"ไอ้นรกที่มันยุ่งกับมึง ไปเลิกกับมันซะ ถ้าไม่ทำกูจะทำให้มันหายไปเอง" เขาพูดผ่านไรฟันด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม จ้องมองคนร่างเล็กอย่างไม่พอใจ เธอเป็นของเขาเขากินแล้วไม่มีวันที่เขาจะยอมให้ใครมาทับรอย
เหมียวแค่นหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะมองหน้าของเขา ตอนนี้หน้าวศินแดงก่ำแววตาลุกโชนไปด้วยไฟโทสะไฟโทสะ ถ้าหากว่าเขาเป็นไฟเธอเป็นใบไม้หรือกระดาษ เขาก็พร้อมที่จะแผดเผาเธอจนไหม้เถ้าธุรี
"เกิดอะไรขึ้นกับวศินผู้ตั้งกฏนี้ขึ้นมา ทุกสิ่งที่กระทำ การที่นายเป็นอยู่ตอนนี้ คือนายล้ำเส้นเหมียว" เหมียวแค่นหัวเราะออกมาเบาๆอีกครั้ง เธอไม่เข้าใจชายตรงหน้าจริงๆว่าตอนนี้เขาเป็นอะไร
"..."
"เหมียวเคยบอกแล้วใช่ไหม? ว่าเหมียวจะหายไปจากชีวิตวศินเอง ตอนนี้เหมียวทำแล้วจะเอาอะไรกับเหมียวอีก" พูดแล้วเปิดประตูให้เขาพร้อมกับผายมือ เธอจะไม่ยอมให้เขาก้าวก่ายชีวิตอีกต่อไป
"...."
"เชิญ" เธอเอ่ยเป็นเชิงบอกให้เขาออกไป แต่เขากลับเดินย
