เดิมพันธ์รักละลายใจนายมาดนิ่ง

ท้าทาย

"เธอ...ยังไม่เคยหรอกหรอ..."อคินมองเลือดที่เปื้อนเลอะผ้าปูสีขาวสะอาดตา ทำไมเธอถึงได้ทำเหมือนก้านโลกนักล่ะ แต่ใครจะสนล่ะมันได้เลยเถิดออกมาไกลจนใกล้จะถึงฝั่งเเล้ว เขายังคงโยกแก่นกายเข้าออกถึงแม้ว่าจะรู้เเล้วว่าคนใต้ร่างจะเจ็บปวดเพียงใด แต่เพื่อที่จะได้ถึงฝั่งฝันเขากลับรีบเร่งจังหวะให้ถี่ขึ้น ทั้งคับ ทั้งเสียวกระสันในคาเดียวกัน และในที่สุดเขาก็ไปจนถึงจุดหมายปลายทาง

"อื้อ..."

เขาถอดท่อนลำออกหลังจากหลั่งน้ำรักออกอย่างเต็มที่ คำถามในหัวเริ่มเต็มไปหมด แต่ตอนนี้ใครจะสนล่ะ ก็เธอดันเเจ่นเข้ามาอ่อยเขาเอง ถึงฝั่งก็แยกทาง แต่อีกใจก็ยังอยากสานต่อ เธอน่าสนใจเหลือเกิน แถมเขายังเป็นคนเเรกของเธออีก เเล้วเเบบนี้จะเอายังไง

"ค่าเสียความสดของเธอ...จะเรียกเท่าไหร่ก็ว่ามาเลย"

เมลดามองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ ที่เขายังคงดูถูกคิดว่าเธอเป็นสาวขายบริการ

"ถือว่าสนุกด้วยกัน...ฉันไม่ถือหรอกวินวิน...คุณได้ฉันได้..."คำตอบของร่างบางเล่นทำให้คิ้วของชายร่างสูงขมวด นี่เธอไม่สนใจครั้งเเรกอันแสนหวงแหนเลยหรอ ยิ่งทำให้เขาตกใจเข้าไปใหญ่แต่ก็ยังคงวางมาดนิ่งอยู่

"วินๆงั้นหรอ...นี่ครั้งแรกของเธอเลยนะ"กลับกลายเป็นเขาที่เป็นฝ่ายโมโหแทน

"ฉันอยากกลับบ้าน ช่วยเอากระเป๋ามาให้ฉันด้วย..."เธอตอบเสียงเรียบนิ่ง ถึงแม้ว่าเธอจะเสียใจที่เธอได้มอบครั้งเเรกอันมีค่าที่สุดในชีวิตให้ชายตรงหน้าเธอไปแต่เธอก็ยังคงวางมาดอวดเก่ง ทำเหมือนไม่แคร์ แต่ลึกๆเเล้วเธอก็ยังแป๊บๆที่หัวใจ

"ไม่ให้ ถ้าอยากจะออกไปก็ไปในสภาพนี้เลยสิ"เขาท้าทายเธอ แต่มีหรอที่คนหัวรั้นอย่างเธอจะอ้อนวอนเขา จะมามัวร้องห่มร้องไห้เหมือนนางเอกในละครที่ถูกพรากพรหมจรรย์ไปแบบนี้เธอไม่ทำหรอกนะ เสียหน้าแย่ คนเชิดๆแบบเธอต้องทำเก่งต่อหน้าเขาสิ

สิ้นเสียงของเขาเธอก็ลุกขึ้นไปหยิบเสื้อผ้าที่กองกระจัดกระจายอยู่ที่พื้นเเล้วเดินเข้าห้องน้ำไปแต่งตัว และนั่นยิ่งทำให้อคินหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ เขาไม่เคยเจอใครท้าทายเเละประชดประชันเก่งแบบนี้มาก่อน สาวๆทุกคนแทบจะถวายหัวให้เขา ทำตามคำสั่งทุกคำของเขาแถมไล่ก็ยังไม่ไปด้วยซ้ำ แต่ทำไม่เธอถึงได้ดื้อรั้นนัก มันน่าสนใจเสียจริงๆ

อคินมองดูการกระทำของหญิงสาวที่เพิ่งจะร่วมพิษสวาทกันมาอย่างเร่าร้อน เธอไม่รีรอเปิดประตูออกจากห้องไป ทิ้งให้คนบนเตียงงุนงงกับสิ่งที่เธอทำ

(ครับเจ้านาย)เขายกโทรศัพท์โทรหาเลขาคนสนิทของเขา

"ยังอยู่หน้าคอนโดอยู่ใช่ไหม..."

