วันต่อมา
คนตัวเล็กตื่นมาในเช้าวันใหม่ เธอรู้สึกสดชื่นกว่าทุกวัน อาการปวดเมื่อยก็หายไป ดีขึ้นกว่าเดิมเยอะ คงเป็นเพราะเมื่อคืนนอนหลับเต็มอิ่มด้วยละมั้ง หญิงสาวบิดตัวไปมา พลางขยับสายตามองห้องห้องที่ว่างเปล่าของตน ทว่าในตอนนั้นเอง..
“พี่แผ่นดิน?” เดี๋ยวนะ เขามานอนอยู่ตรงนี้ได้ยังไง เมื่อวานเขาออกไปข้างนอกไม่ใช่เหรอ นี่เธอหลับลึกขนาดไหนถึงไม่ได้ยินเสียงคนเข้าออกห้องตัวเอง ไม่สิ เมื่อวานเธอสลบไปนี่นา งั้นก็คงไม่แปลกที่จะไม่รู้สึกตัว ลูกพีชเอาแต่จับจ้องไปยังคนตัวโต กระทั่งเสียงคนที่หลับแทรกขึ้น
“จะเงียบไปอีกนานแค่ไหน”
“อ๊ะ!” ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อย เขาตื่นแล้วอย่างนั้นเหรอ เมื่อถูกจับได้ใบหน้าสวยจึงรีบเบือนไปมองทางอื่น จะรู้ไหมว่าท่าทางของเธอมันตลกชะมัด
“....” ดวงตาคมกริบขยับมองยังคนตัวเล็กบนเตียง ต้องให้เขาเอาเหล็กมาง้างปากก่อนหรือไงถึงจะยอมพูดเวลาเจ็บป่วย เป็นเขาไม่ใช่หรือไงที่ควรโกรธแล้วเง
