บทที่ 10 ถ่ายทอดวิชามาร
1613 Words
บทที่ 10
ผมกับเอิร์ทนั่งอยู่ในหอสมุดจนกระทั่งสี่โมงเย็นจากนั้นพวกเราจึงแยกย้ายกันกลับ ตอนนี้กลุ่มผมเพิ่มไอเย็นมาอีกคน น้ำเย็นเป็นผู้หญิง เธอน่าจะเป็นความหวังของกลุ่มเรา พอได้คุยกันมากขึ้นผมถึงรู้ว่าทั้งเอิร์ทและน้ำเย็นต่างอยู่คอนโด มีผมคนเดียวที่เช่าหอถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ได้น้อยใจอะไรเพราะผมขี้เกียจคิดเล็กคิดน้อย
ส่วนเอิร์ทเริ่มอัพเดทว่ากำลังสร้างตัวละคร แต่เพราะยังแต่หน้าและแต่งตัวยังไม่เสร็จจึงยังไม่เอายัยหนูออกมาโลดแล่นในแผนที่ดันเจียน
[เดี๋ยวพี่ออกไปนะ]
หน้าจอแจ้งเตือนข้อความจากพี่ทักษ์ เมื่อเห็นดังนั้นผมจึงเดินไปหน้ากระจกตรวจดูความเรียบร้อยของร่างกาย
“ไปไหนอะ” พักรบงับลูกชิ้นในขณะพูด
“กูจะไปกินหมูกระทะกับสายรหัส” ดูมันสิ ตัวใหญ่ยังกะยักษ์มีหน้ามาบังประตูอีก “ถอยดิ”
“ถ้าไม่ มึงจะทำมะ ฮะ” สีหน้าแววตากวนโอ๊ยซะไม่มี
“มันจะสาย กูไม่อยากให้พี่เค้ารอ”
“ไปด้วยได้ไหม”
“...” ผมถอนหายใจพรืด “มึงจะเอายังไง”
“หอมแก้มกูก่อน ไม่งั้นไม่อนุญาต” เคาะนิ้วที่แก้มสองที
“ไม่!! กูบอกให้หลีก พักรบไอ้ห่า...” ผมพยายามผลักแต่กลับโดนมันรวบเอวเอาไว้ ต้องโทษที่มันตัวใหญ่หรือผมตัวเล็กวะเนี้ย “ปล่อยกู มันจะสาย ไม่มีเวลาเล่นด้วยนะเว้ย”
“กูก็ไม่ได้เล่นนะ บอกให้หอมแก้มก่อนไปไง”
“มึงจะบ้าเหรอ” คราวนี้มันแบกผมขึ้นบ่า “เชี้ยรบปล่อยกูลง”
“ไม่ปล่อย ทำไม”
มันอุ้มผมไปโยนลงเตียงจนกระดอน จุกสัด!! จากนั้นมันก็กักตัวผมไว้ สายตาของมันแปลกไปจากเดิม แต่นั่นไม่ทำให้ผมหายหงุดหงิดได้ คนกำลังรีบยังมีหน้ามาเล่นอะไรแผลงๆ อีก
“กูมีธุระ เราไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ” ผมกดเสียงต่ำให้ดูน่าเกรงขามบ้าง “ถ้ายังไม่หยุดแกล้งกู กูจะหนีไปอยู่หอในกับเพื่อน” พูดไปงั้นแหละ เผื่อมันยอมปล่อย!
“...ล้อเล่นแค่นี้ ทำเป็นเข้ม” ทับลงไปทั้งตัว คราวนี้ต้าดิ้นเหมือนใจจะขาด
“หนักกกก...ลุกกกกก”
“เออๆ ลุกก็ได้” ไม่แน่ใจแล้วว่าต้าจะชอบผู้ชายบ้างหรือไม่ อ่อยขนาดนี้ยังไม่มีทีท่าหวั่นไหว “ไปตอนนี้เหรอ”
“เออสิ”
“ไปกับใคร ร้านไหน ไปกี่คน”
“มึงเป็นพ่อกูมั๊ง ถามจู้จี้” ผมปัดเสื้อลวกๆ “ออกไปเลย”
“ฝากแช่น้ำอัดลมหน่อยดิ”
“ไม่ให้ฝากแล้ว รบ!! กูจะสาย”
“คร๊าบบบบบ” ยอมเดินตามคนชอบดุ “ไปด้วยดิ” เกิดมาพึ่งเคยเห็นต้าหัวเสียสักที ‘เป็นบุญตาชะมัด’
“รบ!!กวนตีนมันจะได้ตีนนะเว้ย” ยิ่งด่ามันยิ่งชอบใจเข้าไปใหญ่ “เป็นบ้าอะไรของมึงเนี้ย”
“...แล้วถ้ากวนใจจะได้ใจป๊ะ”
“เฮ่ออออ” ถอนหายใจแรงกว่าเดิมหลายเท่า ถ้าผมไม่ขาสั้นผมจะโดดเตะปากมันเป็นครั้งแรกของชีวิต “ช่วงนี้มึงไปเช็กประสาท แล้วรีบรับยาช่องสองเลย”
“หมอครับ ถ้าผมเป็นโรคหัวใจล่ะ”
“กูหงุดหงิดแล้วนะ” สีหน้าผมพร้อมไฟท์ ทำไมพักรบมันหน้ามึนขนาดนี้วะ
“เออๆ ขี้ยั๊วะนะเรา”
“รำคาญ!!”
