ดั่งไฟที่เผาใจ

ตอนที่3 มีปากเสียง

ดึกดื่นเที่ยงคืนเข้าไปแล้วที่ภูวินออกจากบ้านเพื่อไปส่งพลอยไพลิน ปณิตายังคงนั่งรออยู่ที่โซฟาห้องรับแขก เสียงรถยนต์จอดสนิทก่อนประตูบ้านจะถูกเปิดเข้ามาในเวลาไม่กี่นาทีหลังจากนั้น

"โรส มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ ยังไม่นอนอีกหรือไง?"

หญิงสาวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ส่งยิ้มหวานทักทายเพียงเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปหากอดเกี่ยวเรียวแขนแข็งแรงเอาไว้

"ก็พี่ภูยังไม่กลับนี่คะ จะให้โรสนอนหลับได้ยังไง โรสเป็นห่วงพี่ภู"

"จะมาห่วงอะไรพี่ พี่ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะโรส พี่ดูแลตัวเองได้ ไม่ใช่ว่าโรสอยู่รอเพื่อจับผิดพี่หรอกนะ?"

สีหน้าและท่าทางของภูวินดูจะเบื่อหน่ายกับปณิตาอยู่มาก ท่าทีแปรเปลี่ยน สีหน้าที่ดูไม่ชอบพอใจ ปณิตาได้แต่จ้องมองทุกความเปลี่ยนไปของคนที่รัก ชีวิตที่เคยหวานชื่น ทำไมทุกวันนี้มีแต่ความห่างเหิน เธอทำอะไรผิดหรือมีสิ่งที่เธอบกพร่องต่อหน้าที่ ควรจะถามภูวินออกไปตามตรงหรือว่าควรเก็บทุกความรู้สึกเอาไว้ตามลำพัง

"มีอะไรให้โรสต้องจับผิดเหรอคะ ทำไมพี่ภูถึงรู้สึกแบบนั้น"

หญิงสาวยังคงมีรอยยิ้มให้ได้เห็น แม้ว่าภายในใจจะรู้สึกมากมายและมีเรื่องที่อยากจะถามเขามากก็ตาม

"ขึ้นไปอาบน้ำนอนเถอะ พี่เหนื่อย อยากพักผ่อน"

ภูวินดึงมือของปณิตาที่เกาะเกี่ยวออกจากแขน ก่อนที่ร่างสูงจะเดินขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน ไม่ได้สนใจหรือเชิญชวนให้เธอเดินขึ้นไปพร้อมกันเลยสักนิด

หญิงสาวได้แต่ยืนลอบมองแผ่นหลังกว้างที่ก้าวเดินขึ้นบันไดไปไม่หันหลังกลับมามองใครเลย

"เธอเชื่อใจพี่ภูได้สิโรส พี่ภูรักเธอกับลูกมาก พี่ภูจะไม่มีวันทำให้เธอต้องเสียใจหรอกอย่าคิดมาก"

