บทที่ 3.3 ความรู้สึกที่เริ่มชัดเจนNC
1506 Words
บทที่ 3.3
ความรู้สึกที่เริ่มชัดเจน
กู้เหยียนนั่งตัวเกร็งมองหญิงสาวข้างกายด้วยสายตาดุดัน ทว่าคนที่กำลังปลดกระดุมเสื้อของเขากลับไม่มีท่าทีหวาดกลัวเลยสักนิด ตรงกันข้ามเธอกลับขยับนิ้วปลดกระดุมเสื้อเขาจนหมดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มกว้างและท่าทางพึงพอใจ
“จือหลิน นั่งดีๆ”
“แล้วฉันนั่งไม่ดีตรงไหนกัน”
คนถูกดุโต้เถียงหน้านิ่ง ขยับมือลูบไล้อกแกร่งด้วยความพึงพอใจ กู้เหยียนเป็นผู้ชายที่มองภายนอกดูบอบบางชวนทะนุถนอม ทว่าแท้จริงกลับเป็นชายหนุ่มที่ร่างกายเต็มไปด้วยมัดกล้ามชวนหลงใหล กวงจือหลินเม้มริมฝีปากบาง ค่อยๆ ขยับนิ้วเรียวไล้ไปมาก่อนจะถูกมือหนาจับเอาไว้แน่นเมื่อเธอเลื่อนลงต่ำเกินควร ดวงตาคมตวัดดุเอ่ยปรามอีกครั้ง
“ตรงนี้ไม่ได้”
เสียงเข้มเอ่ยบอกลอดไรฟัน สายตามองคนดื้อดึงสลับกับคนที่กำลังขับรถด้วยท่าทีหวาดระแวง
“แล้วตรงไหนถึงจะได้ หรือว่าเราแวะโรงแรมกันก่อนดีไหมคะ”
กู้เหยียนได้ยินคำชวนของหญิงสาวข้างกายก็เบิกตากว้างอย่างตื่นตกใจ ก่อนจะดุเธอไปอีกหนึ่งประโยค
“ไม่ได้! คุณเป็นผู้หญิง พาผู้ชายเข้าโรงแรมใครเห็นเข้าจะดูไม่ดี”
“ฉันพาสามีฉันเข้าโรงแรม ไม่ดีตรงไหนกัน”
“แต่บางคนที่ไม่รู้ว่าผมคือสามีคุณ อาจจะเอาคุณไปพูดในทางเสียหาย”
“อย่างนั้นพรุ่งนี้ฉันจะให้หนังสือพิมพ์ลงข่าวประกาศว่าคุณคือสามีของฉัน ทุกคนจะได้รู้ดีไหมคะ”
กู้เหยียนถอนหายใจยาวกับท่าทางเอาแต่ใจของกวงจือหลิน ทว่าท่าทีหลากหลายอารมณ์ของเขากลับทำให้เธอยิ้มกว้าง ยืดตัวกดริมฝีปากลงบนแก้มสากของเขาแล้วจึงขยับไปนั่งตัวตรงที่เบาะของตัวเอง
“วันนี้ฉันเหนื่อยมาก ถึงบ้านแล้วคุณปลุกฉันด้วยนะคะ”
พูดจบดวงตากลมก็ปิดลงในทันที กู้เหยียนถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะจับเธอเอนตัวลงนอนบนตักของเขา กวงจือหลินเงยหน้าขึ้นสบแววตาอันอบอุ่นของเขา ก่อนจะซุกหน้าเข้าหาหน้าท้องแกร่งที่ขึ้นลอนชัดเจน
“นอนดีๆ อย่าซน”
น้ำเสียงเข้มดุอย่างไม่จริงจังนักเมื่อคนบนตักกดริมฝีปากลงบนหน้าท้องของเขาเบาๆ อยู่หลายทีอย่างยั่วยวน ทว่ายิ่งเขาดุคนนอนหนุนตักก็ยิ่งแกล้ง จากที่เพียงแค่ใช้ริมฝีปากเล็กกดสัมผัสเบาๆ ก็กลายเป็นใช้ลิ้นร้อนตวัดลิ้มเลียหยอกเย้า ร่างกายของกู้เหยียนตื่นตัวในทันที มือหนาจับปลายคางเล็กให้เธอหันมาสบตา ก่อนจะโน้มตัวลงกระซิบแผ่วเบา
“หากคุณยังไม่หยุดซน ผมจะไม่ทนแล้วนะ”
เมื่อเห็นแววตาที่เปลี่ยนไปของกู้เหยียน กวงจือหลินก็ยิ้มกว้าง ตวัดเรียวแขนโอบกอดลำคอแกร่งดึงเขาลงมาประชิด
“ก็ไม่ต้องทนสิคะ”
“จือหลินคุณเพิ่งหายดี ผมไม่อยากรุนแรงกับคุณ”
“แต่ฉันชอบให้คุณรุนแรง...”
