4
1305 Words
"ถ้าคุณขัดคำสั่ง คงต้องรายงานนายพยัคฆ์"
"หยุดพูด เดี๋ยวฉันจัดการเอง"
หลังจากที่รชนิชลเถียงกับคิมไม่สำเร็จ คนอย่างคิมที่ตรงต่อหน้าที่มากเท่าที่เธอสังเกต และถ้าเถียงกันต่อไปคงไม่จบ เธอเลยตัดสินใจกลับมานอนต่อเพื่อให้สมองคิดอะไรออกบ้าง
"ฮัลโล ฮัลโล รับแล้วทำไม่พูดล่ะ"
รชนิชลตัดสินใจโทรหาพยัคฆ์เธอได้เบอร์มาจากพี่ชายของเธอ ปลายสายกดรับแต่ไม่พูดทั้งที่เธอรอเวลาโทรตอนเที่ยงเพื่อจะได้ไม่รบกวนเวลางานของเขา
"...."
พยัคฆ์รู้ในทันทีว่าใครโทรมา เสียงหวานแบบนั้น
"คุณพยัคฆ์"
รชนิชลยังคงเรียกเขาอีกหลายครั้งแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับจนเธอต้องวางสายแล้วกดโทรออกไปใหม่
"คุณพยัคฆ์ขาาา นี่หนูชลเองนะคะ คุณพยัคฆ์ช่วยกรุณาคุยกับหนูชลหน่อยได้ไหมคะ"
เสียงหวานพูดกรอกปลายสายไป ต่างจากคราวแรกที่โทร เธอฉุกคิดขึ้นได้ว่าเขาเพิ่งว่าเรื่องมารยาทกับอายุของเขามา
"ว่ามา"
น้ำเสียงของคนตอบก็นุ่มหูไม่แพ้กัน เขานั่งยิ้มกับสิ่งที่ได้ยินมันหวานหูชวนฟังอย่างบอกไม่ถูก เขาพึงพอใจกับน้ำเสียงที่ได้ยิน ถ้าเธอพูดแบบนี้ตลอดก็คงดี จนเขาอดใจไม่ไหวต้องตอบเธอออกไป และก็ไม่แปลกใจที่เธอโทรมาเบอร์นี้ได้ คงไปขอไอ้อีริคมา
"หนูชลขอออกไปข้างนอกได้ไหม หนูชลนัดเพื่อนเอาไว้ น๊าาา"
"อื้ม ไม่ได้"
"คุณพยัคฆ์ขาา แต่หนูชลต้องไปนะคะ นัดเพื่อนไว้แล้ว นะคะ อนุญาตนะคะ"
"โทรไปยกเลิกนัดซะ"
"คุณพยัคฆ์ ไอ้คนใจดำ ไอ้ขี้เก๊ก ไอ้"
เสียงหวานที่ออดอ้อนเปลี่ยนไปทันทีเธอหมดความอดทนกับพยัคฆ์แล้วทั้งที่ขอแล้วแต่เขากลับไม่ให้ไป เธอคงไม่จำเป็นต้องพูดจาดีด้วยแล้ว
"ตู้ดๆๆๆๆๆ"
"คุณพยัคฆ์"
รชนิชลยังคงนั่งว่าเขาต่อ ถึงจะไม่มีคนฟังปลายสายวางหูไปแล้ว แต่เพื่อระบายอารมณ์เธอก็ต้องทำ ก่อนที่จะโทรไปยกเลิกนัดตามที่เขาบอกมา จะให้เธอหนีออกไปหาเพื่อนคงไม่คุ้มที่ต้องฝ่าด่านคนของเขานับสิบชีวิตออกไป
"ยัยขยะเปียก อ้อนแบบนี้ก็เป็นด้วย ฮึๆๆ"
พยัคฆ์ยังนั่งยิ้มให้กับโทรศัพท์ที่เขาตัดสายทิ้งไปถ้าให้เธออ้อนเขาต่อ เขาอาจใจอ่อนให้เธอออกไปตามนัด
"ยิ้มอะไรคะเจ้านาย"
ซีเลขาหน้าห้องของพยัคฆ์ที่เก่งทั้งงานและเรื่องอย่างว่า เดินหอบเอกสารเข้ามาภายในห้อง เธอไม่เคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้ของพยัคฆ์เลย แม้จะอยู่บนเตียงเดียวกันเขาก็ไม่ยิ้มแบบนี้
"เปล่า ตอนบ่ายมีประชุมต่อใช่ไหม"
"ค่ะ ซีเตรียมเอกสารไว้แล้วค่ะ อื้มเจ้านายต้องการอะไรเพิ่มไหมคะ หรือว่า"
"ไม่ ออกไปทำงานของคุณต่อเถอะ"
"ค่ะ"
ซีเลขาทรงโตเดินฟึดฟัดออกไป วันนี้เธออุตส่าห์แต่งตัวมาเต็มที่เพื่อยั่วพยัคฆ์แต่เขากลับไม่มองเธอเลยแถมยังยิ้มให้โทรศัพท์นั้นอีก ใครกันคนที่โทรมา
......
