น้ำค้างหวาน ซาตานร้าย

5

"มันจะมากไปแล้ว"

ไม่เคยมีใครกล้าดูถูกเขาขนาดนี้ เขาอาจใช้ผู้หญิงเปลืองแต่เธอพวกนั้นก็ไม่เคยว่าเขาขนาดนี้ และทุกครั้งเขาป้องกัน แล้วนี่เธอกลับมาจ้องหน้าว่าเขาอย่างไม่กลัวอะไรเลย คนอย่างพยัคฆ์ไม่ยอมให้ใครมาดูถูกแบบนี้ รชนิชลเธอจะกล้ากับเขามากเกินไปแล้วนะ

"อื้อออ อ่อยยย อ่อยยยเล่ยยยย"

ปากหนาบดจูบปากบาง จนเธอดิ้นพล่านด้วยความเจ็บ เขากระแทกจูบลงมาจนปากบางแตกกลิ่นเลือดคละคลุ้ง จนร่างบางกลั้นความเจ็บไว้ไม่อยู่ปล่อยน้ำตาออกมา มือเล็กออกแรงผลักให้พยัคฆ์ออกไปพ้นตัวเธอ แต่แรงที่ต่างกันมากทำให้เขาแทบไม่ขยับเลย

"ที่หลังอย่ามาว่าฉันอีก รชนิชล ไม่งั้นเธอจะโดนมากกว่านี้"

“ไอ้คนสกปรก”

“หยุดว่าฉัน แล้วก็อย่ามาบีบน้ำตา”

“ไอ้คนทุเรศ”

“รชนิชล”

"อื้อออ อ่อยยย อ่อยยยเล่ยยยย"

ปากหนาก้มลงบดจูบอีกครั้ง รุนแรงกว่าเดิม จนรชนิชลนิ่งไม่ดิ้นรนหนี ได้แต่ร้องไห้จนตัวโยนน้ำตาไหลอาบสองแก้ม

กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งปนกับน้ำตาไม่มีความหวานที่ปรารถนาจะได้รับในจูบแรกของเธอเลย

“จำไว้อย่ามาว่าฉันอีก รชนิชล”

ร่างบางดีดตัวลุกขึ้นทันทีที่เขาถอนจูบ สองมือยกขึ้นปาดน้ำตาที่แก้มใส หันหลังเดินออกไปจากตรงนั้น แล้วปล่อยโฮออกมาจนตัวโยนกว่าจะถึงห้อง น้ำตาไหลอาบสองแก้มขาว บดบังตาแทบมองไม่เห็นทาง ตั้งใจจะยั่วโมโหเขาแต่กลับโดนเขาขโมยจูบแรกไป แถมยังเจ็บปวดจนปากแดงเห่อช้ำเลือด มันไม่น่าจดจำเลย

.....

"ไปตามยัยนั้นมากินข้าว"

"ครับนาย"

เขาอยากจะขอโทษเธอในมื้ออาหารเย็นเพราะก็รู้สึกผิดไม่น้อย ทั้งที่ตั้งใจว่าจะไม่ยุ่งหรือแตะเนื้อต้องตัวรชนิชลแต่เธอก็ยั่วโมโหเขาจนคุมตัวเองไม่อยู่ ใบหน้าใหญ่บึ้งตึงจนลูกน้องลนลานไปตามรชนิชลกันแทบจะไม่ทัน

"นายครับไม่มีเสียงตอบเลย"

ลูกน้องคนหนึ่งรีบรายงานพยัคฆ์อย่างร้อนรน

"เฮ้อออ มาไม้ไหนอีกละทีนี้ ไอ้คิมมึงสนิทกันไม่ใช่เหรอไปตามมาสิ"

"นายไปเองดีกว่า"

คิมเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดดี แล้วรชนิชลก็ไม่เหมือนผู้หญิงคนไหนของเจ้านาย ด้วยเธอมาเพื่อจุดหมายที่ต่างออกไป แต่คนอื่นมาเพื่อเป็นคู่นอน แล้วนายทำให้เธอร้องไห้ขนาดนั้น เขาคิดว่านายคงต้องรับผิดชอบในการกระทำของตัวเอง

"กูไม่เคยต้องตามใครมากินข้าว ไม่กินก็ไม่กินสิ เอาตักข้าว หรือป้าอุ่นจะไปตามล่ะ"

"ป้าไม่มีความเห็นหรอกค่ะ แล้วแต่คุณเสือจะตัดสินใจ"

ป้าอุ่นแม่บ้านใหญ่ของบ้านพยัคฆ์และมีหน้าที่แม่นมของพยัคฆ์และคิม เอ่ยตอบอย่างใจเย็น

"อื้มดี แล้วใครก็อย่าเอาข้าวไปให้ยัยขยะเปียกนั้น ถ้ากูรู้จะยิงทิ้งซะให้สิ้นเรื่อง ได้ยินกันแล้วใช่ไหม"