“แบร่!!!”
“...” มันหันกลับมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ผม สำนึกที่ไหน หน้าหนายิ่งกว่าถนนราดยางอีกมั๊ง เมื่อตีกันกับไอ้พักรบเสร็จผมจึงวิ่งลงไปรอพี่ทักษ์ด้านล่าง
ไม่ถึงห้านาทีรถบีเอ็มของเขาก็จอดหน้าหอผม พี่ปรายนั่งด้านหน้าผมจึงเดินไปเปิดประตูหลังแล้วเข้าไปนั่ง อ้า...แค่ได้กลิ่นหล่อๆ ของพี่ทักษ์ผมก็สบายใจแล้ว
“สวัสดีครับพี่ๆ
“พี่ลืมบอกว่าสายรหัสเรามีอีกชื่อหนึ่งนะ ทุกคนเรียกว่าสายรหัสสุดสยอง”
“...” เอ่อ ผมต้องยอมรับไหมครับนั่น ‘สายรหัสสุดสยอง’ พอเห็นผมหน้าเจื่อนพี่ปรายกับพี่ทักษ์จึงหัวเราะดังคับห้องโดยสาร “จริงเหรอครับ”
“ล้อเล่น แกล้งสนุกจริงๆ น๊า...น้องเล็กของเรา”
ผมชอบนะที่เห็นพี่ๆ เค้าเอ็นดู วันนี้ผมจะใช้โคตาน้องปีหนึ่งให้คุ้ม ผมจะกินให้พุงกางไปเลย พี่ปรายเป็นคนร่าเริงเอามากๆ ไม่แปลกใจที่พี่ทักษ์ยอมเปิดใจพูดคุย ผมสังเกตมาสองสามครั้ง ถ้ามีพี่ปรายอยู่ด้วยพี่ทักษ์จะอารมณ์ดีกว่าปกติ
‘หรือว่าพี่ทักษ์จะชอบพี่ปราย’
“พี่ทักษ์ๆ ปรายอยากไปดูหนังเรื่องนี้” ชี้ไปที่ป้ายโฆษณาขนาดใหญ่ “พี่ทักษ์ไปด้วยกันไหม นา... นา... อยากไป ไม่มีคนขับรถให้”
“พี่นะไม่ใช่ขี้ข้า” ยีผมปรายอย่างเอ็นดู
“ไม่ได้คิดว่าเป็นขี้ข้า พี่หมอทักษกรขา นะคะ นะคะ งื๊อ.... โว๊ย!! อ้อนขนาดนี้ยังไม่พาไปอีก”
“ไม่น่าเกิดมาข้างบ้านพี่เลยจริงๆ นะเรา”
“โหว พี่สองคนอยู่บ้านบ้านใกล้กัน เรียนที่เดียวกัน แถมยังได้เป็นพี่รหัสกันอีก พรหมลิขิตชัดๆ” ผมตาโตเท่าไข่ห่าน “มันเกินความบังเอิญแล้วนะครับ”
“กรรมมากกว่า” ทักษ์โดนฝ่ามือน้องสาวข้างบ้านดังเพี๊ยะ “พี่เจ็บนะ ฟาดมาได้ ยัยเด็กติงต๊องเอ๊ย!”
“พี่นั่นแหละติงต๊อง หืย!!” ทำท่าจะฟาดอีกสักครั้ง “ตามใจหน่อย อยากดูหนัง”
“พี่เหมือนแฟนกันเลย” ผมใช้คำที่เอิร์ทเคยพูดเป๊ะ ผิดจากคู่พี่ทักษ์คือพี่ปรายไม่ใช่ผม
พี่ทักษ์มองพี่ปรายยิ้มๆ ส่วนพี่ปรายก็งอแงตามประสา พอเห็นแบบนั้นทำไมใจผมมันเศร้าล่ะ ผมควรยินดีกับพวกเขาสองคนไม่ใช่เหรอ ทำไมหัวใจมันลดจังหวะการเต้นลง ไม่ได้โกรธ แต่ไม่ได้ยินดี เค้าเรียกความรู้สึกว่าอะไรนะ ‘หน่วง’ ผมยังแสร้งยิ้มตามจนถึงที่หมาย
วันนี้หมูกระทะสำหรับผมมันไม่ค่อยอร่อยสักเท่าไหร่ พี่ๆ มองผมเป็นจุดศูนย์กลางก็จริง แต่เวลาเห็นพี่ทักษ์กับพี่ปรายหยอกล้อกันผมเหมือนคนนอกทุกที
“ถึงเวลาถ่ายทอดวิชามาร” ปรายตั้งโชจูไว้บนโต๊ะ จากนั้นจึงเริ่มเคลือบเกลือรอบปากแก้วตามด้วยโชจู “นี่มะนาว”
“เอ่อ ครับ” ผมรับมาแล้วตบครั้งหนึ่ง กำลังอยากดื่มอยู่พอดี
“เอ๊ย น้องมันเซียนวะ” ทวดรหัสหัวเราะชอบใจ
“ซีดดด” ผมซีดขึ้นจมูก “ขออีกได้ไหมครับ”
“หือ...สู้เหรอ มาดวนกันไอ้น้อง” ปรายถูกใจจนหัวเราะคิกคัก “สมกับที่เป็นน้องรหัสพี่”
“ไอ้พวกขี้เมา” ทักษ์กอดอกมองทั้งคู่ แล้วกะพริบตาปริบๆ ให้พี่ๆ ปีสูงกว่าตน
“ชนน้อง ชน...”
