ตกเย็น เวลา 18:00
ลูกพีชและแผ่นดินลงมาทานมื้อเย็นด้วยกัน บรรยากาศบนโต๊ะชวนอึดอัดจนเหล่าแม่บ้านลูกน้องเหลือบมองกันอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ก็เจ้านายทั้งสองเล่นไม่คุยกันเลย เป็นใครบ้างล่ะที่จะไม่เกร็ง
“วันนี้นายจะไปไหนหรือเปล่า” เป็นครามที่ทำลายบรรยากาศอึดอัดนั้นทิ้งไป เขาเงียบมาสักพักแล้ว ดูว่าเจ้านายจะปริปากชวนคุณลูกพีชคุยไหม ทว่าไม่เลย เจ้านายเขาเอาแค่นั่งทานข้าวไปเงียบ ๆ เช่นเดียวกับคุณลูกพีชที่เอาแค่ก้มหน้าทานข้าวตัวเองไป เห็นแล้วรู้สึกขัดใจยังไงไม่รู้
“ไม่”
“แล้วคุณลูกพีช..”
“พีชอยากพักค่ะ” เธอรู้สึกเหนื่อยจากการเดินทาง ขอพักดีกว่า อีกอย่างพรุ่งนี้ก็ว่าจะไปหาซื้อของใช้ส่วนตัวด้วย ดีนะยังมีเงินเก็บอยู่บ้าง พอได้ใช้ยาว ๆ
ครามลอบมองใบหน้าหญิงสาวที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ ไหนจะท่าทางอ่อนเพลียนั่นอีก เขาอ้าปากกำลังจะถาม ทว่าเสียงมือถือก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน
ครืน ครืน
แผ่นดินเหลือบมองโทรศัพท์