มีเพียงคำพูดปลอบประโลมตัวเองเบา ๆ ตั้งแต่ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันกับภูวินมา 4 ปีกว่า ถ้าไม่นับ 1 ปีให้หลังมานี้ ก่อนหน้านั้นชีวิตก็มีความสุขด้วยกันในทุก ๆ วันอย่างเช่นคู่รักคนอื่นเขา แต่ 1 ปีมานี้ภูวินอาจจะงานเยอะขึ้น ความรับผิดชอบมากขึ้น ชีวิตการทำงานเติบโตมากยิ่งขึ้นเลยเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาอาจจะหงุดหงิดหัวเสียและไม่มีเวลาให้กับครอบครัวได้มากเท่าเมื่อก่อนนี้ ปณิตาเป็นคู่ชีวิตที่พยายามเข้าใจคนรักและพยายามที่จะเป็นความสบายใจให้เขาตลอดมา แต่หลายครั้งหลายคราภูวินกลับไม่แสดงออกให้ได้เห็นว่าเขายังรักเธอและต้องการมีเธอเหมือนอย่างเมื่อก่อนนี้อยู่หรือเปล่า เพราะทุกวันสำคัญในชีวิตภูวินแทบจะหลงลืมไปหมดแล้ว ไม่มีวันพิเศษ ไม่เคยได้ออกไปทานข้าวหรือไปเที่ยวพักผ่อนด้วยกันเลย ปณิตาพยายามที่จะไม่คิดมากกับเรื่องเล็กน้อยเพียงเท่านี้ แต่วันนี้ที่ได้เห็นความสนิทสนมของสามีกับผู้หญิงที่เคยเป็นอดีตคนรักกลับทำให้ความมั่นใจที่เคยมีสั่นคลอนได้มากอย่างไม่น่าเชื่อ แม้ว่าจะไม่ได้รู้สึกว่าพลอยไพลินอยากจะเข้ามาเป็นมือที่สามของชีวิต แต่ถ้าวันหนึ่งวันใดหากภูวินเกิดเปลี่ยนใจไปเธอจะทำอย่างไรกับชีวิตที่อาจจะมีเรื่องวุ่นให้ปวดหัว ใจจริงอยากถามให้ทุกอย่างเคลียร์จะได้ไม่ต้องคิดมาก แต่ถ้าได้เอ่ยปากพูดก็คงเป็นเรื่องที่จะต้องมีปากเสียงชวนทะเลาะเบาะแว้ง เพราะเธอรู้ดีว่าภูวินไม่ชอบผู้หญิงที่จู้จี้จุกจิกและไม่ชอบให้ใครยุ่งวุ่นวายเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัว ตั้งแต่คบกับภูวินมาจนมีลูกเป็นโซ่ทองคล้องรัก เธอก็ยังคงพยายามเป็นความสบายใจของเขาอย่างเสมอต้นเสมอปลาย

ภายในห้องนอนใหญ่ ภูวินเพิ่งอาบน้ำเสร็จและเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนอนที่เรียบร้อย ใบหน้าคมเข้มถึงกับคิ้วขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นปณิตากึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงนอนกว้าง

"โรสจะนอนห้องนี้เหรอ ไม่นอนกับลูกแล้วหรือไง?"

"ฟ้าใสเริ่มนอนยาว ไม่ตื่นขึ้นกลางดึกเหมือนแต่ก่อนแล้วค่ะ โรสก็เลยคิดว่าโรสจะกลับมานอนห้องนี้เหมือนเดิม"

เพราะตั้งแต่คลอดลูกสาวมาคนทั้งคู่ก็แทบจะแยกห้องนอนกันอยู่ ปณิตาต้องคอยดูแลลูกสาวที่ติดแม่มากกว่าอะไร

"พี่ว่าโรสกลับไปนอนกับลูกเหมือนเดิมเถอะนะ เผื่อลูกตื่นกลางดึกเดี๋ยวก็ร้องไห้บ้านแตกหรอก ช่วงนี้พี่ยิ่งพักผ่อนไม่เพียงพอพี่ไม่อยากได้ยินเสียงร้องไห้กลางดึก"

ภูวินเดินอ้อมไปยังเตียงนอนฝั่งที่ตัวเองนอนเป็นประจำ สอดตัวเข้าใต้ผ้าห่มนอนตะแคงหันหลังให้เหมือนไม่อยากสนใจคนข้างกายอีก

"พี่ภูคะ พี่ภูเบื่อโรสหรือว่ายังไง?"

ภูวินหันหน้ากลับมามองพร้อมกับส่ายหน้าปฏิเสธตัดรำคาญ

"แล้วทำไมพี่ภูไม่เหมือนเดิมคะ?"

"เอ๊ะ! จะมาหาเรื่องพี่ทำไมเนี่ย มันใช่เวลาที่โรสจะมาชวนพี่ทะเลาะด้วยไหม?"

