ตอนที่9/2 ข้อตกลง
909 Words
@16.30น.
"จับตาดูฝ่ายการตลาด ถ้ายังทำงานชักช้าแผนทำงานไม่ได้เรื่องแบบนี้มาอีกจัดการไล่ออกให้หมด แล้วหาคนที่เก่งและมีความสามารถกว่านี้มาทดแทน"
สิงหราชเอ่ยบอกการันต์ทันทีที่ก้าวเท้าออกจากห้องประชุม ใบหน้าหล่อเรียบนิ่งยากจะคาดเดาอารมณ์
ทว่าคนที่อยู่ด้วยมาตลอดหลายปีอย่างการันต์รู้ดีว่าตอนนี้สิงหราชกำลังโกรธจัด
"ครับ...ผมจะจับตาดูให้เป็นพิเศษ"
"อืม" ครางรับในลำคอก่อนจะเดินผ่านหน้าการันต์ไปที่ห้องทำงานของตัวเอง ซึ่งการันต์ก็ก้มหัวทำความเคารพเมื่อเจ้านายเดินผ่าน
แกร๊ก!
".........." สิงหราชผลักประตูเข้าไปในห้องทำงานทันทีที่มาถึง ดวงตาคมกริบไล่สายตาหาคนตัวเล็กที่เขาสั่งเอาไว้ว่าไม่ให้ออกไปไหน
ซึ่งตอนนี้เขาก็ยังไม่เห็นคนตัวเล็กอยู่ในห้อง อารมณ์หงุดหงิดที่ยังคงค้างอยู่นั้นพุ่งพรวดขึ้นมาทันที ก่อนที่จะดับมอดลงอย่างรวดเดียว เมื่อเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟามุมเล็กๆของห้อง
"หึ..." แค่นหัวเราะในลำคอออกมาก้าวเท้าเดินตรงไปหาลินินในทันที พร้อมกับจัดการถอดเสื้อสูทออกอย่างรวดเร็ว
มือใหญ่วางเสื้อสูทไว้กับพนักพิงโซฟาหย่อนตัวนั่งลงเบาๆข้างๆกับลินินที่ยังคงหลับสนิท
ดวงตาคมกริบไล่สายตาไปทั่วใบหน้าจิ้มลิ้มอย่างหลงใหล ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าลินินคือสเปคของเขาเองอย่างที่การันต์บอก
ถ้าไม่ติดว่าโฉมฉายแม่ของลินินทำเรื่องบางอย่างที่เขารับไม่ได้เอาไว้ในวันแรก ที่เข้ามาเหยียบคฤหาสน์เขาคงจะรีบคว้าลินินเอามาครอบครองได้ไม่ยาก
"......." สิงหราชยังคงมองใบหน้าจิ้มลิ้มของลินินอยู่อย่างนั้นนานสองนานและเหมือนว่าเขากำลังต้องมนต์สะกด
ปลายจมูกโด่งค่อยๆเลื่อนไปคลอเคลียกับแก้มอมชมพู สูดดมกลิ่นหอมเหมือนกับแป้งเด็กเข้าไปในปอด จนกระทั่งลินินเริ่มรู้สึกตัว
คนตัวเล็กขยับตัวเล็กน้อย ทำให้สิงหราชชะงักผละตัวออกในทันที พร้อมกับตีสีหน้าเรียบนิ่ง
"อื้ม..." เสียงครางในลำคองึมงำพร้อมกับค่อยๆปรือตาขึ้นเล็กน้อย
"จะนอนอีกนานไหม?" สิงหราชเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุ และนั่นก็ทำให้ลินินกลับมามีสติอย่างรวดเร็ว เธอยันตัวลุกขึ้นนั่งในทันที
"ขอโทษค่ะคุณใหญ่ พอดีนินรู้สึกเหนื่อยๆค่ะก็เลยเผลอหลับ"
"อืม" สิงหราชครางรับในลำคอ หยิบเสื้อสูทมาไว้ในมือก่อนจะยันตัวลุกขึ้นยืน ซึ่งลินินก็มองใบหน้าเรียบของสิงหราชด้วยความสงสัย "ลุกขึ้นยืน"
"ม่ะ...มีอะไรเหรอคะ?"
