ดั่งไฟที่เผาใจ

ตอนที่2 ห่วงใย

หลังจากทานอาหารค่ำกันแล้วเสร็จ ภูวินพาพลอยไพลินเดินสำรวจบ้านในส่วนที่เขาอยากจะรีโนเวท รวมไปถึงห้องนอนใหญ่ที่คนทั้งคู่ได้เดินเข้าไปสำรวจตรวจตรา ประตูห้องนอนถูกเปิดกว้างเอาไว้ สองหนุ่มสาวยังคงเดินดูรอบ ๆ คุยกันเรื่องที่จะต้องปรับปรุงและปรับแต่ง ก่อนที่พลอยไพลินจะเดินเซถลาชนเข้ากับแผ่นหลังกว้างของภูวิน เป็นจังหวะเดียวกับชายหนุ่มหันหน้ากลับมาหา จนทำให้หญิงสาวถึงกับเซลงไปนั่งแหมะอยู่บนปลายเตียงนอน

"อุ๊ย!"

"พลอยเป็นอะไรหรือเปล่า?"

"เปล่า พลอยไม่ได้เป็นอะไรหรอก"

ฝ่ามือเรียวลูบสัมผัสไปบนผ้าปูที่นอนอันหนานุ่ม ก่อนที่เรียวปากอวบอิ่มคู่สวยจะคลี่ยิ้มออกมาในทันที

"พลอยว่าเตียงแข็งไปนิดนะภู เปลี่ยนเตียงนอนใหม่ก็จะดีมาก ทุกวันนี้เขามีเตียงนอนไฟฟ้าเพื่อสุขภาพ ปรับโหมดปรับระดับกระชับสรีระ เหมาะสำหรับคนทำงานหนักอย่างภู จะได้นอนหลับพักผ่อนสบาย ๆ หน่อยดีไหมคะ?"

"น่าสนใจดีไม่เลวนะพลอย ภูซื้อไอเดียนี้ ดีเทลอื่นๆ ภูให้พลอยเป็นคนคิดไอเดียทั้งหมดดีไหม ภูเชื่อใจพลอย เพราะทุกห้องของโรงแรมและรีสอร์ตของภู พลอยยังออกแบบมาได้ดีจนน่าทึ่งมากเลยล่ะ"

"แต่พลอยว่าภูน่าจะให้คุณโรสเขามีส่วนร่วมด้วยนะ ที่นี่เป็นบ้านนะภู ทำอะไรมันก็ต้องทำให้ถูกใจผู้ที่เขาอยู่อาศัย ไม่ใช่เอาตามใจคนออกแบบอย่างพลอยซะที่ไหนล่ะ"

ภูวินยืนกอดอกจ้องมองความสดใสบนใบหน้าของพลอยไพลิน ทุกครั้งที่ได้พูดคุยกัน ทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ เขารู้สึกได้ว่าพลอยไพลินคือความสบายใจและทำให้รู้สึกดีมากทุกครั้ง ไม่ว่าหญิงสาวจะพูดอะไรให้ได้ยิน แม้สถานะระหว่างเขาและเธอจะแปรเปลี่ยนเหลือเพียงแค่คำว่าเพื่อน แต่การมีโอกาสกลับมาร่วมงานกันในครั้งนี้ทำให้รู้สึกดีมากกว่าแต่ก่อนตอนเคยคบกันเป็นแฟนเสียอีก

"มองพลอยทำไม ทำไมชอบมองแล้วยิ้มแบบนี้นะภู เราลงไปข้างล่างกันเถอะเดี๋ยวคุณโรสจะเข้าใจผิดเอา"

พลอยไพลินลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว จนทำให้หน้ามืดกะทันหันทรงตัวแทบไม่อยู่ แขนข้างขวาของภูวินรีบขว้าเอวบอบบางของอีกคนเอาไว้อย่างไม่รอช้า

"เป็นอะไรหรือเปล่าพลอย ไหวไหม นั่งพักสักนิดก่อนเถอะนะ"

พลอยไพลินนั่งลงที่ปลายเตียงนอนอีกครั้ง พร้อมกับภูวินที่นั่งยอบกายลงตรงหน้าของหญิงสาว พลอยไพลินหลับตาลงขับไล่อาการมึนศีรษะที่ก่อตัวขึ้น ฝ่ามือเรียวยกนวดคลึงขมับไปมาเบา ๆ

"เป็นอะไร ไปหาหมอไหม?"

"ไม่ ๆ พลอยแค่หน้ามืดนิดหน่อยเองภู นั่งพักอีกนิดคงดีขึ้นแล้ว"

"เดี๋ยวภูไปเอายาดมกับยาหอมมาให้ก่อนดีกว่างั้น พลอยจะได้ดีขึ้นเร็วกว่าเดิม รออยู่ตรงนี้ก่อนนะเดี๋ยวภูกลับมา"

พลอยไพลินพยักหน้ารับ ภูวินรีบเดินลงไปด้านล่างของบ้านในทันที ระหว่างทางลงบันไดก็บังเอิญเจอปณิตาที่กำลังอุ้มพาลูกสาวเพื่อขึ้นไปอาบน้ำเข้านอน

"พี่ภูจะไปไหนคะ แล้วคุณพลอยล่ะไปไหนแล้ว?"

