ค่ำคืนนั้นบางคนนอนหลับสนิท แต่บางคนกลับต้องนอนจมกองน้ำตา แม้หลิวมี่เอินแทบนอนไม่หลับแต่สุดท้ายยามเช้านางก็ต้องลุกขึ้นมาเตรียมตัวเพื่อรับการคาราวะจากฮูหยินรองของสามีอยู่ดี ขณะที่เซี่ยฮูหยินกำลังแต่งตัวอยู่นั้น พ่อบ้านเกาก็เดินมาที่หน้าเรือน
“ฮูหยินเจ้าคะ ท่านพ่อบ้านมาขอพบเจ้าค่ะ” เพราะอีกฝ่ายเป็นคนสนิทของประมุขของจวน ข้ารับใช้ทุกคนจึงหวั่นเกรงอำนาจในมือพ่อบ้านผู้นี้อยู่มาก
“ให้เข้ามา” ร่างบางระหงนั่งลงจิบชาที่โต๊ะก่อนจะเหลือบมองแขกที่มาเยือนแต่เช้า
“คาราวะฮูหยิน นายท่านให้มาแจ้งว่าวันนี้งดคาราวะน้ำชาตอนเช้าไปก่อนขอรับ” ชายวัยกลางคนเอ่ยพลางก้มหน้าไม่สบมองสีหน้าคู่สนทนา
“ข้าเข้าใจแล้ว ขอบใจท่านมาก” ใบหน้าคนงามฉีกยิ้มอย่างฝืดเฝื่อนเต็มทน
“มิได้ขอรับ เช่นนั้นข้าน้อยขอตัว” เมื่อเสร็จธุระร่างสูงสมส่วนก็ถอยกลับออกไปจากเรือนกลางทันทีราวกับต้องการหลีกหนีสิ่งที่จะตามมาก็มิปาน
แน่นอนว่าหลังจากนั