หลายวันมานี้พยัคฆ์ยุ่งกับงานเขากลับมานอนที่บ้านบ้าง ไม่มาบ้าง เขาต้องแก้ปัญหาให้เสร็จและจบทุกอย่างให้ได้จนเวลาล่วงเลยเป็นอาทิตย์ เขาลืมสนใจคนที่เพิ่งมาอยู่ร่วมบ้านกับเขาอาจเป็นเพราะเธอไม่ได้ก่อเรื่องอะไรให้เขาต้องวุ่นวาย
"คิมแกไม่ต้องคอยเฝ้ายัยนั้นหรือไง มายืนเฝ้าฉันทำไม"
พยัคฆ์ลืมตาขึ้นมองผู้มาเยือน เขาเองออกมานอนรับแดดอ่อนๆของช่วงเย็นที่ริมสระน้ำ พร้อมนางแบบสาวที่กำลังเป็นข่าวอยู่กับเขานอนเบียดเสียดอยู่ข้างกาย
"เธอก็ไม่ได้วุ่นวายอะไรครับ"
"ก็ดีแล้ว"
"นายควรไปคุยกับเธอบ้าง"
"เอาไว้ก่อน ยังไงเธอก็อยู่อีกนาน ตอนนี้ลุงหมอไปต่างประเทศ ยัยนั้นมีแกคุยด้วยก็น่าจะพอแล้ว หรือมีเรื่องอะไรอีก"
ร่างใหญ่ผุดลุกขึ้นนั่งทันทีจนนางแบบสาวที่อยู่ข้างกายถูกผลักออกจากอกแทบตั้งตัวไม่ทัน พยัคฆ์รู้ถึงความผิดปกติของลูกน้องคนนี้ดี คิมจะไม่แนะนำอะไรเขาถ้าไม่เกิดเรื่อง
"เอ่อ คือ ตอนนี้รชนิชลเธอนั่งอยู่ที่บ่อปลาคราฟ"
"ไอ้คิม ปลากู"
พยัคฆ์ลุกพรวดออกไป ชี้หน้าคาดโทษลูกน้องตัวดีที่เพิ่งจะมาบอกเขา ปลาคราฟของรักของห่วงของพยัคฆ์ตัวละหลายแสนที่เขาเลี้ยงไว้นับสิบตัวกำลังจะตายด้วยฝีมือยัยนั้น ร่างใหญ่กึ่งวิ่ง กึ่งเดิน จนผ้าขนหนูที่พันรอบเอวแทบปลิวหลุด
"นาย ใจเย็นครับ"
คิมวิ่งตามเจ้านายแทบไม่ทันเขาไม่คิดว่านายจะรักปลามากขนาดนี้
สองร่างใหญ่วิ่งตามกันออกไปที่บ่อปลาคราฟทิ้งชมพูนางแบบสาวให้นั่งกรี้ดอยู่ในใจเพียงคนเดียว ถ้าเธอแสดงอาการไม่พอใจมากกว่านี้อาจโดนพยัคฆ์เขี่ยทิ้งก่อนเวลา เธอต้องอาศัยเงินและชื่อเสียงของเขา เพื่อส่งตัวเองให้ดังมากกว่านี้ อะไรก็ต้องอดทน
"รชนิชล"
เสียงใหญ่ตะโกนลั่นทั้งที่ยังมองไม่เห็นเจ้าของชื่อด้วยซ้ำว่านั่งหลบอยู่ตรงไหน กรามใหญ่ขบกันแน่นจนเป็นสันนูนออกมาข้างแก้มสาก ดวงตาสีสนิมจ้องมองหาร่างบาง
