The Unfaithful (R-18)

Chapter 3 (R-18)

          FIVE YEARS AGO…

          “Tita, what time will she wake up? I want to play with her,” tanong ng batang si Lucy, ang anak ng pinsan ni Lia na doctor na si Mercy at siyang tumitingin sa kanyang anak.

          Lia is now holding on to her five-year-old child. Avery Samuela Santillan-Lopez . Her baby is supposedly running around at this time. Playing and living her life to the fullest. But here she is, in her arms, breathing her very last few breaths. Katabi niya si Michael habang hawak ang kamay ng anak.

          “Do you remember what I told you about heaven, Lucy? Avery is going to heaven. She will be happy there because will not cry anymore, and she will not feel the pain, and she will very happy,” paliwanag ni Mercy na ang ina ng bata.

          Pinilit ngumiti si Lia sa inosenteng bata at niyakap ito.

          “Look at her, she’s so peaceful,” sabi pa niya.

          But deep inside, her heart is breaking. Looking at her dying child. Lumingon siya kay Michael ng isandal nito ang noo sa hita ni Avery at tahimik na umiyak. She kissed his head and rest her cheeks on him as she shed tears quietly.

          Naroon sa bahay nila ang mga buong pamilya ni Michael kasama si Lola Martha, maging ang kanyang Daddy at mga kapatid. Kinarga ng mga ito si Avery at sa huling pagkakataon ay niyakap ito. Then, Lia carried her child again in her arms and sat on the sofa. Michael stood behind it and embraced her from behind. Giving each other strength as they go though the most difficult moments of their life. Hinawakan siya ni Musika at Amihan sa kamay.

          “I want you guys to know that you have been the best and strongest parents I have ever known, hindi lahat ng magulang ay kasing tapang at tatag ninyo,” sabi ni Musika.

          “It’s easier to say that we will be fine than to actually do it, hindi ko alam kung paano na kami kapag natapos ‘to,” pigil ang mga luha na sagot niya.

          “Alam kong hindi madali, pero kailangan kayanin n’yo para kay Avery,” payo ni Amihan.

          Mayamaya ay lumapit si Mercy at nilapat ang stethoscope sa tapat ng puso ng

anak niya. Tumingala siya dito.

          “She’s on her way,” malungkot na sabi nito.

          Umagos ang luha ni Lia at sinuklay ng mga daliri niya ang buhok nito pagkatapos ay hinalikan ng paulit-ulit ang anak. Together with Michael, Avery took her last breath in their arms.

          Bumuhos ang luha ng pamilya nila nang tuluyan mamaalam si Avery. Parang nagkapira-piraso ang puso nilang mag-asawa habang hawak nila ang wala nang buhay na anak. Kayhirap tanggapin na napakaigsi ng buhay nito. Gustong magtampo ni Lia sa langit dahil kaydaling binawi ng Diyos ang anak niya. Ang anak dapat ang maglilibing sa magulang, hindi kabaligtaran.

          Matapos magpaalam ang buong pamilya nila kay Avery. Kinarga ni Michael ang anak at umakyat sila sa kuwarto nito at pinaliguan ang katawan. Pinasuot din nila ang favorite na Disney Princess na gown ni Avery at sinuklayan ang buhok. Pagkatapos ay binalot nila ang bata sa paborito nitong kumot bago kinarga ni Musika. Kasama si Mercy, kailangan nang dalhin ang anak nila sa morgue.

          “You have to say goodbye to her now,” sabi pa ni Mercy.

          Sa huling pagkakataon, hinalikan ni Lia at Michael si Avery. Muling bumuhos ang luha nilang mag-asawa habang nagpapaalam sa anak. Naramdaman pa niyang hinalikan siya sa ulo ni Mercy at Musika.

          “I’m so sorry,” bulong sa kanila ni Musika.

          “Lia, I want you to go to Michael and hold on to each other,” sabi pa ni Mercy.

