Princess Enemy

Over Matters

**21 – Over Matters**

            I watch in confusion as the Naya girl cries and pleads to Nelissa for one more chance. Wala akong makitang rason kung bakit hindi nila mabibigyan ng pagkakataon ‘yan. Afterall they are blood related. At isa pa, valid naman ang reasoning niya. Napilitan lang siya dahil sa lack of attention. Yun lang naman.

                 “Pakawalan n’yo lang si Ryle. Pakawalan n’yo lang siya, gagawin ko ang lahat. Nakikiusap ako.”

            Yan, kanina pa niya sinasabi yan. Sino ba yung Ryle? Syotaan niya?

                 “Naya,” lumapit si Mena sa anak niya. “Ligtas si Ryle, nais niya ang makabubuti sa’yo. Kung talagang handa ka nang bumalik sa dati at tulungan kami, magpapakita siya sa’yo.”

                 “Pangako, hindi ko na gagawin ‘yon. Pangako magpapakabait na ako. Pangako hindi na talaga.”

            Kinuha ko ang orange juice sa table. Tinatanong n’yo kung bakit ako andito? Hinihintay ko ang tawag nila Randall eh. Hindi pa kasi sila nakakauwi. They’re taking too long for the mission. Mahihirapan sila lalo kapag nagdilim.

                 “RYLE!”

            Nag-angat ako ng tingin. Aba’t may grand entrance sina Cheen at Divina. May escort na lalaking pababa ng hagdanan na—

            *PRFFFFFFF!*

            Napaubo ako sabay buga ng iniinom kong juice. Sa akin sila nakatingin ngayon habang pang-asar ‘tong si Raikki na tina-tap ang likuran ko. Sadista ang lakas ng hataw niya. -___-

                 “Althea?”

                 “Fleming! Anak ng tokwa, anong ginagawa mo dito?”

                 “Weh ikaw! Anong ginagawa mo dito?”

                 “Magkakilala kayo?” sabay-sabay nilang tanong.

                 “Uh yeah. Ka-klase ko si Althea nung first year ako.”

                 “Tas bigla kang nawala, wala tuloy akong na-present na project, animal ka. =___= Sa’n ka ba nagsuot?”

            Ngumiti lang siya pagkatapos ay naglakad para yakapin si Naya ng mahigpit. Ay sha sila na nag-iibigan. So actually, kaya sumuko si Naya eh dahil nagpahuli si Ryle? What an outrageous idea. = o =

            Nagagawa ng pag-ibig.

                 “Naya, heto nga pala si Xanara. Anak ni Hana Nelissa mo.”

            Napakunot ng noo si Naya. “Di ba… di ba sabi n’yo patay na siya? Bakit… anong nangyari?”

                 “Well it turns out my Dad had really lied to all of you of that fact so apology sa mga naloko niya. I’m… I’m trying to fill any holes though I cannot do it that quick. I need time. Sorry if I’m taking too long for you. Sana maintindihan n’yo.”

                 “Ayyyiiieee… Ti-thees HUGS!”

            =____="

            Ngumiti lang si Naya. “Back when we were still babies, we used to get along. Sana hanggang ngayon gano’n pa rin.”

            Too bad nakalimutan ko na yun. = 3=a

                 “XANARA!” maka-caps lock naman.

            Napatayo ako nang marinig ko ang tinig ni Randall na kakapasok lang ng mansyon. Hapong-hapo siya and an alarming eyes got me a little nervous with what he’s brought.

                 “Bakit? Anyare?”

                 “We have a problem.”

            Kumunot ang noo ko. “Why?”

                 “Zero.”

            Napatakbo ako palabas. Narinig ko pang tinatawag nila ang pangalan ko. Next thing I knew sumusunod na sila sa akin pabalik ng Crescent mansion. Pagdating naman doon, sina Kira, Cade, Stanley at Mr. Cain ang inabutan kong restless na palakad-lakad sa may sala.

                 “Tell me what happened. Asan si Zero? ZERO!”

            Sa tanang buhay ko ngayon lang akong kinabahan ng ganito. Ngayon lang ako nataranta.

                 “He’s fine.” sagot ni Stanley. “For now. He seems to lose his control when we came across a town na inaatake ng mga X-iles. He smelled blood and he almost… attack… one.”

                 “What? Hindi ako naniniwalang kaya ni Zero ‘yon. May kontrol si Zero kahit pa latagan mo siya ng maraming dugo sa harapan niya!”

                 “Xanara, hindi mo alam ‘yang sinasabi mo.” As usual, kontra na naman ni Mr. Cain. Ano bang ginagawa niya dito?

                 “I know Zero. He can’t do that! Asan siya?”

                 “Nasa kwarto. Xanara, h’wag ka—”

                 “Not a word from any of you.”

            Iniwan ko silang lahat sa sala. Pumasok ako sa kwarto ni Zero ng walang katok-katok. At halos maibalibag ko ang pintuan sa nadatnan ko.

                 “WHAT THE HELL DID YOU DO TO HIM?”

            Ito ba ang sinasabi nilang okay? Fine for now? They gave Zero a lot of blood bags to drink it and all along they think this is okay? Are they fvcking nuts? “ZERO!”

            Isinarado ko ang pintuan and knelt down to level with Zero. He’s messy with blood all over his mouth. Hindi ko gusto ‘to, hindi ko gustong nakikita siyang ganito.

