คุณชายลูกข้าเรียกท่านว่าแม่

ตอนที่ 12 ชื่อตอน ออกตรวจราชการ

ใบหน้าหวานซีดลงไปในทันใด นางทำหน้าบิดเบี้ยวกอดรัดกายตนเองหนีไปจนติดผนังรถม้าในทันใด ร่างแกร่งเอนกายพิงไปข้างหน้าต่างและหลับดวงตาลงไปในทันที แสร้งทำดวงตาหลับแต่ไล้เลียปลายลิ้นไปมาอย่างชมชอบของหวานในยามนี้นัก

"อา...ทำสิ่งใดนางมิได้ได้ชิมนางเพียงนี้ก็ยังดี ขอเพียงนางยังอยู่ ขอเพียงนางมีชีวิต ความสุขในวันหน้าล้วนย่อมต้องมีเกิดขึ้นมาในมิช้า คิดแล้วก็มีความสุขนัก ทรงกอดอกรัดตนเองแน่นคล้ายยังมีนางอยู่ในวงแขนอยู่มิคลาย คงต้องทรงปล่อยนางไปก่อนในครานี้ หึ หึ หึ "

มู่หลิงซือตื่นตกใจจนทำอันใดมิได้อยู่นาน หัวใจนางเต้นตึกตั่กในอกนั้นคล้ายกระเด็นกระดอนไปมาหลายๆครา หลังจากนั้นมินานสายลมเย็นก็โชยมา อีกทั้งในรถม้าก็ยังหลับกันไปหมด ร่างบางจึงหลับลงไปในทันที ยามที่นางหลับลงไปแล้วดวงตาคมก็ลืมขึ้นมาพลันและดึงนางมาแนบในอกตน ทรงดึงเสื้อคลุมที่แขวนอยู่ลงมาห่มร่างของทั้งสองเข้าด้วยกัน มินานผ้าม่านก็เปิดออกนิดๆ ใบหน้ากลมๆแอบมองจ้องดวงตาใสแจ๋ว จิ่งเฉินไท่จื่อแย้มรอยยิ้มบาน และยกนิ้วชี้แตะปากของตนเองส่งสัญญาณออกไปให้บุตรตนในคราหนึ่ง และใบหน้าน้อยๆก็พยักหน้าขึ้นมาพลัน ล้มกายลงนอนลงไปและแอบมองมู่ชินและฟู่ชินนั่งกอดกัน แอบยิ้มและหลับตาลงอย่างพึงใจนัก

ยามผ่านไปถึงเมืองอู่ซิน รถม้าจึงหยุดลงและแวะพักในภัตตาคารเลื่องชื่อของเมืองอู่ซินพลัน มีมือปราบออกมาคุ้มกันแน่นหนาก่อนจะกันผู้คนออกไปจนหมดสิ้น มู่หลิงซือสวมหน้ากากบดบังใบหน้าของตนและจับพระหัตถ์องค์ชายน้อยเดินจับจูงไปในโรงเตี้ยมอย่างว่องไว ยามถึงด้านในทั้งหมดนั้นก็เดินขึ้นไปบนชั้นสองและนั่งเอนกายบนเก้าอี้นุ่ม และค่อยๆสั่งอาหารขึ้นชื่อของเมืองนี้ในทันใด มู่หลิงซือสั่งอาหารคาวมาสิบแปดอย่างและข้าวทั้งหมดยี่สิบโถให้เสี่ยวเอ้อมาทดลองชิมอาหารดูก่อนผู้ใด

ถัดจากเสี่ยวเอ้อแล้วก็เป็นเด็กขอทานผู้หนึ่ง ที่คอยดึงผู้คนอยู่หน้าโรงเตี้ยมนี้คอยขออาหารกิน มู่หลิงซือให้คนไปจับมาและบังคับเด็กขอทานให้ไปล้างมือ ล้างหน้า ผลัดผ้าสะอาด และสั่งคนตักอาหารลงไปในชามของเด็กนั้นไปเรื่อยๆ จนครบสิบแปดอย่าง ทั้งยังสั่งขนมหนวดมังกรออกมาเสียอีกด้วย

"ข้าจะให้เจ้าทดสอบพิษในอาหารให้องค์ชายน้อย หากเจ้ารอดข้าก็มีรางวัลให้ หากเจ้าตายก็ถือว่าเสียสละแล้วในยามนี้ เจ้าจะกล้าหรือไม่ขอทานน้อย "

