ผ่านไปอีกหนึ่งเดือนกับการอยู่กับอคินณ์ในบ้านหลังใหญ่ ตั้งแต่ที่เขาพาเธอไปทานอาหารด้วยกันวันนั้นอคินณ์ก็เปลี่ยนไป ชายหนุ่มไม่ได้เข้ามาเกาะแกะเธอเหมือนช่วงที่ผ่านมาและก็ไม่ได้กลั่นแกล้งหรือหาเรื่องกันเหมือนอย่างช่วงแรก และมันควรเป็นสิ่งที่เธอพอใจ แต่ในความรู้สึกกลับเจือแววบางอย่างที่เหมือนฝันก็ไม่รู้ว่าคืออะไร
“คุณลุง”
“วิ่งเป็นเด็กเลยนะเรา” อธิปเพิ่งลงจากรถที่เอ่ยแซว
“สวัสดีค่ะ” เหมือนฝันพนมมือไหว้คนอายุมากกว่าอย่างนอบน้อม
“อยู่คนเดียวเป็นไง เจ้าคินณ์ได้มาแกล้งอะไรหรือเปล่า”
“ใครจะกล้ารังแกเด็กคุณพ่อล่ะครับ”
ไม่ทันที่เหมือนฝันจะได้ตอบเสียงเข้มก็ดังขึ้นจากทาง
ด้านหลัง
อคินณ์เดินลงจากชั้นสองของบ้านในชุดเสื้อยืดสีดำและกางเกงวอร์มสีเดียวกัน ทำให้ชายหนุ่มดูสบาย ๆ เข้าถึงง่ายแต่ก็ยังดูดี
“ทำไมแกมาอยู่ที่นี่” อธิปเลิกคิ้วอย่างสงสัยเพราะตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงเช้า และเขารู้ดีว่าลูกชายของตนไม