          As Musika walks away with her baby, Michael holds on to her. Tuluyan humagulgol ng iyak si Lia. Pinakawalan niya ang nakakamatay na lungkot at sakit. They cried in each other’s arms and grieved for the death of their one and only child. Nang hindi nakayanan ang bigat ay sumigaw si Lia sa sobrang pagdadalamhati. Paulit-ulit niyang tinawag ang pangalan ng anak habang naghihisterikal.

          “Lia, tama na! Lia!” awat sa kanya ni Michael habang umiiyak din ito.

          Humahangos na pumasok ang mga kapatid na lalaki ni Lia at tinulungan si

Michael na pakalmahin ito.

          “Mahalia, calm down!” sigaw sa kanya ni Himig.

          Doon siya huminto nang napatingin sa kapatid. “Kuya, wala na ang anak ko,” puno ng pagdadalamhati na sabi niya.

          “I know… I know…” sagot nito.

          Michael wiped her tears away and held her tightly in his arms. Avery died from an inoperable brain tumor called DIPG or Diffuse Intrinsic Pontine Glioma. Kadalasan ay mga batang nasa edad na lima hanggang sampung taon gulang ang tinatamaan ng sakit nito. Isa itong klase ng tumor na nagsisimula sa brain stem, sa parte ng utak na matatagpuan lang sa taas ng batok na konektado sa spine. Ang brain stem ang nagko-kontrol sa paghinga, heart rate at mga nerves at muscles na tumutulong sa atin makakita, makarinig, makapaglakad, makapagsalita at kumain. Ang mga tumor na iyon ay tinatawag na glioma dahil lumalaki sila mula sa glial cells, isang klase ng supportive cell sa utak.

          Around first week of December, year two thousand and twenty, when the symptoms start showing up. Napansin ni Lia na nawawalan ito palagi ng balanse at natutumba at hindi makapaglakad ng maayos gaya ng dati. Madalas itong nagrereklamo na lumalabo ang paningin. Agad dinala nilang mag-asawa si Avery kay Mercy na siyang pediatrician nito noon pa. Agad natukoy nito ang maaaring panggalingan ng sakit base sa mga pinakitang simtomas ni Avery. Sa una pa lang ay tinapat na sila nito, tungkol sa posibilidad na DIPG. In a matter of three days, all the other symptoms escalated so fast. Hanggang sa nauwi ito sa pagduduwal at pagsusuka at madalas nang nagrereklamo na sumasakit ang ulo sa umaga. After few more days, Avery’s left side of the face started dropping.

           Parang gumuho ang mundo nilang mag-asawa nang makumpirma na DIPG ang sakit ng anak. Lalong nadurog ang puso nila nang sabihin na hindi maaaring operahan si Avery. May mga cases na inooperahan ang isang pasyenteng may DIPG, pero bihira itong irekomenda ng mga doctor dahil sa delikadong parte ng utak matatagpuan ang tumor. Unfortunately, the survival rate of patients with DIPG is very low. Wala rin lunas sa ganitong klaseng sakit. Sa una pa lang, tinapat na sila ni Mercy sa maaaring kahantungan ni Avery. Pero sa kabila niyon, nilaban ni Lia at Michael ang kanilang anak. They went through different kinds of medication including chemotherapy. Kasama ng pagpapagamot nila sa anak ay ang pag-asa na magkakaroon ng himala.

          Ngunit makalipas ang anim na buwan, tuluyan na silang iniwan ni Avery. Walang nagawa si Lia at Michael kung hindi ang panoorin ang anak na mag-agaw buhay habang tila wala rin lunas ang sakit na nararamdaman nilang mag-asawa.

          PINUNASAN ni Lia ang basang pisngi, mula sa walang patid na pag-agos ng kanyang mga luha. Pinatong niya ang isang bungkos ng mga paboritong bulaklak ng anak sa ibabaw ng mesa. Katapat ng urn jar at larawan nito. Hinawakan niya ang jar, maging ang larawan na para bang buhay na buhay pa rin ito. Avery is the female version of Michael, pero nakuha nito ang mga mata niya.