เด็กขอทานตาโตและดมกลิ่นอาหารในถาดในทันใด เร่งกลืนข้าวและพุ้ยเข้าปากไปคำโตๆ ตักทุกสิ่งกินทุกอย่าง รสชาติอาหารล้ำเลิศที่ตั้งแต่ยามเป็นมนุษย์นั้นยังมิเคยลิ้มลอง ก่อนนี้นั้นเคยมีเพียงเศษอาหารและหมั่นโถวจืดๆใส่ทานมาในทุกครา แม้จะอยู่หน้าภัตตาคารนี้มานานแล้วก็ตามที ยามที่กินข้าวอิ่มแล้วยังมีขนมชั้นเลิศที่มิเคยได้ลิ้มรสเสียอีกด้วย แม้ตายก็ยอมตายเพราะยามนี้นั้นท้องหิวนักหนานักและอาหารที่นี่นั้นอร่อยเหลือเกิน เด็กชายกินลงไปอย่างตะกละนัก ก่อนจะน้ำตาตกลงมาและเอ่ยถามขึ้นมาในคำหนึ่ง

"อาหารและขนมอร่อยนักแต่ข้าขอกินเพียงนิดและนำไปฝากน้องชายได้หรือไม่ ชาตินี้น้องชายของข้าคงมิอาจจะได้กินของอร่อยเฉกเช่นนี้ อาหารและขนมนี้เป็นถึงขนมและอาหารขององค์ชายน้อย ผู้ใดเลยจะได้ลิ้มรสได้ง่ายๆกัน ข้าขอทานอยู่มานานที่หน้าภัตตาคารนี้ แม้แต่เศษข้าวนุ่มๆนี้ข้าก็ยังมิเคยที่จะได้กิน"

จิ่งเฉินไท่จื่อแย้มรอยยิ้มบางๆส่งไปให้และเอ่ยไต่ถามขึ้นมาในทันใด

"เจ้าอยู่กันที่ใดหรือมีคนมากหรือไม่ในที่ๆของเจ้า มีขอทานมากเท่าใดกันในเมืองนี้ "

เด็กน้อยน้ำตาคลอและชี้ออกไปที่หน้าต่างฝั่งตะวันออกที่มีทิวทัศน์ดูแห้งแล้งต่างกันนัก และทำดวงตาหม่นหมองออกมาน้อยๆในทันใด

"ฮ่องเต้สร้างเขื่อนกั้นแม่น้ำทำให้ผู้คนไร้บ้านขาดอาหาร เร่ร่อนไปทางใดก็มิอาจอยู่ได้เพราะขาดเงิน บางคราพวกเราก็ออกปล้น บางคราพวกเราก็ขอทาน บางคนขายบุตรตนเองออกไปแล้วก็ยังมิอาจมีข้าวกินได้นานเลย องค์ชายน้อยๆมีข้าวสิบแปดอย่างในหนึ่งมื้อ แต่พวกข้านั้นมิมีสิ่งใดตกถึงท้องในบางครา สวรรค์ช่างลำเอียงนัก น้องๆของพวกข้านั้นทั้งป่วยทั้งผอมแกร็น หมอใดก็มิเข้าไปรักษาที่ข้างเขื่อนนั้น โลกข้างกำแพงนั้นทั้งหนาวทั้งหิว เศษกระสอบฟางข้าวของผู้คนที่นี่กลับเป็นผ้าห่มชั้นดีของผู้คนที่ตรงนั้น ข้าพูดเช่นนี้คงอาจมิได้กลับไปพบน้องของข้าอีกแล้ว แต่นับจากที่ฮ่องเต้ทรงสร้างเขื่อน พวกเราถูกขับไล่จนมิมีบ้านนอน มิมีข้าวกินในทุกๆวันเป็นมนุษย์ช่างยากลำบากนัก หากมีบ้านเราก็ยังคงตกปลาและปลูกผัก แต่เรามิมีแม้แต่เพิงไม้ไผ่ที่ตัดมาทำเรือนบังลมหนาว เด็กๆล้วนกำลังจะตายแล้ว คนแก่ก็เอาแต่คร่ำครวญถึงแต่บ้านของเรา แต่ยามนี้เรามิมีบ้านแล้ว มีแต่เขื่อน มีแต่เขื่อน !!!! "

แทนที่ผู้คนทั้งหมดจะตบตีเด็กขอทานนั้น กลับเป็นแม่ทัพมู่หานซือผู้มีชื่อเสียงด้านคุณธรรมล้นฟ้า คุกเข่าลงไปใกล้ๆเด็กชายและดีดนิ้วลงหน้าผากน้อยๆดังเพี๊ยะในทันใด

"เจ้าเด็กขี้ฟ้องเอ๊ยช่างโป้ปดนัก นั่งรอเรากินข้าวเสียก่อนแล้วพวกเราจะตามไปที่บ้านของเจ้าเสีย หากมิมีจริงดังที่ว่าเราจะเจี๋ยนเจ้าเป็นชิ้นๆเลย เอานี่ไปน้ำตาลปั้นกับขนมเปี๊ยะ "