“เมาแล้วก็เรื้อนไปทั่วอีก” ทักษ์หันไปหาปราย
“ปากเสีย พี่ทักษ์ปากเสีย” ไม่มีใครกล้าทำหรือพูดเหมือนปราย ส่วนทักษ์ในโหมดพี่ชายก็โดนน้องสาวกดขี่ขมเหงไม่เลิก “อย่าลืมวันนี้วันศุกร์ วันศุกร์ที่หยุดจริงๆ แค่สัปดาห์แรก จากนั้นเราจะไม่ได้หยุดอีกแล้ว”
“ทำไมหว๋อกั๊บ [ทำไมเหรอครับ]” ผ่านไปสี่แก้ว ผมรู้สึกอึนๆ มึนๆ
“น่ารักจุง [น่ารักจัง] น้องรัก” ทำสัญลักษณ์มือเลิฟ “ดีใจนะที่ได้น้องต้าที่ไม่มี กี!! เป็นน้องรหัส”
“พี่จำผมได้” ยกนิ้วชี้ขึ้นหนึ่งที
“จำได้ดิ ทำไมจะจำไม่ได้ เราออกจะมีซิกเนอเจอร์” ยิ้มแก้มปริ “พี่อยากได้เรามาเป็นน้องรหัสจะตาย ไม่นึกว่าจะจับฉลากได้จริง”
“ผมก็ดีใจที่พี่ปรายเป็นพี่รหัสครับ” สุนทรยภาพในการพูดมากขึ้นตามจำนวนแก้วแอลกอฮอร์ ผมคิดว่าผมเห็นพี่ๆ มีร่างซ้อนด้วยนะ
ตึก!!!
ผมภาพตัดได้ยินเพียงเสียงห่วงใยจากพี่ๆ แต่ผมไม่สามารถพูดคุยได้อีก
10.00 น.
ผมเปิดเปลือกตาก็เจอแสงจ้าจนต้องหลับตาลง ในหัวผมหนักอึ้งไปหมดจนต้องล้มตัวลงอีกครั้ง ไม่น่าเลยกู
“ตื่นแล้วเหรอ”
“ครับ” มีใครอยู่ในห้องกับผม “หือ...” ไม่ใช่เสียงไอ้พักรบแน่ๆ ผมจำเสียงมันได้ “ใครอ่ะ”
“พี่เอง”
“พี่เอง พี่ไหนก่อน” พอหันไปเท่านั้นแหละ “...” ผมสตั้น!!
พี่ทักษ์อยู่ในสภาพสวมเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวสงสัยพึ่งอาบน้ำมา เห็นแค่นั้นผมก็ต้องขยี้ตารัวๆ ตาฝาดป่ะวะ
“เป็นอะไร”
“พี่มาทำอะไรห้องผม” ทำหน้าหมางงใส่พี่แกเฉย
“...ห้องเราเหรอ” เดินไปหยิบเสื้อกับกางเกงมาสวมลวกๆ “ดูดีๆสิ”มองยังไม่ชัดก็รีบพูดซะจริ๊ง!!!
“...” ไม่ใช่ห้องผม แล้วที่นี่ที่ไหน “โรงแรม” พี่ทักษ์เลิกคิ้วสูง “ไม่ใช่เหรอครับ”
“เมื่อคืนจำอะไรได้บ้างไหม”
“...” ถ้าเขาจะตอบคำถามด้วยคำถามแบบนี้ แล้วผมจะรู้ไหมว่าที่นี่ที่ไหน “จำไม่ได้ครับ”
“อือ”
เค้าปล่อยให้ผมงงในห้องใครละเนี้ย หรือว่า...จะเป็นห้องเขา! แต่จะเป็นห้องพี่ทักษ์ได้ยังไง ในเมื่อทุกคนเคยบอกผมว่าพี่ทักษ์เขาหวงพื้นที่ส่วนตัวเอามากๆ
- Writer