          “Mommy’s home, anak.”

          “Tinupad ko ang pangako ko sa’yo, Avery. I brought her back home.”

          Napalingon siya sa sinabing iyon ni Michael. Malungkot itong ngumiti at sumulyap sa kanya bago binalik ang tingin sa larawan ng anak.

          “Few months ago, napanaginipan ko siya. Iyak siya ng iyak at hinahanap ka niya. Nangako ako sa kanya sa panaginip ko na babalik ka, na iuuwi kita dito. Pagkatapos nakatulog lang siya nang ibigay ko sa kanya ang blanket mo.”

          Lalo siyang napaiyak at kinuha ang urn saka niyakap iyon.

          “I’m sorry, baby. Mommy took so long before I go back home,” puno ng pighati na sabi niya. “I miss you, I miss you so much.”

“Mommy, I love you…” Avery will probably answer that way if only she’s alive.

          Mula sa bahay ng byenan ay dinala siya ni Michael sa dati nilang bahay. Doon sa dating kuwarto ni Avery, nakapatong sa study table ang urn jar kung saan nakalagay ang abo nito. Ngunit sa kanyang pagbalik sa bahay na iyon ay parang rumaragasang ilog na bumalik ang lahat sa kanyang isipan. Napakaraming alaala ng bahay na iyon. Maganda, masaya at mapait na alaala. Mga pangyayaring pilit kinakalimutan at tinatago ni Lia sa likod ng bawat ngiti at masayahin personalidad. Sa likod ng katanyagan at matagumpay na career. Lia is a broken woman hiding behind a fake smile. Trapped in the past, on the day her child died.

          “Kumain muna tayo dito bago kita ihatid,” alok ni Michael.

          “May pagkain dito?” bahagyang gulat na tanong niya.

          Nang lumabas ito sa kuwarto at dumiretso sa kusina ay sumunod siya. Nakisilip din siya sa refrigerator nang buksan nito iyon.

          “Umuuwi ako paminsan-minsan dito. I usually stay here for few days if I want to think and be alone. Sa tuwing namimiss ko si Avery… sa tuwing namimiss kita.”

          Natigilan siya at nagkatinginan silang dalawa. Lia’s heart turned into chaos. Parang inaarok ng tingin ni Michael ang buong pagkatao niya hanggang kaluluwa. Ang klase ng mga tingin nito ay parang noong araw ng kasal nila. Puno ng samu’t saring emosyon. Nagulat si Lia nang bigla siyang halikan nito sa labi.

          Sa labis na pagkabigla ay naitulak niya ito, at puno ng tensiyon na sinalubong ang tingin ng lalaki.  

          “Uuwi na lang ako, titignan ko lang kung may mga damit pa ako dito na maiuuwi. Pagkatapos umuwi na lang tayo,” paiwas na sabi niya saka dumiretso sa dati nilang kuwarto.  

          Sinundan siya ni Michael. Hindi ito nililingon na binuksan niya ang closet at pinasadahan ng tingin ang mga naiwan damit doon.

          “I told you to stay,” sabi nito.

          Muli siyang lumingon dito.

          “No, I don’t want to stay any longer. I want to leave.”

          “Bakit? Don’t you want to spend time with Avery? Ngayon ka lang dumalaw dito.”

          Muling rumagasa ang luha niya. “Gusto ko! Gustong-gusto ko makasama si Avery! Pero pinapaalala ng bahay na ito sa akin ang lahat ng hindi magagandang nangyari sa pagitan natin. Ang mga panahon na hinusgahan mo ako at mas piniling paniwalaan ang mga nanira sa akin! Anong sabi mo kanina? Nakalimutan mo na ‘yon?! Ako ba hindi mo tatanungin? I cannot forget that day! Dahil ang taong inaasahan ko na makaramay ko sa pagluluksa at dapat naging lakas ko nang mawala ang anak ko. Siya pa ang naging dahilan para tuluyan gumuho ang natitirang pangarap ko para sa pamilyang ‘to! Ang dali para sa’yo na kalimutan ‘yon dahil hindi ikaw ang nasaktan! Hindi ikaw ang nagmukhang tanga! Hindi ikaw ang naging masama!” galit na bulalas ni Lia.