องค์ไท่จื่อใบหน้านิ่งขรึมลงและมองออกไปในทันใด จากบนนี้นั้นเห็นได้ชัดว่ามีจุดดำๆจุดหนึ่งนั้นอยู่ในข้างกำแพงเขื่อน ดูคล้ายมีเงาอยู่มากมายในจุดนั้น มือหนาโบกคราหนึ่ง คนข้างกายก็ขยับเดินลงไปและเร้นกายหายไปในทันที

องค์ชายน้อยจับคางของตนเองเบาๆและลงจากเก้าอี้ไป และทรงป่ายปีนขึ้นไปนั่งบนตักนุ่มและเอ่ยขึ้นมาในทันใด

"ยามที่อยู่ข้างนอกนั้น ฟู่ชินบังคับให้เรียกมู่ชินว่ามู่เจียงจวิน"

อย่างน้อยก็คล้ายๆกันเรียกได้มิยากนัก เพื่อป้องกันการถูกฟู่ชินตีลงที่ก้นจึงแสร้งทำตาใสและเอ่ยออกมาพลัน

"มู่เจียงจวิน ท่านห้ามรักเด็กผู้อื่น ท่านรักเสี่ยวเซียวได้เพียงผู้เดียว ท่านเข้าใจคำสั่งหรือไม่มู่เจียงจวืน"

มู่หลิงซือขำพรืดและเร่งป้อนอาหารให้องค์ชายน้อยในทันใด ยามที่ทรงเสวยอิ่มดีแล้ว คนทั้งหมดก็ตามขอทานน้อยออกไป ในอกนั้นองค์ไท่จื่อทรงอุ้มองค์ชายน้อยเอาไว้ เพื่อป้องกันอันตรายที่อาจเกิดมีขึ้นมาได้ในตอนนี้ ยามที่ทั้งหมดเคลื่อนไปจนถึงจุดหมายนั้น มือปราบที่ออกมาจะเก็บกวาดผู้คนให้หายไปนั้นถูกทหารลับขององค์ไท่จื่อจับกุมออกไปจนหมดสิ้น ชาวบ้านถูกทุบตีล้มลงหลายสิบคน แต่โชคดีนักที่ทหารลับมาช่วยทัน ยามองค์ไท่จื่อเสด็จไปถึงทรงสอดสายตาไปมาจนทั่วและถอนหายใจพลัน ก่อนจะตวาดลั่นออกมาในทันใด

"วังหลวงให้งบเมืองนี้มาจ่ายให้ชาวบ้านไปตั้งมากมายเท่าใด เหตุใดจึงยังเกิดเรื่องเสื่อมเสียเช่นนี้ได้อีกกัน เหตุใดชาวบ้านจึงไร้บ้านและกลายเป็นขอทานมากมายเฉกเช่นนี้ เรื่องโจรป่าทั้งหลายก็สร้างเรื่องเท็จขึ้นมาซินะ ที่แท้เป็นชาวบ้านที่อดอยากจนต้องออกไปปล้นผู้คนกิน กล้าทำให้เบื้องสูงนั้นเสื่อมเสียและยังกล้าหลอกลวงเบื้องสูงเช่นนั้นหรือ!!! "

ร่างแกร่งหยิบหม้อดินใบหนึ่งโยนขึ้นไปใส่หัวของมือปราบอย่างแรงนัก คนคุกเข่าก้มหน้านิ่ง โดนหม้อดินเผาจนเลือดอาบก็มิอ้อนวอนมิเอ่ยความอันใด แต่ดวงตาหม่นแสงลงไปอยู่มากนัก ผิดวิสัยของมือปราบที่ฉ้อฉล ร่างแกร่งมองจ้องออกไปและเอ่ยขึ้นมาในคำหนึ่ง

"เจ้ามีอันใดจะกล่าวออกมาอีกก็เร่งกล่าวออกเสีย ก่อนที่ความตายเก้าชั่วโครตจะมาเยือนเร่งกล่าวออกมาเสียให้สิ้น !!! "

มือปราบก้มกราบลงไปที่แทบพระบาทเบาๆ และเอ่ยขึ้นมาอย่างเศร้าใจนัก

"กระหม่อมไร้อำนาจในเมืองนี้ ทุกวันได้แต่ทำตามผู้คนเพื่อให้ครอบครัวของตนนั้นยังมีชีวิตได้ เลือกอันใดได้กระหม่อมก็คงขอมิเลือกเป็นคนในเมืองนี้ ตั้งแต่ในคราแรกเลยพะยะค่ะ มิมีอันใดจะขอแก้ความผิดตน "