“วันนี้เหตุใดเจ้าถึงมาเพียงลำพังล่ะ” เสียงหวานใสเอ่ยถามขณะยกถ้วยชาขึ้นจิบ
“วันนี้ฮวาเอ๋อร์ติดธุระในจวน จึงให้ข้ามาเยี่ยมเจ้าก่อน” องค์ชาย 4 เอ่ยตอบ แม้แท้จริงแล้วเขาต้องการอยู่กับนางเพียงลำพังบ้าง เพื่อสานต่อความสัมพันธ์อย่างที่เสด็จแม่ได้รับสั่งไว้ก็ตาม
“อ่อ” ดวงตากลมไม่สบมองหน้าแขกเลยสักนิด นางกลัวเหลือเกินว่าจะไม่สามารถปิดบังความเกลียดชังที่นางมีได้
“เจ้าดูอาการดีขึ้นมาก ช่วงแรกเจ้าซีดเซียวจนข้าเป็นห่วงเจ้ามาก” เขาเป็นห่วงนางจริงๆ แม้จะไม่ใช่ความรู้สึกลึกซึ้งเช่นชายหญิง แต่เป็นในฐานะเพื่อนก็ตาม
“ลำบากให้เจ้าต้องเป็นห่วงแล้ว แต่อย่างที่เห็น ข้าสบายดี” เพราะเติบโตด้วยกันมา นางจึงไม่จำเป็นต้องพูดอย่างเป็นทางการกับเขา ความเย็นชาในน้ำเสียงนั่นเด็กชายสัมผัสมันได้อย่างชัดเจน
“อิงเอ๋อร์ เหตุใดเจ้าถึงพูดจาห่างเหินนัก” ยามมองใบหน้างดงามนั้นเขาเองก็รู้สึกว่าตนเองอาจจะทำใจให้รักนางได้ไม่ยาก กล