เส้นความอดทนของกู้เหยียนพลันขาดลงในทันที มือหนาถึงม่านกั้นระหว่างคนขับและคนด้านหลัง ตลอดจนม่านหน้าต่างรถลงหมดรอบทิศ แล้วรั้งคนที่นอนหนุนตักขึ้นมานั่งบนตักกว้าง วงแขนแกร่งกระชับโอบกอดเอวบางจนแผ่นหลังของเธอแนบชิดอกแกร่ง ปลายนิ้วยาวเลื่อนลงปลดกระดุมกางเกงของเธอออกแล้วสอดมือเข้าไปสัมผัสกลางกายสาว
“อ่ะ...”
กวงจือหลินร้องครวญเสียงสั่น เมื่อนิ้วยาวของกู้เหยียนสอดแทรกผ่านเข้ากลางกายสาวอย่างรวดเร็วโดยไม่ให้เธอได้ตั้งตัว
“แบบนี้รุนแรงพอไหม หรือต้องแบบนี้”
เสียงเข้มแหบพร่าเอ่ยกระซิบข้างใบหูเล็กก่อนจะกัดที่ติ่งหูเธอเบา กวงจือหลินแหงนหน้าเอียงคอ เมื่อเจ้าของตักกว้างเลื่อนริมฝีปากลงซุกไซ้ลำคอระหง พร้อมกับนิ้วยาวขยับกดเน้นสอดใส่แทรกในกายสาวรุนแรง จนสองขาของเธอสั่นสะท้าน
“อ่ะ... กู้... กู้เหยียน เบาๆ หน่อยอ่ะ... อื้ม...”
กู้เหยียนขยับริมฝีปากขึ้นมากดแนบริมฝีปากเล็กเพื่อปิดกั้นเสียงหวานที่ครวญกระเส่า ขณะที่มือขวายังคงขยับสอดแทรกมอบรสรักให้เธออย่างรุนแรง ส่วนมือซ้ายก็ล้วงเข้าไปบีบเคล้นอกอวบอิ่มจนสุดแรงมือเช่นกัน
“โอ๊ะ... อื้ม... อู้เอยียน”
กวงจือหลินครวญกระสันร้องในลำคอ เมื่อนิ้วยาวของกู้เหยียนสอดแทรกเพิ่มเข้ามาอีกหนึ่งนิ้วแล้วขยับเร่งจังหวะถี่ระรัวมากขึ้น ร่างกายของเธอเกร็งสั่นจนหายใจไม่เป็นจังหวะ เมื่อกู้เหยียนเห็นว่าเธอเริ่มหายใจไม่ทันจึงยอมปล่อยริมฝีปากบางให้เป็นอิสระ เปลี่ยนเป็นขบเม้มดูดดึงใบหูเล็กแทน
“รุนแรงแบบนี้ คุณชอบหรือไม่”
กู้เหยียนกระซิบเสียงแหบพร่า ร่างกายของเขาตอนนี้ตื่นตัวร้อนผ่าวจนแทบทนไม่ไหว หากแต่เพราะสถานที่ไม่เอื้ออำนวยสิ่งที่ทำได้จึงมีเพียงต้องอดกลั้นเอาไว้เท่านั้น มือหนาขยับเร่งจังหวะรุนแรงมองดูคนบนตักบิดเร้าไปมาอย่างพึงพอใจ
“กู้เหยียนช้าหน่อย ฉัน... อ่ะ... อื้ม!”
“คุณทำไมหรือ”
“ฉันจะไม่ไหวแล้ว กู้เหยียน!”
เสียงหวานกระซิบบอก ทว่ากู้เหยียนกลับไม่ยอมลดจังหวะลงอย่างที่เธอต้องการ ตรงกันข้ามมือหนายิ่งขยับสอดนิ้วเร่งเร้ารุนแรงจนเกิดเสียงชวนให้คนขับรถด้านหน้าตัวเกร็ง ร้อนผ่าว
“กู้เหยียน อื้ม...”
เมื่อร่างกายถูกปลุกเร้าอย่างหนักหน่วงแบบไม่ได้หยุดพักกวงจือหลินก็ตัวเกร็งสั่นสะท้าน จนต้องกลั้นลมหายใจ แหงนหน้าเม้มริมฝีปากเพื่อกลั้นเสียงของตนเอง ก่อนจะปลดปล่อยความสุขสมจนชุ่มมือหนา
แต่ถึงแม้ว่าเธอเสร็จสมแล้ว แต่กู้เหยียนก็ยังไม่ยอมหยุดอีกทั้งยังขยับสอดนิ้วยาวเพิ่มเข้ามาอีกหนึ่งนิ้ว
“โอ๊ย!”