"ยัยขยะเปียก"
เขาเห็นเธอนั่งแอบตรงพุ่มไม้ข้างบ่อปลา
"เสียงดัง"
ทันทีที่ร่างใหญ่เกือบเปลือยปรากฏตัวตรงหน้าเธอ เสียงหวานก็ต่อว่าเขาทันที พยัคฆ์เปลือยท่อนบนโชว์หน้าอกหน้าท้องที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อส่วนท่อนล่างมีผ้าขนหนูปกปิดอยู่
"เอาเท้าเธอขึ้นมาจากบ่อปลาฉันเดี๋ยวนี้"
"ไม่ ฉันพอใจจะแช่เท้าแบบนี้"
"เอาขึ้นมา"
"ไม่"
"รชนิชล"
ร่างใหญ่สาวเท้าเข้าไปหาคนก่อเรื่องทันทีแล้วนั่งลงข้างเธอแล้วจับขาเล็กให้ขึ้นจากบ่อปลา
"เจ็บนะ คุณพยัคฆ์ ไอ้คนบ้าทำอะไรเนี้ย"
รชนิชลโวยวายลั่นเมื่อเธอหงายหลังลงไปนอนกับพื้นไม้ที่ปูไว้รอบบ่อ แต่พยัคฆ์ยังจับข้อเท้าเธอไว้ไม่ปล่อย
"นี้เธอแช่นานจนเท้าเหี่ยวขนาดนี้ ถ้าปลาฉันตายเธอโดนแน่"
"เท้าฉันสะอาดกว่าตัวคุณอีก"
"อะไรนะ"
เขาตามลงไปคร่อมร่างบางเอาไว้ใช้สองแขนแกร่งค้ำกายให้ห่างกัน ใบหน้าใหญ่จอชิดดวงหน้าหวานจนลมหายใจเป่ารดหน้าของกันและกัน
"คนสกปรก"
"เธอ"
"นอนกับผู้หญิงมัวไปหมด ไม่กลัวติดโรคเหรอ"
เสียงหวานล้อเลียนเขา รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเธอถูกส่งออกมายั่วโมโหเขา แต่มันก็สำเร็จคนโดนแกล้งแทบคุมอารมณ์ไม่อยู่
"มันเรื่องของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์มาว่าฉัน"
"ก่อนทำกิฟท์ฉันของตรวจโรคของคุณด้วยนะ ฉันกลัวติดโรค"
"มันจะมากไปแล้วนะ"
ไม่เคยมีใครกล้าดูถูกเขาขนาดนี้ เขาอาจใช้ผู้หญิงเปลืองแต่เธอพวกนั้นก็ไม่เคยว่าเขาขนาดนี้ และทุกครั้งเขาป้องกัน แล้วนี่เธอกลับมาจ้องหน้าว่าเขาอย่างไม่กลัวอะไรเลย คนอย่างพยัคฆ์ไม่ยอมให้ใครมาดูถูกแบบนี้ รชนิชลเธอจะกล้ากับเขามากเกินไปแล้วนะ
"อื้อออ อ่อยยย อ่อยยยเล่ยยยย"
- Writer
