“คาราวะท่านพ่อเจ้าค่ะ” เซี่ยลี่อิงและเซี่ยลี่หลินคำนับบิดาตามมารยาท ก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะพุ่งเข้ากอดท่านพ่อด้วยความคิดถึง
“หลินเอ๋อร์ก็รักท่านพ่อม๊ากมากเหมือนกันนะเจ้าคะ” เสียงเจื้อยแจ้วทำให้ความเศร้าหมองในใจชายหนุ่มจางหายไปทีละน้อย
“พ่อก็รักลูกๆ” มือหนาตบหัวทุยดังปุๆ ก่อนจะเดินไปยังโต๊ะอาหารที่ถูกลากมาวางไว้ใกล้ๆ เตียงนอนของคนป่วย
“พ่อส่งจดหมายไปแจ้งจวนท่านแม่ทัพใหญ่แล้วว่าพ่อจะเข้าไปขอบคุณเด็กคนนั้นด้วยตนเอง” เซี่ยซือจงเอ่ยขึ้นขณะคีบอาหารให้เด็กน้อยทั้งสอง
“เจ้าค่ะ เอาไว้ถ้าลูกหายดีแล้วจะไปขอบคุณเขาอีกครั้ง” แม้ตอนนั้นนางจะเจ็บจนสลบไป แต่ก็ทราบแล้วว่าผู้ที่ช่วยนางไว้คือคุณชายใหญ่ตระกูลจ้าว คิดมาถึงตรงนี้เด็กหญิงก็แทบอยากจะตีตนเองนัก คำนวนทุกอย่างตามแผนยกเว้นการขับสวนมาของรถม้าคันอื่น…ดีเท่าไหร่แล้วที่นางไม่ถูกเหยียบตายไปก่อนจะได้แก้แค้น!
“แล้วอาการเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” วันนี้หมอหลวงจะ