(ครับยังอยู่ครับ)

"ตามเธอออกไป รู้ที่อยู่เเล้วส่งโลเคชั่นมาให้ฉันด้วย"เขาทิ้งโทรศัพท์เครื่องหรูลงที่นอนเเล้วล้มตัวลงนอนพร้อมกับยกยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังมีความสุข

อีกฝั่งของเมลดา...

เมลดาโบกเเท็กซี่เเล้วมุ่งตรงไปยังคอนโดที่หรูไม่แพ้กันไม่ไกลนัก แต่เธอไม่มีเงินติดตัวกลับมาเลยเเม้แต่บาทเดียว แถมยังอวดเก่งออกมาเเต่ตัวซะด้วย รู้อย่างงี้น่าจะหยิบเงินของอีตานั่นมาจ่ายค่าเเท็กซี่สักหน่อย ไม่น่าอุกอาจออกมาตัวเปล่าเลย

"ถึงเเล้วครับ..."เพราะเธอกำลังเหม่อคิดเรื่องที่เกิดขึ้นเลยทำให้เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าถึงที่หมายเเล้ว แต่เอายังไงดีล่ะ ในเมื่อไม่มีตังจ่ายเลย

"เอ่อ...กระเป๋าตังฉันหาย...รออยู่นี่ก่อนได้ไหมคะเดี๋ยวฉันจะรีบขึ้นไปเอาเงินสดบนห้องมาให้..."

"จะรู้ได้ไงว่าไม่หนี..."ทำไงล่ะทีนี้ ไม่มีอะไรเหลือไว้เป็นตัวประกันเลย เธอมีแต่ตัว "งั้น...ตัวเธอไง...ค่าเเท็กซี่..."พูดจบคนขับรถก็รีบปรี่ลงมาเพื่อเปิดประตู แต่เธอวิ่งออกไปที่ประตูอีกข้าง ด้วยเเรงที่แทบจะไม่มีเพราะเพิ่งถูกกระทำอย่างหนักหน่วงมาเลยทำให้เธอวิ่งช้ากว่าคนร่างกำยำนี้ คนขับแท็กซี่วิ่งมาคว้าตัวเธอไว้เเละพยายามลากเธอไปในที่มืดลับตาคน จะว่าไปตอนนี้ก็ดึกมากเเล้วคนสัญจรไปมาก็ไม่มีแล้วด้วย ไม่ว่าเธอจะร้อง

เสียงดังเเค่ไหนก็ไม่มีใครได้ยินเธอหรอก

"ปล่อยฉันนะ ไอ้เลว...ช่วยด้วย..."

"ร้องไปก็ไม่มีใครได้ยินหรอก ร้องออกไปดังๆเลยสิ"

พลั่ก ตุ๊บ พั๊วะ

"โอ็ย..."ผู้ชายแปลกหน้าร่างสูงวิ่งเข้ามาดึงตัวของคนขับรถเมื่อกี้พร้อมกับใส่หมัดหนักๆเข้าไปที่ใบหน้าของเขาอย่างจัง

"หนีไปครับ..."ชายร่างสูงที่ช่วยชีวิตเธอกล่าว ก่อนที่จะหันไปจัดการกับคนขับเเท็กซี่จนหมอบราบไปกัยพื้น

"ขอบคุณมากเลยนะคะ..."เธอโค้งขอบคุณเเล้วรีบพยุงตัววิ่งเข้าคอนโดไป นี่มันเรื่องบ้าอะไรของเธอเนี้ย ชีวิตต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยหรอ

เธอรีบไปขอคีย์การ์ดสำรองเพื่อเข้าห้อง ไม่นานร่างของเธอก็มาถึงเตียงนอนนุ่มๆที่เเสนคุ้นเคย น้ำใสๆเริ่มค่อยๆไหลอาบแก้ม นี่ฉันทำอะไรลงไป ฉันเสียใจหรอ แต่ฉันเต็มใจให้เขาเองนี่นา แล้วมันก็เป็นความผิดเธอที่ยินยอมเล่นเกมส์นี้เอง เพราะฉะนั้นก็หยุดร้องซะ เธอพูดกับตัวเองในใจเเล้วปาดน้ำตาออก จากนั้นก็ลุกไปอาบน้ำชำระร่างกายที่ผ่านศึกมาอย่างหน่วงๆ

วันต่อมา...

เธอหมกตัวอยู่แต่ในห้องเพราะยังไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อดี มันงง มันตื้อ คิดอะไรไม่ออกเลย อยากอยู่กับตัวเอง

"นี่...แกได้กับเขาเเล้วหรอ...จริงป้ะเนี้ย"ไอริสถามขึ้นเมื่อพาเพื่อนๆจอมสร้างเรื่องมาด้วย

"อย่างงี้เเกก็ชนะเเล้วล่ะสิ..."วิสกี้ทำหน้าเซ็ง บนห่วงเพื่อน

"ชนะได้ไง...เเค่ได้...ไม่ได้ทำให้รัก...อย่าลืมสิเกมส์ของเราคือทำให้หลงรัก..."อันอันแย้งขึ้นโดยที่ไม่ได้นึกถึงใจของเมลที่เป็นเพื่อนสนิทเลย

"ทำไมพูดแบบนั้นล่ะแก...เมลมันซิงนะแก...ครั้งแรกของมันก็ต้องเสียใจอยู่แล้วไหม..."ไอริสหันไปเอ็ดอันอัน

"เอ่อ...ฉันขอโทษ..."

"เเล้วนี่กินยาคุมหรือยัง เกิดพลาดท้องขึ้นมาแย่เลยนะ"วิสกี้ท้วงขึ้น

"ยังเลย ฉันไม่มีแรงเลยแถมอีตาบ้านั่นก็ไม่ยอมคืนกระเป๋าให้ฉัน เลยติดต่อใครไม่ได้เลย ดีที่พวกแกมาหาฉันที่ห้อง"เมลดาตอบ

"เอองั้นเดี๋ยวฉันจะไปซื้อให้ อย่าคิดมากล่ะแก แค่ครั้งเเรกเอง..."วิสกี้กล่าวแบบฉบับเสือสาวสุดชิว

"ยัยกี้...นี่อีกคนเเล้วนะ...ไม่ซิงคนเดียวก็อย่าไปลากเพื่อนให้เสียคนด้วยสิ"ไอริสเอ็ดวิสกี้อีกคน

"ขอโทษ...ฉันไม่อยากให้เมลมันเครียดนี่นา"วิสกี้กล่าวจ๋อยๆก่อนจะเดินออกจากห้องไป

"แกจะเอาไงต่ออ่ะ...ถ้าจะจบเกมส์พวกฉันหยวนให้ได้นะ ถึงแม้ล้านนึงจะน้อยไปสำหรับความสดของเเกแต่ก็รับไปเเล้วก็จบเกมส์นี้เลย"ไอริสเสนอ เพราะสงสารเพื่อน

"ไม่...ฉันจะเล่นจนจบ...ฉันมั่นใจว่านายนั่นต้องหลงรักฉัน..."เธอฮึดสู้ขึ้นมา

"ไม่พร้อมก็ยอมเเพ้เถอะแก...มั่นใจขนาดนั้นเลยว่าเขาจะไม่ฟันแกเเล้วทิ้งอ่า..."น้ำเสียงของอันอันดูกระแนะกระเเหน จนทำให้ไอริสคิ้วขมวดใส่ ในใจแอบคิดว่าทำไมยัยนี่ถึงได้พูดจาเหมือนเป็นเเค่เรื่องเล็กๆ หรือว่า...ยัยนี่จะชอบนายนั่น

"ก็ไม่แน่ไหมแก ขนาดพวกแกไปอ่อยเขาเเทบตายนายนั่นยังไม่เอาเลย...แต่กับเมลเเค่เเกล้งล้มใส่ก็คือได้ขึ้นเตียงด้วยเเล้ว...เมลเเกเล่นเลยเดี๋ยวฉันช่วยเอง"ไอริสเชียร์เพื่อน แต่อีกมุมของอันอันในใจก็หงุดหงิด แต่ไม่อยากเเสดงอาการอิจฉาตาร้อนออกมาให้เพื่อนจับสังเกตได้

เวลาต่อมา...

"พวกฉันกลับก่อนนะ...เเล้วอย่าลืมกินยา...ถ้ามีอะไรทักไลน์มาก็ได้..."วิสกี้กำชับเพื่อน

"อืม...ขอบใจพวกแกมากนะ"

"พวกฉันเป็นห่วงแกน้า...อย่าเครียดล่ะเข้าใจไหม?"ไอริสกอดเมลดาตามด้วยวิสกี้สมทบ

หลังจาน่ำลาเพื่อนเสร็จก็ปิดประตูลงเเล้วตรงดิ่งไปที่โน็ตบุ๊คเครื่องแพงของเธอ พร้อมกับบรรจงมือเรียวๆพิมพ์หาข้อมูลบางอย่างอย่างตั้งอกตั้งใจ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาทำลายสมาธิของเธอ แต่ก็ต้องลุกพรวดขึ้นไปเปิดประตูเเต่โดยดี

"พวกแกลืม...อ๊ะ!"ยังไม่ทันที่จะพูดจบ ร่างเล็กของเธอก็ถูกคนร่างสูงที่เธอจำได้ขึ้นใจผลักให้เข้ามาในห้องเเละปิดประตูห้องไว้ดังเดิม

"ซึมเชียว ไม่เห็นอวดดีเหมือนคนเมื่อคืน"น้ำเสียงเรียบนิ่งนั่นทำเอาเมลดาตาขวางใส่

"นายมาได้ยังไง...เเล้วรู้ที่อยู่ของฉันได้ยังไง..."

"ไม่สำคัญหรอกมั้งว่าจะรู้ได้ยังไง...สำคัญเเค่ว่าฉันมาทำอะไร..."สายตาเจ้าเล่ห์นั่นมันอะไร เขาแทะโลมเธองั้นหรอ ใจเจ้ากรรมของเธอทำไมมันไหวสั่นเเบบนี้ล่ะ

"นายมาทำอะไร?"เธอยังอวดดีถาม

"เอาค่าตัวมาให้...ฉันไม่เคยร่วมรักกับใครเเล้วไม่จ่ายเงิน..."

"อ้อ...ถ้าเรื่องนั้นไม่ต้องหรอกนะ...เพราะฉันไม่ได้อยากได้เงินของนาย...พูดจบเเล้วก็ออกไปจากห้องฉันได้เเล้ว..."เธอดันร่างของอคินให้ไปที่ประตูแต่อคินใช้มือผลักประตูให้ปิดลงอีกครั้งจากนั้นก็ล็อคไว้อย่างกับกลัวว่าใครจะเข้ามา

"ห้องหรูดีนี่...มีรสนิยมเหมือนกันนะ...หลักหมื่นไม่พอ...งั้นหลักเเสนล่ะเป็นไง..."

"ฉันรวย...ไม่ต้องมาจ่ายค่าตัวให้ฉัน...อ้อ...อีกอย่างนะอย่ามั่นใจนักเลยว่านายจะเหนือกว่าฉัน...เซ็กส์ของนายก็งั้นๆเเหละ...ไม่เห็นจะประทับใจตรงไหน..."

"ว่าไงนะ?"เขาขมวดคิ้ว ไม่มีใครกล้าพูดแบบนี้กับเขาเลยนะ กล้าดียังไงมาข่มเขาแบบนี้

"ก็เซ็กส์นายมันห่วย...ครั้งแรกของฉันก็อยากสนุกกว่านี้ไง...แต่มันน่าผิด...อ๊ะ!..นี่นายจะทำอะไรเนี้ย"

เขารวบเอวบางของเธอมาเเนบไว้กับตัวเขา จนแทบจะหลอมรวมเป็นแผ่นเดียวกัน ทำขนาดนี้ไม่สิงร่างฉันเลยล่ะ เมลดาได้แต่คิด ในเมื่อจะเล่นเกมส์ให้จบ งั้นปั่นประสาทเขาเล่นหน่อยจะเป็นไร ดูท่าเเล้วอีตาบ้าตรงหน้าเธอน่าจะเสียหน้าไม่น้อยเลยที่เธอไปดูถูกเรื่องบนเตียงของเขา

"ทำให้รู้ไงว่าความสนุกมันเป็นยังไง!"เขาตอบเสียงนิ่ง แต่เสียงนิ่งๆเนี้ยเเหละทำเอาเธอเสียวสันหลังวาบเลย

"นี่อย่านะ...อย่ามาทำตัวป่าเถื่อนในห้องนอนของฉันนะ"เเต่ไม่ทันเเล้ว เพราะสิ้นเสียงของเธอเขาก็ได้ผลักเธอลงเตียงไปแล้วเรียบร้อย หนำซ้ำยังอุกอาจล้มตัวลงมานัวเนียเธอจนเธอตั้งรับเเทบไม่ทัน

"อื้อ...อย่านะ...ปล่อย...หยุดเดี๋ยวนี้..."เขาไปตอบเธอ ทำหูทวนลมเหมือนเสียงเธอเป็นอากาศอีก ริมฝีปากทาบลงมาทาบทับริมฝีปากเธอ ก่อนที่จะพยายามใช้ลิ้นหนาดุนดันเข้าไปในอุ้งปากนุ่มๆของเธอจนหายใจเเทบไม่ทัน

"อย่ามาอวดดีกับฉันถ้าเธอไม่อยากเจอท่าไม้ตายจนต้องอ้อนวอนให้ฉันหยุด"

"ขะ...ขอโทษ...อย่าทำอะไรฉันเลยนะ...ฉะ ..ฉันเเค่อำนายเล่นเท่านั้นเอง..."แววตาอ้อนวอนเหมือนลูกแมวขี้อ้อนนั่นทำให้คนร่างสูงที่ทำตัวเหมือนสัตว์ป่าชะงักลง "ปล่อยก่อนได้ไหม..."

"หึ"เขากระตุกยิ้มอย่างผู้ชนะ คิดจะกำหลาบคนหัวรั้นแบบนี้คงต้องใช้วิธีนี้สินะ "ฉันเอากระเป๋ามาคืน"ว่าเเล้วเขาก็ยื่นกระเป๋าให้เธอ

"ขอบคุณ...ว่าเเต่นายหาที่อยู่ฉันเจอได้ยังไง..."คำถามที่สงสัยตั้งแต่เเรกที่ยังไม่ได้คำตอบเลยด้วยซ้ำ

"ให้คนสะกดรอยตามมา...เมื่อคืน..."

"อย่าบอกนะว่า..."

"อื้ม...ผู้ชายที่ช่วยเธอเมื่อวานคือลูกน้องฉันเอง"

"ร้ายกาจ..."

"ก็สมน้ำสมเนื้อกับคนตัวเเสบแบบเธอดีนี่!"

"หมดธุระแล้วก็กลับไปได้เเล้ว...ไม่มีการมีงานทำหรือไง...หรือว่าเกิดติดใจฉันขึ้นมา?"เธอถามหยั่งเชิง

"ถ้าตอบว่าใช่ล่ะ...จะให้ไหม..."คราวนี้เขายิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

"คนบ้า..."

"ไม่ตอบแปลว่าได้หรอ?"

"ไม่!"ทำไมการต่อล้อต่อเถียงมันถึงได้ทำให้เธอใจเต้นเเรงขนาดนี้ หรือจริงๆเธอจะชอบเขาเข้าเเล้ว

"งั้นถ้าฉันต้องการ...มาหาได้ไหม?"น้ำเสียงยียวนนั่นมันทำให้ใจยิ่งเต้นไม่เป็นส่ำเลย นี่เขาติดใจเธอจริงๆหรอเนี้ย บ้าน่า คนนิ่งๆแบบเขาเนี้ยนะ

"ไม่ย่ะ...นี่!ออกไปได้เเล้ว"

"หิวอ่ะ...ทำอะไรให้กินหน่อยได้ไหม?"

"นี่นาย...มันจะมากเกินไปเเล้วนะ...มีสิทธิ์อะไรมาสั่งให้ฉันทำนู่นทำนี่"

"สิทธิของความเป็นผัวไง"นี่บ้าจริง เขาพูดจาแบบนั้นออกมาได้ยังไง

"น่าเกียจ พูดแบบนี้ได้ยังไง งั้นคนที่ได้กับนายก็คือเมียนายหมดเลยงั้นสิ"เธอกล่าวอย่างหงุดหงิด

"คงงั้น!"เขาทำหน้าไม่ใส่ใจ

"หึ...ออกไปได้เเละรำคาญ"เธอยังคงไล่เขาอีก

กล้าดียังไงมาไล่เขาออกจากห้องทั้งที่เพิ่งร่วมรักกันมา นี่ถ้าเป็นคนอื่นคงรั้งเขาไว้จนแทบจะล่ามโซ่ เธอคนนี้มันท้าทายเสียจนเขาสนใจ

"ถ้าไม่อยากให้คนนู้นคนนี้เป็นเมียฉัน เธอก็มาเป็นเองเลยสิ"หือ เขาพูดอะไรของเขาเนี้ย พูดกันง่ายๆขนาดนั้นเลย

"ฉันไม่ได้ง่ายแบบที่นายคิดนะอคิน"

"รู้จักชื่อฉันด้วย อยากรู้จริงๆว้าเธอสืบข้อมูลของฉันไปเพื่ออะไร อยากรู้อะไรก็ถามฉันสิ"ปลายประโยคกระชิบที่ข้าวหูเธอด้วยเสียงสุดสยิว

จ๊วบ!

เขาละหน้าออกแต่ก็ไม่วายฉวยโอกาสจุ๊บแก้มเนียนนุ่มของเธอ เล่นทำเอาคนร่างบางตาขวางใส่อย่างไม่พอใจสนใจฉัน...แต่กลับสืบข้นข้อมูลของฉันมันก็ดูไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่จริงไหม?"

ยังไงล่ะทีนี้ เมลดาโดนจับไต๋ได้ซะเเล้ว ใครจะไปรู้ล่ะว่าเขาจะมา เเล้วมาอะไรตอนเธอกำลังค้นข้อมูลของเขาอยู่ล่ะ เธอได้เเต่บ่น

"ฉะ...ฉันจะสืบประวัติคนที่มีอะไรด้วยมันแปลกตรงไหน"

"ก็ไม่แปลก...แต่ในเมื่อเธอบอกไม่สนใจฉัน...แต่กลับสืบค้นข้อมูลของฉันมันก็ดูไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่จริงไหม?"

ยังไงล่ะทีนี้ เมลดาโดนจับไต๋ได้ซะเเล้ว ใครจะไปรู้ล่ะว่าเขาจะมา เเล้วมาอะไรตอนเธอกำลังค้นข้อมูลของเขาอยู่ล่ะ เธอได้เเต่บ่นอุบอิบอยู่ในใจ

"เอ่อ...เอ้อ...นายหิวไม่ใช่หรอ...มาเดี๋ยวฉันทำอะไรให้กินนะ...อืม...มีอะไรในตู้เย็นบ้างน้า..."เธอเบี่ยงประเด็นไม่ตอบคำถามเขา แต่ทำเป็นเลี่ยงไปทำอย่างอื่น ทำเอาอคินเผลอยิ้มออกมาอย่างพออกพอใจ