เหวินเว่อแห่งบ้านโคกกะโดนหลงยุคโบราณ

ตอนที่ 3

อีกห้าวันก็คงจะถึงชายแดนเหลือแล้วสินะ

ข่าวเรื่องโจรปล้นขบวนเจ้าสาวของท่านอ๋องเย่ซิวหลางดังไปถึงค่ายทหารที่ท่านอ๋องคุมค่ายที่ชายแดนแห่งนี้ คนสนิทที่เดินเข้ามารายงานเรื่องที่โจรปล้นขบวนเจ้าสาวก่อนจะมาถึงอีกไม่กี่วัน

"เป็นเรื่องจริงพะย่ะค่ะท่านอ๋อง" คนสนิทรายงาน

"แต่ปล้นไม่สำเร็จเพราะทหารที่ฮ้องเต้ส่งมาคุ้มกันมีแต่ยอดฝีมือ มีคนของบิดาของว่าที่พระชายาอีกสามสิบคนที่ร่วมคุ้มกันมาด้วยเพราะเป็นห่วงบุตรสาวพะย่ะค่ะท่านอ๋องทั้งยังมีองค์รักษ์เงาที่มีฝีมือดีติดตามมาด้วย" และรายงานที่ได้รับมาว่าไม่ใช้ว่าโจรเข้าไม่ถึงในรถม้า

"ได้ข่าวว่ากระเดนตกลงมาก่อนที่จะถึงตัวของพระยาชาพะย่ะค่ะท่านอ๋อง คนของเราในขบวนรายงานมาว่าพระชายาดูแลคนในขบวนดีมากพะย่ะค่ะ มีทั้งยาและอาหารการกินที่เตรียมลงมาด้วยจากเมืองหลวง" จนขบวนยาวเหยีดโดยเฉพาะรถม้าที่ขนเสบียง

"พระชายาก็ดูแลทุกคนในขบวนเป็นอย่างดีตั้งแต่ที่หายจากป่วยไข้หลังจากออกเดินทางมาที่ชายแดนเหนือนี้พะย่ะค่ะท่านอ๋อง"

อ๋องเย่ซิวหลางนั่งฟังคนสนิทรายงานเงียบๆก่อนจะพูดออก

"อือขอบใจมากเจ้าไปพักผ่อนเถอะ" ท่านอ๋องบอก

หลังจากคนสนิทออกไปจากในกระโจมท่านอ๋องก็นั่งคิดเงียบๆคนเดียว ตามที่ให้คนไปสืบเรื่องของหลิวเรอจินคนที่จะมาเป็นพระชายาของเขา เป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่และไม่ค่อยสบายเท่าไรในจวนหลังจากที่มารดาเสียชีวิต บิดาแต่งฮูหยินรองหวังให้เข้าดูแลบุตรทั้งสองคนเพราะท่านแม่ทัพต้องไปชายแดนใต้ที่รบติดพันมานานเช่นเดียวกัน จนปล่อยให้ฮูหยินรองรังแกบุตรสาวที่จวนและพึ่งจะกลับมาจัดการได้ไม่นานก็ได้รรับสมรสราชทานจากฮ้องเต้ก่อนที่จะเดินทางลงชายแดนใต้

เดินทางเพื่อจะเข้าพิธีแต่งงานเข้าจวนอ๋องแห่งนี้นางป่วยหรือตามรายงานหลังจากหายป่วยก็เปลี่ยนไปทั้งยังสู้โจรได้อีกด้วยน่าสนใจไม่น้อยแต่ต้องดูไปก่อน

ตัวเขาที่ไม่เคยคิดจะแต่งงานเพราะรำคาญพวกผู้หญิง เพราะเหมือนในวังหลังของบิดาที่มีนางสนมแก่งแย่งชิงความโปรดปานกับสวามีคนเดียวที่นั่งบัลลังก์มังกรที่สตรีทุกคนอยากเป็นใหญ่ในวังหลัง เห็นมารดาที่ทุกข์ใจแต่ไม่สามารถหนีไปจากตำแหน่งที่มีไปได้จึงต้องกล้ำกลืนฝืนทนมองสามีของตัวเองมีนางสนมมากมายในวังหลัง

