"ขออยู่แบบนี้ไปก่อนได้ไหม กูเองก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร"
"..."
"กูแค่รู้สึกเหนื่อย" วศินพูดออกมาอย่างเหนื่อยล้า เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกที่มีต่อเหมียวตอนนี้มันคืออะไร จะว่ารักก็ไม่ใช่หรือเพราะเขายังไม่แน่ใจ แต่จะว่าให้ปล่อยเธอไปเขาก็ทำไม่ได้เช่นกัน อาจจะเพราะความเหตุแก่ตัว ถึงรั้งเธอเอาไว้
"เหนื่อยก็กลับไปนอนคอนโดวศินเถอะ" เหมียวเอ่ยออกมา ไม่อยากอยู่ในสถานะแบบนี้อีกแล้ว มันไม่เคยมีความสุขเลยสักนิด อยู่แบบไม่มีตัวตนไม่มีผู้หญิงคนไหนต้องการ
"ขออยู่ตรงนี้สักพัก..." เขาพูดออกมา ตอนนี้เขาอยากจะพัก และคนที่ทำให้เขาอุ่นใจคือเหมียว เพราะต่อให้เขาวิ่งตามเปลวเท่าไหร่ มันเหมือนไกลออกไปทุกที แต่เขาก็มั่นใจว่าความรู้สึกที่มีกับเปลวมันคือความรัก
"ไม่.." เหมียวเอ่ยเสียงเข้ม การจะตัดใจได้คือต้องรักษาระยะห่าง ถึงมันจะเจ็บสักวันมันต้องมีวันหาย เธอเชื่อแบบนั้น
"นะเหมียว"
"..."
เหมียวนิ่งไม่พู