"โรสไม่ได้ชวนทะเลาะ โรสแค่รู้สึกไม่สบายใจ โรสแค่อยากรู้ว่าโรสสำคัญกับชีวิตพี่ภูอยู่หรือเปล่า"

ร่างสูงถึงกับดีดตัวลุกขึ้นนั่ง จากที่เริ่มง่วงนอนแต่ตอนนี้เหมือนจะหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง สายตาคมจ้องมองหน้าปณิตาอย่างไม่พอใจ

"คำถามนี้ควรหันกลับไปถามตัวเองนะโรส ตลอดระยะเวลา 3 ปีมานี้ โรสยังเห็นพี่สำคัญกับชีวิตของโรสอยู่ไหม นอกจากลูกโรสเคยสนใจผัวบ้างหรือเปล่า"

"ก็เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอคะพี่ภู ฟ้าใสยังเด็กและลูกก็ติดโรสมากพี่ภูก็เห็น โรสคิดว่าโรสทำหน้าที่ของตัวเองดีที่สุดแล้ว พี่ภูเองไม่ใช่เหรอที่อยากจะให้โรสมีลูก พอโรสเอาเวลาไปใส่ใจไปสนใจลูกมากกว่า กลายเป็นความผิดของโรสงั้นสิคะ?"

"แต่โรสก็ควรแยกแยะ สอนลูกให้ทำอะไรด้วยตัวเองได้มากกว่านี้ เวลาลูกหลับก็หัดมีเวลามาสนใจพี่บ้าง ไม่ใช่ปล่อยให้พี่รู้สึกว่าเหมือนอยู่ตัวคนเดียว นานวันเข้าโรสรู้ไหมว่าพี่เองก็ชินชาที่จะอยู่คนเดียว นอนคนเดียวโดยไม่ต้องมีโรสมานอนเกะกะให้รำคาญแบบนี้หรอก"

ปณิตาถึงกับน้ำตาไหลพรากลงอาบแก้ม ตั้งแต่มีลูกการพูดคุยระหว่างเธอกับภูวินก็น้อยนิด เพราะอะไรหลาย ๆ อย่างไม่เอื้ออำนวย แทนที่เขาจะเข้าใจว่าเลี้ยงเด็กคนหนึ่งเธอก็ต้องเหนื่อยมากแค่ไหน ลูกนอนหลับเธอก็หลับไปพร้อม ๆ กันเพราะความเหนื่อยเพลีย แทนที่คนข้างกายจะเข้าใจกลับกลายเป็นว่าเธอผิด ผิดที่ละเลยหน้าที่ของความเป็นเมียเสียงั้น

"พี่ภูรู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา?"

"รู้สิ เพราะพี่ก็อึดอัดเต็มที พี่พยายามเข้าใจนะโรส พี่พยายามบอกให้โรสหาพี่เลี้ยง หาคนมาช่วยดูแลลูก เอาลูกไปไว้กับพ่อแม่พี่บ้าง เพื่อที่เราจะได้มีเวลาให้กัน พี่เสนออะไรไปโรสก็ไม่เอา ไม่เห็นด้วย ทุกอย่างมันเลยเป็นแบบนี้ไงล่ะ ได้พูดอะไรออกมาบ้างก็ดี โรสจะได้รู้ว่าพี่ก็มีความรู้สึกเหมือนกัน พี่เหงา พี่เบื่อ พี่อยากให้คนที่อยู่ข้างกายสนใจ แต่พอมองกลับไปโรสก็ไม่เคยมองเห็นพี่ในสายตาเลย พี่ควรจะรู้สึกยังไงเหรอโรส?"

"โรสคิดว่าพี่ภูจะเข้าใจและเห็นใจโรสมากที่สุด แต่โรสกลับคิดผิดมาตลอดงั้นเหรอคะ?"

