หยี่หานกลับไปถึงบ้านในสภาพที่เมามาย เขาตรงไปที่ห้องอ่านตำราแล้วใช้มือกวาดตำราที่วางอยู่บนชั้นหล่นลงที่พื้นอย่างบ้าคลั่ง
หว่าอิ๋งที่นั่งเย็บผ้าห่มอยู่เดินมาดูว่าเกิดอันใดขึ้นแล้วเห็นว่าหยี่หานนั้นทำลายข้าวของอยู่จึงรีบเข้าไปห้าม
“คุณชายกัว ท่านทำอันใดของท่านรู้ตัวหรือไม่”
กัวหยี่หานจับไหล่นางทั้งสองข้างแล้วเขย่าจนร่างนางคลอนไปตามแรงกระทำนั้น
“เจ้าบอกข้ามา เรื่องผ้าเช็ดหน้าที่เหว่ยฟางปักให้ข้า จริงๆ แล้วมันคือฝีมือเจ้าใช่หรือไม่” เขาถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว
หยี่หานในเวลานี้ไม่ใช่บัณฑิตผู้อ่อนโยนอย่างที่นางรู้จักอีกแล้ว ทำให้นางหวั่นใจยิ่งนัก
“เป็นฝีมือข้าเอง ข้าแค่โกหกให้ท่านสบายใจ” หว่าอิ๋งยอมรับสารภาพออกมาตามตรง เพราะการที่เขาถามเช่นนี้คงไปรู้เห็นอะไรมาเป็นแน่
“ผู้หญิงนี่โกหกเหมือนกันทุกคน พวกเจ้าล้วนแต่หลอกลวงข้า” หยี่หานพูดจาด้วยน้ำเสียงที่โกรธขึ้ง
“คุณชายท่านเมามากแล้ว ไ