กวงจือหลินร้องลั่นรถจนคนนั่งข้างคนขับเผลอขยับตัวจะเปิดม่าน โชคดีที่เซี่ยเว่ยจับมือ ส่งสายตาห้ามปรามเอาไว้ทัน
“กู้เหยียน พอแล้วมันเจ็บ”
“คุณชอบให้ผมรุนแรงไม่ใช่หรือไง”
กู้เหยียนกระซิบบอกพร้อมกับกดริมฝีปากลงบนลำคอระหง ฝากรอยรักเด่นชัดบนผิวขาว
“กู้เหยียน โอ๊ย! เบาๆ อ่ะ... อื้ม...”
ยิ่งเธอร้องขอให้เขาเบามือกู้เหยียนก็ยิ่งลงแรงหนักขึ้น กว่าที่เซี่ยเว่ยจะขับรถกลับมาถึงบ้านตระกูลกวง ร่างกายของเธอก็ถูกเขาทำให้หมดแรงไปถึงสามหน จนตอนนี้แม้แต่แรงจะก้าวลงจากรถกวงจือหลินก็ไม่มีแล้ว
“เราไปต่อกันบนห้องนะ”
กู้เหยียนพูดจบก็ขยับจัดเสื้อผ้าให้กวงจือหลินแล้วอุ้มเธอลงจากรถในทันที ใช้เวลาเพียงชั่วพริบตาก็วางคนในอ้อมแขนลงบนเตียงกว้าง มือหนาปลดกระดุมกางเกงของตนเองแล้วสลัดทิ้ง พร้อมกับถอดแว่นตาโยนไปที่โซฟาก่อนจะขึ้นคร่อมคนที่นอนอ่อนแรงอยู่บนเตียงอย่างรวดเร็ว
“จือหลิน เมื่อครู่ผมทำให้คุณไปสามรอบ ตอนนี้ถึงคราวคุณแล้ว”
กวงจือหลินมองของร้อนตรงหน้าแล้วกลืนน้ำลายฝืดลงคอ ทว่าก็ยอมอ้าปากเล็กออกรับแรงกดเน้นจากคนตัวโต ดวงตากลมหลับแน่น คิ้วเล็กขมวดมุ่นเมื่อกู้เหยียนที่แสนอบอุ่นอ่อนโยนกลายเป็นชายหนุ่มผู้เร่าร้อน มือหนาสอดเข้าที่ท้ายทอยจับยึดศีรษะของเธอแล้วกดเอวสอบแนบชิดริมฝีปากบางอย่างรุนแรงจนกวงจือหลินรู้สึกเจ็บที่ลำคอด้านใน
“อ๊อก อื้ม...”
มือเรียวตีที่เอวสอบของคนตัวโตเป็นการต่อต้าน ทว่ากลับยิ่งทำให้กู้เหยียนขยับกดเน้นรุนแรงมากขึ้น ใบหน้าคมแหงนขึ้น ดวงตาหลับพริ้มครวญเสียงต่ำแหบพร่าดังก้อง
“ อ่า... ดีมาก จือหลิน”
เสียงทุ้มร้องบอกอย่างพึงพอใจ ก่อนจะเร่งจังหวะรุนแรงถี่ระรัวจนกวงจือหลินปวดร้าวไปทั้งใบหน้า
“ซี๊ด... อีกนิด จือหลิน... ใกล้แล้ว... อ่า... ไม่ไหวแล้ว”
กู้เหยียนเกร็งเอวสอบกดเน้นเข้าหาริมฝีปากสวยถี่ระรัว ร่างกายของเขาร้อนผ่าว ความเร่าร้อนไหลวนมารวมที่ท้องน้อยก่อนจะปลดปล่อยความอัดอั้นที่ถูกเธอยั่วยวนมาตลอดทางออกมาในอุ้งปากนุ่ม กวงจือหลินกลืนสายน้ำอุ่นลงท้องอย่างรวดเร็ว หากแต่เพราะปริมาณที่มากเกินไปทำให้เธอถึงกับสำลักไอออกมา
กู้เหยียนที่ขยับถอนตัวมองคนที่สำลักไอจนหน้าแดงก่ำแล้วยิ้มกว้าง ใช้นิ้วยาวเช็ดริมฝีปากที่เปรอะเปื้อนของเธอด้วยแววตาที่เร่าร้อน
“จือหลิน คุณเลอะไปหมดแล้ว ไปอาบน้ำกันนะ”
...........................................
- Writer