"พลอยเขาหน้ามืดน่ะ พี่จะไปเอายาดมกับยาหอมมาให้เขาหน่อย"

"หนูจะไปกับพ่อ" เสียงลูกสาวพูดขึ้น พร้อมกับยื่นแขนไปให้พ่อได้โอบอุ้ม

"ให้แม่พาไปนอนก่อนนะครับลูก แล้วพ่อจะตามไปหา"

ใบหน้าหล่อยื่นเข้ามาใกล้แก้มป่องของลูกสาว พร้อมกับหอมแก้มฟอดใหญ่ก่อนจะเดินผละออกจากคนทั้งคู่ เดินตรงลิ่วเข้าไปยังห้องครัวใหญ่ของบ้าน

ปณิตาเดินอุ้มลูกสาวขึ้นไปบนชั้นสอง ก่อนจะไปถึงห้องนอนของลูกสาวต้องผ่านห้องนอนใหญ่ที่ประตูถูกเปิดกว้างเอาไว้ เห็นร่างบอบบางของพลอยไพลินนอนตะแคงข้างอยู่บนกลางเตียงนอน ความรู้สึกมากมายเริ่มก่อตัวขึ้นมาอีกครั้ง เตียงนอนและห้องนอนที่เคยเป็นส่วนตัว แต่ทำไมตอนนี้มีผู้หญิงคนอื่นได้มาอยู่ในนี้ด้วยอีกคน ขาเรียวยาวก้าวเดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะเดินอ้อมไปทางด้านหน้าของหญิงสาวที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่เพื่อถามไถ่

"คุณพลอยเป็นยังไงบ้างคะ เห็นพี่ภูบอกว่าคุณพลอยหน้ามืด"

พลอยไพลินพยุงตัวลุกขึ้นนั่งอย่างช้า ๆ ส่งยิ้มทักทายอย่างเป็นมิตรเช่นเคย

"หน้ามืด ปวดหัวนิดหน่อยค่ะ พักนี้พลอยพักผ่อนน้อยด้วยแหละ"

"แม่จ๋า อยากกระโดดเล่นบนเตียงนอน" ลูกสาวพยายามจะลงจากอ้อมอกของแม่เมื่อเห็นเตียงกว้างที่ชอบเล่น

"ไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวแม่จะพาไปอาบน้ำนอนแล้วนะฟ้าใส"

"ฟ้าใสอยากจั๊ม ๆ"

จนสุดท้ายหนูน้อยฟ้าใสก็พาตัวเองไปอยู่บนเตียงนอน กระโดดโลดเต้นสนุกสนานตามประสาจนได้ เสียงกรี๊ดกร๊าดอย่างชอบอกชอบใจดังไกลจนถึงทางขึ้นบันได ทันทีที่ภูวินกลับขึ้นมาบนห้องนอนถึงกับรีบวางแก้วยาหอมลงบนโต๊ะอย่างเร็ว

"โรส ทำไมปล่อยให้ลูกกระโดดเล่นอยู่บนเตียงแบบนี้ โรสก็เห็นอยู่นี่นาว่าพลอยเขากำลังไม่สบาย ทำไมไม่พาลูกไปอาบน้ำนอน เสียงดังแบบนี้ยิ่งทำให้พลอยเขาปวดหัวกว่าเดิมไม่รู้หรือไง"

เสียงทุ้มถามขึ้นเหมือนไม่พอใจอยู่มาก ปณิตาแหงนหน้าขึ้นจ้องมองพร้อมกับสีหน้าที่รู้สึกผิด

"เดี๋ยวโรสจะพาลูกไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ

ฟ้าใสมาค่ะมาหาแม่ เลิกเล่นได้แล้วลูก มานี่ค่ะ"

หญิงสาวเดินอ้อมไปหาเพื่อจับตัวลูกสาวให้ลงมาจากเตียงนอน แต่ลูกสาวกลับวิ่งหนีไปมาชวนให้จับตัวยากยิ่งกว่าเดิมอีก

"ไม่ไป ฟ้าใสไม่นอน"

จนกระทั่งร่างเล็กวิ่งไปกระแทกหลังของพลอยไพลินเข้าอย่างแรง

"โอ๊ย!!"

พลอยไพลินถึงกับร้องเสียงหลง ก่อนที่หนูน้อยฟ้าใสจะนั่งลงนิ่งให้คนเป็นแม่ได้โอบอุ้มได้อีกครั้ง

"พลอย เจ็บมากหรือเปล่าน่ะ"

ภูวินถามขึ้น พร้อมกับหันไปมองหน้าลูกสาวที่อยู่ในอ้อมกอดคนเป็นแม่เหมือนเคืองโกรธ

"ขอโทษน้าพลอยด้วยฟ้าใส"

"ไม่ ไม่ขอโทษ" ใบหน้าเล็กส่ายหน้าปฏิเสธในทันที

"เราทำคนอื่นเจ็บก็ต้องขอโทษสิฟ้าใส"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะภู ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ ฟ้าใสแกไม่ได้ตั้งใจทำพลอยหรอกนะ"

ภูวินจ้องมองหน้าของปณิตาอีกครั้ง ภายใต้สายตาที่จ้องมองเขาคงกำลังตำหนิแม่อย่างเธอเช่นทุกครั้งที่เกิดเรื่องขึ้น จนเธอต้องหันหน้าไปมองพลอยไพลินก่อนจะกล่าวคำขอโทษนั้นแทนลูกสาว

"โรสขอโทษแทนฟ้าใสด้วยก็แล้วกันนะคะ เดี๋ยวโรสขอตัวพาลูกไปนอนก่อน ตามสบายนะคะคุณพลอย"

ปณิตาเดินอุ้มลูกสาวออกไปจากห้องนอนใหญ่ พอเดินพ้นประตูห้องนอนไปเธอกลับหยุดชะงักพร้อมกับหันกลับไปมองการกระทำของภูวินที่แลดูเป็นห่วงเป็นใยหญิงสาวคนนั้นมากจนรู้สึกชวนให้น้อยใจเป็นอย่างมาก อดีตแฟนเก่าที่เคยรักหรือเขายังคงรักกันอยู่กันแน่นะแบบนี้