          Sa wakas ay dumating ang araw kung saan nagawa niyang ibuhos sa asawa ang kinikimkim niyang galit sa loob ng limang taon. Padabog niyang sinarado ang pinto ng cabinet at nagtangkang lumabas. Pero hindi iyon natuloy nang hilahin siya pabalik ni Michael sabay sarado ng pinto at sinandal siya doon.

          “Hindi nasaktan?! Nasaktan din ako! Nasaktan ako nang balewalain mo ako bilang asawa mo at nagdesisyon ka ng sarili mo na tanggapin ang trabaho sa Silhouette! Nasaktan ako nang mabalitaan ko na may iba kang lalaki! Nang makita ko ang larawan na iyon na mukha kayong naghahalikan! Pinapatay ako ng selos sa tuwing naiisip kong may ibang lalaking humahawak sa’yo! I was hurt because I knew, I hurt you.”

          “Uulitin ko lang din ang naging sagot ko noon! Hindi ko alam kung sino ang nagpadala sa’yo ng pictures namin ni Benj, pero wala kaming relasyon! Kahit kailan hindi kita niloko! I was not unfaithful to you! Dahil ikaw lang ang minahal ko!”

          “Pero palagi pa rin kayong magkasama ng Benj na ‘yon hanggang ngayon!”

          Tinulak niya ito. “For God’s sake, Michael! He’s only a friend! Kasama ko sa trabaho, siya ang exclusive photographer ng Silhouette! Kahit iwasan ko siya, magkikita at magkikita rin kami! Alam mo kung ano ang pinakamasakit sa lahat? Mas naniwala ka sa mga pictures na ‘yon, kaysa sa akin na asawa mo. Ako na dapat kilala mo na dahil matagal na tayong magkakilala. Sino ang nagpadala sa’yo ng mga pictures na ‘yon, huh? Hanggang ngayon hindi mo pa rin sinasabi sa akin kung sinong walanghiya ang nagpadala sa’yo ng mga pictures na ‘yon at sumira sa pamilya natin?!”

          “Sinabi ko na noon sa’yo, hindi ko alam. I just found that in my office.”

          Tumawa siya ng pagak. “Hindi mo alam? That is so unfair, I was judged, called a cheater, tapos hindi mo alam kung sino ang sumira sa atin?!”

          Pumikit si Michael at huminga ng malalim.

          “Look, Lia. I’m sorry. Nabulag ako sa sobrang selos ko sa nakita ko, kahit sino, kahit ikaw ang makatanggap ng ganoon, magagalit ka rin agad.”  

          Mayamaya ay umiling siya at pinahid ang luha. “Why am I even explaining? Bakit pa pala natin ‘to pinagtatalunan? Tapos na ‘yon, nasaktan na natin ang isa’t isa, nasira na ang pamilya natin, wala na tayong magagawa. Before, I was just blaming you for everything, but I realized over the years that it’s both our fault that our marriage failed. I was accused, and instead of proving to you that I’m innocent, I just walked out and left,” sabi niya.

          Wala siyang narinig mula kay Michael. Kahit hindi ito magsalita, alam ni Lia sumasang-ayon ito sa kanyang sinabi.

          “I’m going home,” bigla ay paalam niya at akmang kakawala sa pagkakahawak sa kanya ni Michael.

          Pero hindi siya pinakawalan nito. They remained standing there behind the close door and staring at each other. Hanggang sa nagulat na lang si Lia nang bigla siyang sunggaban ng halik nito. Umalma siya at pilit itong tinulak palayo, pero malakas ito at hindi man lang natinag. He pinned her body against the closed door with his body, habang mariin siyang hinahalikan nito.

