“อย่าเดินหนีฉัน”
ทันทีที่เข้ามาในห้องเหมือนฝันก็รีบเดินหนีหมาบ้าที่ชื่ออคินณ์เข้าไปในห้องส่วนตัว แต่ไม่ทันจะได้เข้าไปเสียงเข้มพร้อมกับมือร้อนก็จับยึดข้อมือเธอไว้ก่อน
เหมือนฝันไม่ตอบ เธอสบตาอีกคนนิ่ง ๆ โดยไม่ขัดขืนเพราะรู้ดีว่าตัวเองสู้แรงอคินณ์ไม่ไหว อีกอย่างวันนี้เธอก็เหนื่อยมากพอแล้ว
เพราะไฟทั้งห้องเปิดสว่างโล่ทำให้อคินณ์เห็นดวงตาแดงก่ำอย่างชัดเจน มืออีกข้างที่ว่างเอื้อมไปเกลี่ยเปลือกตาแผ่วเบา
“เจ็บไหม”
กริ๊งง
เหมือนฝันรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเพื่อกลบความรู้สึกบางอย่าง เพราะสายตาห่วงใยของอคินณ์ราวกับมีมนตร์สะกดให้เธอตกอยู่ในห้วงภวังค์และมันชวนให้หัวใจเธอเต้นเร็วขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่
ทว่าเหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเพราะหน้าจอโทรศัพท์ปรากฏรายชื่อของนายน์
และไม่ทันที่เหมือนฝันจะกดรับ โทรศัพท์ในมือก็ถูกแย่งไปก่อนที่เขาจะกดตัดสายและไม่กี่วินาทีปลายสายก็โทรมาอีกครั้ง นัยน์ตาสีเข้มมองโทร