"จะ5โมงเย็นแล้ว ไม่กลับหรือไง?"
"กลับค่ะ...กลับ" สองขาเรียวเล็กยันตัวลุกขึ้นยืนในทันที "เอ่อ...คุณใหญ่คะ แล้วเรื่องที่เราจะต้องคุยกันละคะ"
"........." สิงหราชไม่ได้พูดอะไรดวงตาคมกริบปรายตาไปมองลินินเพียงนิด ก่อนจะยื่นมือข้างที่ยังว่างไปจับมือเล็กไว้ในมือพร้อมกับออกแรงดึงให้เดินตาม แต่ลินินขืนตัวเอาไว้
"จะพานินไปไหนคะ ไม่เอานะ...นินไม่ไป" ยังคงขืนตัวเองเอาไว้พร้อมกับบิดข้อมือออก แต่ก็สู้ฝ่ามือใหญ่ของสิงหราชไม่ได้
"ไปคุยต่อที่คอนโดฉัน"
"คอนโด?" ลินินขมวดคิ้ว ถ้าไปคอนโดของเขาแล้วสิงหราชไม่โอเคกับข้อตกลง เขาจะปล่อยเธอกลับบ้านแบบง่ายๆหรือเปล่า
"อืม...คอนโด เข้าใจยากตรงไหน"
"แต่..." กะจะเอ่ยประโยคปฏิเสธแต่ก็โดนขัดขึ้นซะก่อน
"จะเดินตามฉันมาดีๆหรือจะให้ฉันอุ้ม"
"..........." ลินินพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ ดูเหมือนสิงหราชจะไม่เปิดโอกาสให้เธอได้เลือกอะไรเลย สุดท้ายแล้วเธอก็ต้องจำใจพยักหน้าตอบตกลง
"นินขอไปเอากระเป๋าก่อนค่ะ"
"บอกข้อตกลงของเธอมา" สิงหราชพูดขึ้นเมื่อขับรถออกมาจากบริษัทของตัวเองได้ไม่นาน
ดวงตาคมกริบเหลือบไปมองลินินเพียงนิด ก่อนจะหันกลับมามองถนนตรงหน้า
"นินไม่ได้จะเรียกร้องอะไรที่คิดว่ามันจะฝืนใจคุณใหญ่มากเกินไปหรอกค่ะ"
"ไม่ต้องเยิ่นเย้อ บอกข้อตกลงของเธอมา ต้องการให้ฉันทำอะไรบ้าง แต่บอกไว้ก่อนถ้ามากเกินไปฉันไม่ทำ"
"ไม่มากเกินไปหรอกค่ะ นินคิดว่าคุณใหญ่ทำได้สบายอยู่แล้ว นินไม่ได้ขออะไรมากค่ะ แค่ขอให้คุณใหญ่ใจดีกับแม่นินบ้างพูดดีๆกับแม่นินบ้างแค่นั้นเองค่ะ"
"แค่นี้...?" สิงหราชเลิกคิ้วหันไปมองลินินเพียงนิดก่อนจะหันกลับมามองถนนอีกครั้ง
เขาเคยได้ยินลินินขอเรื่องนี้มาครั้งหนึ่งแล้ว แต่คิดว่าเธออยากได้อะไรเพิ่มเติม เช่นเงิน
"ค่ะ...แค่นี้ ง่ายมากเลยใช่ไหมคะ?" นินพูดด้วยรอยยิ้มบางๆ มีความหวังเล็กๆบางอย่างผุดขึ้นในใจ "เอ่อ...ที่นินขอ ดูไม่ยากเลยใช่ไหมคะ?"
"อืม" สิงหราชครางรับในลำคอ
"ถ้าอย่างนั้นเราไม่ต้องทำเรื่องอย่างว่ากันก็ได้ใช่ไหมคะ?"
"เธอฝันอยู่หรือไง?"
..........................
อ่านจบแล้วกดถูกใจ commentให้ไรท์ด้วยน๊า
- Writer