          Hanggang sa mapagod si Lia at tuluyan nadarang sa init ng mga halik nito. Ang halik na iyon ang tila naging mitsa para magising ang kanyang pagnanasa. Ang halik na iyon ang nagpaalala sa kanya ng masasaya nilang sandali. Noong mga panahon na boyfriend pa lang niya ito. Ang mga panahon na bagong kasal sila. Her blissful life with him. His kisses makes her realize how much she missed his delicious kisses, ang mainit na yakap at haplos nito. His kisses reminded her of how much they loved each other.

          Ilang sandali pa, namalayan na lang ni Lia ang sarili na yumapos sa leeg ni Michael at tuluyan tumugon sa halik nito, hinayaan magpasakop sa sariling kahinaan. Ilang sandali pa, naramdaman na lang niya na tinataas nito ang suot niyang skirt.

          “Itulak mo siya, Lia. Huwag kang papayag,” utos ng isang bahagi ng kanyang isipan.

          Pero ayaw kumilos ng kamay niya. Ang damdamin ay taliwas sa sinasabi ng isip. Her heart is pounding hard, she felt both aroused and excited. She hates to admit but she found herself longing and waiting for more. When Michael stopped kissing her, Lia suddenly felt empty. She wants more. She wants him to kiss her longer. Sinalubong nito ang tingin niya, habang kinakalas nito ang sinturon ng suot na pantalon.         

          “Michael…” paanas na usal niya.

          “Be mine again, Lia…” he whispered breathily on her ears, pagkatapos ay bumaba sa leeg niya ang labi nito at mga kamay nito’y minamasahe na ang kanyang dibdib. Sa bawat lapat ng labi nito sa kanyang balat ay para siyang apoy na unti-unting nagliliyab. She felt delirious and dizzy.

          “Take me…” tila wala na sa sariling sagot niya.

          Huminto sa ginagawa at dinikit nito ang noo sa kanya, kasabay ng paghawi nito sa kanyang underwear. Inangat nito ang isa niyang binti, pagkatapos ay sabay tulak ng sarili sa loob niya.

          “Ahh!” malakas na ungol nilang dalawa.

          It’s been five years since the last time they had s*x. Simula nang magkahiwalay sila, walang ibang naging lalaki sa kanyang buhay. It seems like everything is new again to her, her insides are so full. Habang umuulos ito ay hindi napigilan ni Lia ang mapaungol habang nilalamon siya ng pagnanasa.

          “Lia…” ungol ni Michael habang mabilis na gumagalaw.

          Yumakap siya sa leeg nito habang tinatanggap ang bawat pagpasok nito sa kanya. Napuno ng ungol nila ang mga buong silid na iyon. Sa buong sandaling nagaganap ang mainit na tagpong iyon. Hindi nila inaalis ang tingin sa isa’t isa.

          “Stay here with me tonight. Don’t go home, please,” pakiusap nito.

          Dapat ay tumanggi siya, pero daig pa ni Lia ang nahipnotismo dahil natagpuan na lang niya ang sarili na tumatango.

          “Okay,” paanas na sagot niya.

          Ilang sandali pa, mabilis nilang narating ang sukdulan.

          “I’m coming, Schatz!” mariin na wika nito habang marahas at mabilis na naglalabas-masok sa kanya. Schatz, kaytagal na niyang hindi naririnig ang salitang iyon. It was their endearment to each other, from the time they started dating, until they get married. It means ‘Treasure’, but in German, it means ‘honey’ or ‘darling’. At tila may humaplos sa kanyang damdamin nang muling marinig mula kay Michael iyon.

          He pressed his lips against her as they both reached the climax. Masuyo siyang hinalikan nito ng ilang sandali bago huminto at muling tumingin sa kanya. Ang sunod na ginawa nito ang hindi niya inasahan. Bigla siyang niyakap ni Michael sabay bulong ng…

“I missed you, Schatz.”             

***********************

Dear Readers, 

The first 3 chapters are uploaded for evaluation purposes by the Editorial Team only. There will be NO updates on the following days. Please wait patiently. Thank you.

~The Author