้องกำราบ วงแขนแกร่งโอบรัดเอวบางเอาไว้ทำให้ตอนนี้ร่างกายของสองคนแนบชิดกัน

แววตาหวานสั่นระริกตกใจเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดไม่ห่างจากผิวกาย อีกทั้งความอบอุ่นจากคนตรงหน้ายังแผ่ซ่านล้อมรอบร่างกายของเธอ

"เลิกแกล้งเตได้แล้วเมล รู้ไหมว่าตอนนี้เมลไม่ปลอดภัยแล้วนะ เตกำลังอดทนอยู่" เตโชกัดกรามแน่นข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้ในใจให้ลึกที่สุด หากเธอใกล้เขามากกว่านี้เขาคงไม่รับประกันว่าจะอดทนได้นานอีกหรือไม่

"ตะ...เต" เมลบีกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ สายตาก็ค่อย ๆ ก้มลงมองความแข็งขืนที่เสียดสีอยู่บริเวณต้นขาบ่งบอกว่าเขามีความต้องการอย่างเหลือล้น

"หนังจบพอดี เมลเข้าไปนอนในห้องเถอะ เดี๋ยวเตจะนอนตรงนี้" สายตาคมเหลือบไปเห็นหน้าจอโทรทัศน์ที่ขึ้นฉากจบพอดี ทำให้เขาละวงแขนออกจากคนตัวเล็กเพื่อเลือกทำให้สิ่งที่ควรทำ

"เต...เตจะนอนโซฟาเหรอ" เมลบีเบิกตากว้าง ไม่คิดว่าจะเขาเลือกที่จะเสียสละนอนโซฟาแล้วให้ผู้อาศัยอย่างเธอนอนในห้องนอนสบาย ๆ แบบนั้น

"อืม นอนเถอะพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าไม่ใช่เหรอ"

"เตอยากเหรอ"

คำพูดที่ออกมาจากปากของเมลบีทำให้เตโชชะงักไปในทันที แววตาของเธอหนักแน่นในคำถามแถมยังมองเขาอย่างจดจ้องและไม่คิดวางตาไปทางอื่นเลยแม้แต่น้อย

"เฮ้อ...เข้าไปนอนเถอะเมล เตบอกแล้วไงว่าเตอดทนอยู่ เตกำลัง..."

คำพูดถูกลืนหายกลับเข้าไปดังเดิมเมื่อริมฝีปากบางทาบทับกดประสานกับริมฝีปากของเขาอย่างแนบแน่น ดวงตาคมเบิกกว้างตกใจกับการกระทำของคนตรงหน้า แต่ไม่นานเขาก็ต้องหลับพริ้มและโอบกระชับกอดรัดแฟนสาวให้แน่นขึ้น

เขาไม่เข้าใจว่าการจูบครั้งนี้คือการตอบรับความต้องการในตัวเขาหรือเปล่า แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถหยุดยั้งอะไรได้อีกแล้ว

"ถ้าเตอยาก...เมลก็ให้"