ภูวินหันหน้าหนี เขาไม่ชอบมองหน้าเวลาที่ปณิตาต้องร้องไห้เสียน้ำตาแบบนี้ ผู้หญิงบ่อน้ำตาตื้นคงต้องยกให้ปณิตาเป็นที่หนึ่ง เพราะแบบนี้เขาถึงไม่อยากพูดคุยหรือหาเรื่องให้ต้องมีปากเสียงกัน

"พี่ง่วงพี่จะนอน ถ้าโรสจะมาชวนทะเลาะต่อพี่จะได้ออกไปนอนที่อื่น น่ารำคาญ"

"คำก็รำคาญ สองคำก็รำคาญ โรสไม่ได้น่ารัก ไม่แสนดี ไม่น่าชวนพูดคุยเหมือนคุณพลอยงั้นสิ?"

ภูวินถึงกับหันขวับกลับมามองด้วยความไม่พอใจอีกครั้ง จากสีหน้าที่หงุดหงิดอยู่แล้วแปรเปลี่ยนให้เห็นชัดว่าหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม

"มันไม่เกี่ยวอะไรกับพลอย อย่าดึงพลอยเข้ามาเกี่ยวกับเรื่องนี้นะโรส"

"แต่โรสว่ามันเกี่ยว เพราะคุณพลอยด้วยใช่ไหมคะที่ทำให้พี่ภูไม่เหมือนเดิม โรสสังเกตเวลาที่พี่ภูพูดคุยกับเขา น้ำเสียงไม่เหมือนที่พี่พูดตะคอกโรสตอนนี้เลยสักนิด"

"อย่ามาหาเรื่องพี่นะโรส พี่กับพลอยไม่มีอะไรกันทั้งนั้น โรสจะคิดไปเอง งี่เง่าไปเองก็ตามใจเลย แต่อย่ามาใส่ร้ายพี่หรือยัดเยียดให้พี่เป็นคนไม่ดีแบบนี้"

"วันนี้ยังไม่มี วันหน้าก็ไม่แน่ใช่ไหมคะ?"

คำพูดที่ว่าร้ายจากปากปณิตาทำให้ภูวินถึงกับโมโหที่ได้ยินแบบนั้น แขนสองข้างจับลงบนบ่าบอบบางออกแรงบีบจนอีกคนรู้สึกเจ็บแปลบ

"อย่าพูดอะไรที่มันไม่จริง อย่ามาดูถูกพี่แบบนี้ แต่ก่อนพี่ไม่คิดจะทำ แต่พอโรสพูดแบบนี้พี่ควรจะทำเลวให้พอใจโรสงั้นสินะ"

"ถ้าพี่ภูหมดรักโรสขนาดนั้น โรสคงห้ามอะไรไม่ได้หรอกค่ะ โรสไม่ใช่เจ้าของใคร โรสเคยให้อิสระกับชีวิตพี่ภูมายังไงมันก็ยังคงเป็บแบบนั้น ถ้าวันหนึ่งต้องเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นกับเรา ขอให้พี่ภูรู้เอาไว้เลยนะว่าโรสก็จะไม่อยู่ตรงนี้เหมือนกัน"

ไหล่บอบบางถูกผลักไสให้ออกห่างอย่างแรง จนร่างบางล้มเซลงบนเตียงนอนอีกครั้ง

"อยากไปไหนก็ไป คิดเหรอว่าพี่จะห้าม! น่ารำคาญ!"

ร่างสูงเดินหงุดหงิดหัวเสียลงจากเตียงนอน พร้อมกับประตูห้องนอนที่ถูกปิดลงเสียงดังสนั่น ปณิตาได้แต่จับจ้องมองตามพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มเป็นทางยาว ภูวินไม่เคยจะเอ่ยปากไล่เธอแบบนี้มาก่อน หมดเยื่อเหลือใยต่อกันแล้วหรือยังไง อะไร ๆ มันถึงไม่เหมือนเดิมเอาเสียเลย...