"หนูชลตื่นเถอะ สายแล้ว ฉันจะลงไปกินข้าวแล้วนะ"
พยัคฆ์ยืนมองร่างบางที่นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม น่าแปลกใจปกติรชนิชลจะตื่นแต่เช้าลงไปช่วยป้าอุ่นทำอาหาร และใส่บาตรพระ หรือเขาจะรบกวนการพักผ่อนของเธอเกินไป
"บ้าฉิบ ตัวร้อนขึ้นมาได้ยังไง"
พยัคฆ์ยื่นมือไปจับแก้มขาวเพื่อจะปลุกแต่กลับเป็นต้องมาวัดไข้แทน ก่อนที่เขาจะลุกจากเตียงไปเข้าห้องน้ำรชนิชลก็ยังดูปกติ แต่เวลาเพียงครู่เดียวตัวเธอกลับร้อนเป็นไฟ
"หนูชล"
"หนาวจังเลยค่ะ"
เสียงอู้อี้ฟังไม่ได้ศัพท์ของรชนิชล คำพูดถูกกลั่นออกมาอย่างยากลำบาก คนฟังอย่างพยัคฆ์ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยกผ้ามาห่มให้เธอ ร่างใหญ่นั่งลงกับที่นอนนุ่มอีกครั้งก่อนจะพยุงร่างเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมกอด
"เดี๋ยวก็หายหนาวนะ ฉันจะกอดเธอไว้เอง"
"คุณพยัคฆ์"
ดวงตากลมค่อยๆ ลืมขึ้นมองพยัคฆ์เขาทำให้เธอรู้สึกอุ่นทั้งกายและใจ เธอเองก็ไม่เคยป่วยแบบนี้มานานแล้ว คงจะเป็นเพราะอาบน้ำกลางดึกกับเขานานเกินไป