ทั้งต้องคอยระวังฮองเฮามารดาของแผ่นดินอีกที่ต้องการให้บุตรของตนขึ้นครองบัลลังก์มังกรต่อจากฮ้องเต้ อ๋องเย่ซิวหลางจึงขอออกรบที่ชายแดนดีกว่าจะแย่งชิงกันในวังที่มีองค์ชายหลายคนที่มีบิดาเดียวกัน

เขาจึงสร้างตัวตนขึ้นมาให้คนหวาดกลัวว่าเขามีใบหน้าที่น่าเกลียดจนรอดมาได้ตอนนี้ได้ยี่สิบแปดชันษาย่างยี่สิบเก้า บิดาก็ยังไม่ละความพยายามที่จะหาพระชายาให้กับบุตรชายเช่นเขา

ส่วนพระมารดานั้นเลี้ยงเขามาอย่างใส่ใจและให้เลือกคู่ครองที่ลูกชอบได้เลยไม่ต้องมาเป็นเหมือนแม่ที่แต่งเพราะหน้าที่ เป็นองค์หญิงบรรณาการที่มาจากเมืองเหยียนที่ต้องอยู่และตายที่แผ่นดินของพระสวามี แต่พระบิดาก็ยังสมรสราชทานส่งเจ้าสาวมาถึงชายแดนเหนือที่แห้งแล้งไกลถึงเพียงนี้

ขบวนเจ้าสาวรอนแรมมานานถึงยี่สิบวันจะมาถึงที่จวนแม่ทัพใหญ่ในอีกห้าวันอ๋องเย่ซิวหลางที่ไม่เคยคิดถึงเรื่องการแต่งงานเลยตลอดที่ใช้ชีวิตที่ชายแดนแห่งนี้

นางอยู่ได้ก็ให้อยู่ไปท่านอ๋องจะทำตามพิธีให้จบๆไปเพื่อไม่เป็นการขัดราชโองการของฮ้องเต้ วันๆใช้ชีวิตแต่ในค่ายทหารและคิดหาวิธีที่จะรับมือกับภัยแล้งที่ผ่านมาก็จะแย่อยู่แล้ว

นี้อีกหกเดือนก็จะถึงหน้าหนาวเสบียงจากเมืองหลวงที่มายังไม่ถึงอีก พอหน้าหนาวก็หนาวมากหน้าร้อนก็แล้งสิ้นดีหาน้ำจะกินจะใช้ก็ยังลำบากตลอดที่ผ่านมานี้ฝนพึ่งจะตกลงมาไม่ถึงสิบครั้งด้วยซ้ำ

ต้นข้าวของชาวบ้านพึ่งจะได้รับน้ำฝนไปไม่รู้จะมีมาใส่ตอนที่ข้าวตั้งท้องหรือเปล่าก่อนที่จะเข้าหน้าหนาวต้องกักตุนเสบียงให้เพียงพอต่อหนาวที่ยาวนานเหมือนทุกปี

ท่านอ๋องนั่งคิดจนตะวันมืดมิดวันนี้จึงเดินทางกลับไปที่จวนในเมืองเพื่อจะสั่งให้พ่อบ้านต้อนรับขบวนของว่าที่พระชายาที่จะมาถึงในห้าวัน

ฟากฝั่งหลิวเรอจินตลอดเวลาที่เดินทางนางจะเปิดหน้าต่างรถม้าดูทิวทัศน์ข้างทาง ฝนคงจะพึ่งตกไปไม่เกินหนึ่งอาทิตย์นางมองดูหญ้ากำลังเกิดขึ้นมายังไม่สูงเท่าไรได้ข่าวว่าทางนี้แห้งแล้งอย่างหนัก