                 “Xanara…”

                 “It’s fine, it’s fine. Let’s stop huh?” kinuha ko sa kanya ang hawak niyang blood bag. I swept it off of his sight.

            Pinunasan ko ang bibig niya and I was jarred out of my task nang bigla siyang yumakap sa akin. He’s trembling, he’s scared. Sobrang higpit ng yakap niya that I can feel his heart thumping against mine.

            Naiinis ako. Tao si Zero hindi siya hayop na basta-basta na lang nilang gagawing ganito. Who ever did this to him, I swear mapapatay ko.

                 “Who did this to you?”

            Hindi siya sumagot. Humigpit ang yakap niya na parang gusto niya akong durugin sa loob niya.

            I can feel his lips moved to my neck. Right there alam ko na ang mangyayari. And it did happened. He struck my neck with his sharp fang, causing my blood to drip. Yet it didn’t even went down. He laps up all the blood that he can take.

            *SLAM!*

                 “Oh my gosh! Xanara!”

            Napahigpit ako ng yakap kay Zero as I see them at the door, shocked at the view. “It’s okay, it’s fine. Get out.”

                 “NAHIHIBANG KA NA BANG BATA KA?” sigaw ni Daddy.

                 “I SAID IT’S FINE, GET OUT!”

            Hindi naman talaga maayos eh. Masakit na ang ginagawa ni Zero pero hindi ko magawang masabi sa kahit na kanino. May gagawin silang masama sa kanya kapag nagpatuloy ‘to.

            Nanlaki ang mga mata ko nang maglabas na ng espada sina Raikki at Randall. Pati sina Ryle at Stanley nakaantabay na rin at naghihintay na lang ng utos. Kinakabahan na ako sa mangyayari. Baka hindi ko kayanin at mapasigaw na lang ako basta ng aray dito.

                 “H’wag na, umalis na lang kayo. I can handle Zero by myself, just get out of here!”

                 “Anak…” Nelissa’s eyes were pleading.

            This is going to be a big chaos if I cannot stop this. “Please…” I closed my eyes, halos hindi na ako makahinga. “Get out… everyone get out…”

                 “RAIKKI!”

            I opened my eyes and they were all gone. Perhaps Raikki pushed them outside. I sighed and caressed Zero’s hair. It’ll be fine, I guess. It’ll soon be fine. Zero wouldn’t hurt me for nothing. He has reasons. Big reasons.

                 “Zero?”

            He stopped sucking and was actually kissing the wound he made gently now. He kept kissing it na para bang mawawala yung sugat sa gano’ng paraan. But nonetheless I was relieved to figure that he’s calm now. Natakot talaga ako kanina. The looks on their face was like telling me na papatayin nila si Zero kung sakaling hindi ko siya mapatigil.

            Dahil sa mga naiisip ko, hindi ko namamalayang sinusuklay ng mga kamay ko ang buhok ni Zero. We’re just like that  for the rest of the night. Nakatulog siya sa gano’ng ayos, he drifted to sleep while showering kisses on my neck. Napahinga ako ng malalim and kept brushing his hair.

            *tok tok tok!*

            The door opened. Cheen, Divina, and Naya showed up. Nakangiti sila but a faint one na parang nakiki-symphathize sa akin sa nangyari.

                 “Tulungan ka na namin sa mga kalat.”

            Ngumiti lang ako. Pumasok sila at nagdampot ng mga nakakalat na empty blood bags sa sahig saka nila inilalagay sa trash can na nasa loob ng kwarto ni Zero. Dinampot ni Naya ang half empty na blood bag malapit sa amin kaya saglit siyang tumigil para tignan ako.

                 “In love?”

            Ngumiti lang ako. Ayokong sumasagot ng mga tanong na ganyan.

                 “Thought so. We’re on the same boat. Kaya hindi gaya ni Dalo Cain, naiintindihan ka namin, Xanara. Pero sana ingatan mo rin ang sarili mo. Hindi sa lahat ng oras puso ang dapat mong pairalin.”

            Nginitian ko lang siya. Alam ko ‘yon. Kaya nga puro lang ako ngiti eh. Hindi ko rin kasi maintindihan kung bakit ko ginagawa ‘to.

                 “Mahal mo ba siya, Ti-thees?” painosenteng tanong pa ni Cheen.

                 “Akala ko ba maglilinis lang kayo?” =___=

            Tumawa sila ng mahina. “Di mo pa alam noh? Hala ka, dapat alam mo na kung mahal mo talaga siya o hindi. Baka maging komplikado pa ‘yan sige ka.”

            Totoo namang naglinis sila kaya lang ocassionally tumitingin sila sa akin na parang tinatanong kung naisip ko na ang sagot sa tanong nila kanina. Gano’n at gano’n lang hanggang sa lumayas sila.

            I adjusted my position para matignan ko si Zero. Nasabi ko na bang NBSB ako? Nasabi ko na rin bang wala akong alam sa love? Ganito ba ma-inlove? Kung ganito… ang adik naman. Parang ang martyr lang dre. Yung ginawa ko kanina ka-martyran yun eh. Harangin ko raw ba sila? Naman.

            Do I love Zero? I love Zero? Tae ba’t ang sarap sabihin? :D Nakakatuwa naman pala ‘to. Ang sarap-sarap kasing sabihin na mahal ko siya. Yun nga kaya yun? Yun siguro yun. Ganu’n siguro talaga kapag mahal mo. Tipong ang sarap umamin. XD

            But instead of saying I love him, I simply kissed the side of his head and leaned to it while closing my eyes.