เสียงใหญ่ตะคอกดังให้ลูกน้องได้ยินกันทั่วก่อนจะตักข้าวใส่ปากกินอย่างอร่อยเหมือนทุกมื้อที่ได้กินฝีมือป้าอุ่น แต่ในใจกลับมีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นจนสีหน้าเป็นกังวลผุดขึ้นบนใบหน้า

"คุณเสือกับข้าวป้าไม่อร่อยเหรอคะ"

"อร่อยสิ"

"ป้านึกว่าไม่ซะอีก คุณเสือขมวดคิ้วจนผูกเป็นโบว์ได้ซะขนาดนั้น"

"เหรอครับ สงสัยจะคิดเรื่องงานมากไปหน่อย อื้มเดี๋ยวเอานมขึ้นไปให้สักแก้วนะ"

ร่างใหญ่ลุกออกจากโต๊ะอาหารเย็นที่ตั้งท่ากินอย่างอร่อยไปเพียงไม่กี่คำ เมื่อคิดถึงคนที่ไม่ยอมลงมาเขาเองก็กินไม่ลงไม่รู้ทำไม

"ไหนว่าอร่อย กินไปไม่ถึงครึ่ง"

"เอาน่าป้าอุ่น พวกผมก็กินหมดกันทุกวันนะ นายอาจจะเครียดเดี๋ยวแป้งรีบไปเอานมมาเลยนะ"

คิมรู้ว่านายจะเอาไปให้ใคร เขารู้ว่านายไม่ใช่คนใจดำแล้วกับรชนิชลนายคงตั้งใจจะขอโทษ สงสัยจะได้นายหญิงก็คราวนี้

"นมค่ะ"

แป้งหอมที่ดูจะเป็นสาวขึ้นเยอะยกนมใส่ถาดถือมาให้ร่างใหญ่ที่เธอไม่ชอบขี้หน้าสักเท่าไหร่ เพราะไอ้การชอบออกคำสั่งของเขา แล้วก็พูดจาไม่ดีซึ่งแป้งหอมต่างจากคิมมาก เธอเกลียดคนเสียงดังและชอบออกคำสั่ง

"แค่ยกนมเอามาให้ มันจะตายหรือไง หน้าง้อเป็นตูดเชี่ยว"

เขาแค่ชอบเห็นรอยยิ้มของเธอแต่เธอไม่เคยยิ้มให้เขาเลย มีแต่มาหน้านี้ตลอด

"เรื่องของแป้ง"

"ยัยตัวดี ต่อปากต่อคำ"

"แบร่ๆๆ"

"แป้ง เดี๋ยวเถอะ"

เสียงดุจากป้าอุ่นที่อดยิ้มไม่ได้กับท่าทางของสองคนนี้ที่ท่าจะไม่จบลงง่ายๆถ้าได้ลองทะเลาะกันแล้ว

"ผมเอานมไปให้นายก่อนนะป้าอุ่น เบื่อจะคุยกับเด็กประถม"

"ไอ้คนแก่"

เสียงเล็กตอกกลับไป เล่นเอาทั้งคิมและป้าอุ่นต้องมองหน้าแป้งหอมเป็นตาเดียวกัน ก็คำพูดมันกระทบไปหมด

"แป้งหอม ป้าว่าเรารีบทำหน้าที่ของเราเลย เดี๋ยวต้องไปทำการบ้านอีก"

"จ้ะป้าอุ่น"

"กลัวนี่หว่า เงียบไปเลย"

พูดทิ้งระเบิดเอาไว้ คิมก็รีบเดินขึ้นชั้นบนไปยังห้องพักของพยัคฆ์ทันที ถ้าอยู่ต่อแป้งหอมคงฆ่าเขาแน่ ยัยเด็กคนนี้ยิ่งไม่ยอมใครอยู่ แววตาที่ป้าอุ่นบอกว่าเรียบร้อยแต่กลับซ่อนความดื้อเอาไว้เงียบๆที่มักจะมาระเบิดใส่เขาอยู่บ่อยครั้ง

......

"นายให้ผมเอาไปไว้ที่ห้องเลยไหม"

"เอามานี้ แล้วจะไปไหนก็ไป"

คิมที่ส่งแก้วนมให้ผู้เป็นนายแล้วอดไม่ได้ที่จะอมยิ้ม นี้นายจะง้อผู้หญิงถึงกับเอากุญแจมาจะไขเข้าห้องเลยเหรอ

"ยิ้มอะไรไอ้คิม กูกลัวน้องไอ้อีริคมันตายแล้วกูต้องทะเลาะกับเพื่อนหรอกนะ ไป เสร็จหน้าที่ของมึงแล้ว"

"ครับนาย"

"เฮ้ยยย ก๊อกกกกก ก๊อกกกกก รชนิชลเปิดประตู"

เพื่อต้องขอโทษใครสักคนเขาต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ และในห้องก็ไม่มีเสียงตอบออกมาเลย

ร่างใหญ่เลยถือความเป็นเจ้าของบ้านไขกุญแจเข้ามาภายในห้องที่ปิดไฟจนมืดสนิทมีเพียงแสงไฟด้านนอกจากหน้าต่างห้องส่องเข้ามาเท่านั้น

"รชนิชล เธออยู่ไหน"