จนฮ้องเต้ส่งท่านอ๋องเย่ซิวหลางมาประจำการได้สองปีแล้วเพื่อหาทางแก้ปัญหาภัยแล้งให้ยั่งยืน เห็นบอกว่าระดมกุนซือหลายคนลงพื้นที่ก็ยังไม่คืบหน้าเท่าที่ควรสองโอรสสวรรค์ต้องพิสูนจ์ผลงานว่าใครจะสามารถจัดการปัญหาในแต่ละชายแดนได้

โอรสที่เกิดจากฮองเฮาถูกส่งไปทางใต้เพื่อการเพาะปลูกในพื้นที่ดินเค็มเพราะประชาชนฎีกาว่าไม่สามารถปลูกอะไรขึ้น

หลิวเรอจินนั่งมองและคิดหาวิธีช่วยเหลืองานของว่าที่พระสวามีไปด้วยจนแม่นมถาม

"คิดอะไรหรือเจ้าคะคุณหนูทำไมทำหน้าเคร่งเครียดขนาดนั้น"

"อ้อข้าอยากจะรู้ว่าชายแดนแห่งนี้แห้งแล้งมาหลายปีจนฮ้องเต้ถึงกับส่งพระโอรสในกุ้ยเฟยลงมาช่วยเหลือชาวบ้าน แต่เห็นว่ายังไม่คืบหน้าเท่าไรตามที่ท่านพ่อเล่าให้ข้าฟังก่อนที่จะออกเดินทางมานี้ละเจ้าค่ะแม่นม"

หลิวเรอจินตอบแม่นมของตัวเองก่อนจะมองข้างทางและเก็บลายละเอียดให้มากขึ้น ตามที่จริงภูเขาน้อยใหญ่มากมายขนาดนี้ไม่น่าจะแห้งแล้งหรือต้นน้ำโดนทัพถมจากข้างบนหรือคลองน้ำมีไม่เพียงพอคงต้องสำรวจดูถึงจะแก้ปัญหาได้ตรงจุด

ทำไม่เขาไม่ขุดบ่อน้ำเอาไว้ให้มากที่สุดลดการขาดแคลนน้ำได้มาทีเดียว พอหน้าหนาวที่หิมะตกลงมาถ้ามันละลายน้ำก็จะเต็มทุกบ่อทุกคลอง มันก็น่าจะแก้ได้ไม่มากก็น้อยละนางคิดเรื่อยเปื่อยจนตอนนี้รถม้าได้วิ่งเข้าสู่ตัวเมืองที่จวนแม่ทัพตั้งอยู่อีกไม่ไกล

ขบวนเจ้าสาวเคลื่อนผ่านตลาดที่เมืองชายแดนหลิวเรอจินถูกแม่นมห้ามไม่ให้เปิดหน้าต่างรถม้านางจึงเซ็งเป็นอย่างมาก

"ข้าขอดูตลาดนิดเดียวก็ไม่ได้เหรอเจ้าคะแม่นม" เรอจินออดอ้อนต่อรอง

"ไม่ได้เจ้าค่ะคุณหนูเราจะผ่านไปที่จวนของท่านแม่ทัพเลยนะเจ้าคะ เอาไว้คุณหนูค่อยขออนุญาติท่านอ๋องออกมาเดินวันหน้าก็ยังไม่สาย พอเข้าไปที่จวนคุณหนูต้องทำพิธีแต่งงานเลยนะเจ้าคะ คลุมหน้าเจ้าสาวก่อนเจ้าค่ะคุณหนู"

แม่นมจัดการคลุมหน้าเจ้าสาวก่อนที่รถม้าจะวิ่งไปที่จวนเพื่อเข้าพิธีแต่งงานของนางกับท่านอ๋องเย่ซิวหลางในอีกไม่กี่เค่อข้างหน้า