บทที่๗หัวใจอ่อนไหว(๑)

1260 Words

ทันทีที่สองหนุ่มสาวเดินลงมาจากห้องใต้หลังคา ชายหนุ่มก็จับจูงคนตัวเล็กตรงปรี่ไปยังห้องนอนตัวเอง พอเปิดประตูออกกว้างก็ดันร่างเล็กเข้าไปด้านใน เมื่ออีกฝ่ายมองมาด้วยความสงสัยจึงขยับปากพูดทันที “ผมไม่ได้คิดจะขังคุณหรอก แค่อยากให้คุณไปอาบน้ำอาบท่าเสียใหม่ เพราะถ้าใครมาเห็นคุณเข้าในสภาพแบบนี้ จะพานคิดให้คุณต้องอาย” จบประโยคนั้น ร่างสูงก็รั้งเสื้อสูทออกจากลำแขน แล้วยื่นให้ร่างบาง “ฝากเก็บด้วยนะครับ” มือเล็กได้แต่เอื้อมไปรับเสื้อสูทของคนตัวโตมาถือไว้อย่างงงๆ แล้วมองตามแผ่นหลังกำยำขยับห่างออกไปเรื่อยๆ เมื่อเขาพ้นสายตาก็ดันบานประตูให้ปิดสนิท ก้าวไปที่เตียงกว้างแล้ววางเสื้อสูทเอาไว้บนเตียง ก่อนจะฉุกคิดถึงคำพูดที่เขาทิ้งท้าย จึงเดินเร็วๆ ไปยังกระจกบานใหญ่ “กรี๊ด! ไอ้...” หญิงสาวกัดฟันกรอดๆ เพราะบริเวณลำคอแดงช้ำไปหมด และตอนนี้ตัวเธอก็คล้ายเป็นโรคอะไรสักอย่างที่น่าเกลียดน่ากลัว ปากเล็กจึงเบ้ออกราว

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD