พบรักที่ปลายรุ้ง

8.สร้างความผูกพัน

"เฮียถือว่าเธอได้รู้ความจริงแล้วนะ รอรับผลการกระทำนั้นด้วยแล้วกัน"

แดนไตรยืดตัวเข้าไปผลักให้ร่างบางล้มหงายหลังลงไปบนเตียงแล้วขึ้นคร่อม เอื้อมมือไปรวบข้อมือทั้งสองข้างของคนตัวเล็กไว้ในมือเดียว ส่วนมืออีกข้างดึงทึ้งเสื้อผ้าของสาวเจ้าออกไม่เว้นแม้แต่ชุดชั้นใน

"....." ไม่มีเสียงร้องอ้อนวอนใด ๆ จากคนตัวเล็ก มีเพียงไหล่ที่สั่นสะท้านและน้ำตาที่รินไหลอย่างไม่ขาดสาย

"คิดเหรอว่าน้ำตาจะหยุดเฮียได้" แดยไตรระดมจูบคนตัวเล็กอย่างหนักหน่วงและเรียกร้อง มือก็ทำหน้าที่ไม่แพ้กัน แต่ทว่า

"ฮึ่ก ฮือ...ฮึ่ก" เสียงร้องไห้จากคนตัวบางที่ดังเล็ดลอดออกมา ขนาดเขาปลุกเร้าอารมณ์เธอขนาดนี้เธอยังไม่มีอารมณ์ร่วมกับเขาเลย

"โว่ย.." แดนไตรสบถอย่างหัวเสียรีบเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำเพื่อจัดการอารมณ์บางอย่าง

ส่วนคนตัวเล็กก็ร้องไห้จนเผลอหลับไป

แอ๊ด ...เสียงเปิดประตูห้องน้ำ แดนไตรมายืนมองคนตัวเล็กที่หลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียงในสภาพเปลือยเปล่า ตามเนื้อตัวมีรอยช้ำเต็มไปหมด แดนไตรใช้ฝ่ามือสัมผัสเพียงแผ่วเบา แต่

"บ้าชิบ ตัวรุม ๆ อีกแล้ว แต่ไม่ร้อนมาก เช็ดตัวหน่อยนะ" ว่าแล้วคนตัวโตได้บรรจงเช็ดตัวให้คนหลับไม่รู้เรื่อง หลังเช็ดตัวเสร็จจึงหาเสื้อผ้ามาสวมใส่ให้คนตัวเล็ก เขาเลือกชุดนอนผ้านุ่มสบายเป็นเดรสหลวม ๆ ลายดอกไม้สีฟ้าน่ารัก หลังจากนั้นเขาจึงขึ้นหาเสื้อผ้ามาสวมใส่ให้ตัวเองบ้างและขึ้นมานอนบนเตียงกอดคนตัวเล็กแล้วความรู้สึกเขาก็ดับวูบไปหลับไปในเวลาต่อมา

@เช้าวันใหม่

ปลายรุ้งตื่นขึ้นมาด้วยยากลำบากรู้สึกปวดเมื่อยไปหมดคล้ายร่างกายมันหนักอึ้งไปหมดพอลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของคนตัวโตที่ทั้งกอดทั้งใช้ขาหนีบตัวเธอเอาไว้อย่างแน่นหนา

"คุณ..คุณ..ตื่น.." แปะ แปะ แปะ ปลายรุ้งตีที่มือชายหนุ่มหนัก ๆ เพื่อให้เขารู้สึกตัวแต่เปล่าเลย ....เฮ๊อ....เป็นอะไรไปอีกแล้วเนี่ย ทำไมปลุกไม่ตื่น...หรือว่า...ปลายรุ้งจึงลองเอามือไปอังที่จมูก และใช้หูแนบที่หน้าอกดู

ฟูว์....โล่งอกนึกว่าตายไปแล้วเสียอีกแล้วทำไมยังไม่ตื่น เรื่องเมื่อคืนก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนี่นา คิดแล้วก็ลองอังมือที่หน้าผาก ซอกคอ หน้าอก ...อืม...ตัวก็ไม่ร้อน เดี๋ยวลองปลุกอีกที ครั้งนี้คนตัวเล็กทั้งตี ทั้งเขย่าตัวเลย

แปะ แปะ แปะ แปะ..... เสียงตบที่ใบหน้าเบา ๆ "คุณตื่น" พลั่ก พลั่กพลั่ก พลั่ก....ปลายรุ้งเขย่าลำตัวชายหนุ่มแรง ๆ

"เฮ๊ย...เหนื่อยแล้วนะ ทำไมยังไม่ตื่นอีกเนี่ย หรือว่าเรายังเขย่าเบาไป ลองทุบแรง ๆ ดีกว่า เผื่อจะตื่น"

(อธิบายค่ะ ปลายรุ้งนอนพึมพำอยู่บนเตียง ต้องใช้คำว่านอน เพราะคนพี่ทั้งกอดทั้งใช้ขาหนีบเอาไว้ค่ะ) ว่าแล้วหญิงสาวจึงอ้าแขนอีกครั้งเพื่อที่จะทุบคนตัวโตให้แรงกว่าเดิมจะได้ตื่น

ด้านแดนไตร

หลังจากเข้าไปจัดการไอ้ตัวร้ายจนสงบเขาจึงขึ้นมาบนเตียงเพื่อนอนกอดหญิงสาวไว้แนบอกแต่พอกอดแล้วเกิดอยากทำมากกว่านั้นจึงโน้มตัวหญิงสาวเข้ามาให้ร่างกายทุกส่วนแนบชิดกันและเผลอหลับไป

มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ถูกตีหนัก ๆ ที่มือ แต่ก็แกล้งทำเป็นหลับ ความจริงคือหลับตาไว้เฉย ๆ อยากรู้ว่ายัยชิวาว่าจะทำยังไง รู้สึกดียังไงก็ไม่รู้บอกไม่ถูกที่มีคนเป็นห่วง แต่พอได้ยินเสียงบ่นพึมพำของยัยชิวาว่าคงต้องรีบตื่นแล้วแหละเพราะตั้งแต่ถูกตีที่มือ ถูกตบที่หน้า ก็แสบไปหมดแล้ว ไหนจะถูกเขย่าแรง ๆ อีก มือหนักชิบ

"อื้อ...ตื่นแล้วเหรอ หายไข้ยัง" แดนไตรคลายขาที่หนีบตัวคนตัวเล็กเอาไว้แล้วขยับตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนเอามือไปอังที่หน้าผากคนตัวเล็กแล้วยกยิ้มมุมปาก

"หนูไม่ได้เป็นอะไร คุณนั่นแหละหนูนึกว่าคุณจะเป็นอะไรสักอย่างปลุกก็ไม่ตื่น ถ้าทุบไม่ตื่นจะเรียกพี่การ์ดหน้าห้องมาช่วยแล้วเนี่ย" ปลายรุ้งพูดจาประสาซื่อ

"หึหึ แค่หลับลึกน่ะ ปะ ไป อาบน้ำกัน เมื่อคืนเราตัวรุม ๆ นะ คงระบมน่ะ..." แดนไตรหยุดไว้แค่นั้นเพราะห่วงความรู้สึกของอีกคน

"หนูหายดีแล้วหนูไปอาบน้ำก่อนนะคะ" ว่าแล้วสาวก็ลุกขึ้นนั่งคลานเข่าทำท่าว่าจะก้าวลงจากเตียงไป แต่แดนไตรได้โยกตัวเข้ามายื้อคนตัวเล็กไว้จากทางด้านหลังกลายว่าแดนไตรกอดคนตัวเล็กจากทางด้านหลังและคนตัวเล็กนั่งอยู่บนตักคนตัวโตโดยปริยาย

"อยู่ด้วยกันนะ ครอบครัวเฮียทุกคนต้องยอมรับเธอแน่ ๆ เฮียจะพาเธอไปเปิดตัว เราจะแต่งงานกัน เมื่อคืนเฮียตั้งใจอยากให้มันเกิดขึ้น แต่ถ้าเธอยังไม่พร้อมเฮียก็จะไม่ฝืน" แดนไตรพยายามอธิบายด้วยเสียงที่สั่นนิด ๆ

"ปล่อยหนูไปเถอะ แค่ความต้องการฉาบฉวย แค่คุณต้องการผู้หญิงคนไหนก็ได้ อย่าแก้แค้นหนูด้วยวิธีนี้เลย แค่นี้หนูกับแม่ก็ได้รับกรรมพอแล้วหนูยังชดใช้ให้ไม่หมดอีกเหรอ แม่หนูก็ไม่มีความสุขจนบัดนี้ หนูขอให้มันจบที่หนูจะได้มั๊ย..ฮึ่ก"

"ไปกันใหญ่แล้ว เฮียไม่ได้โกรธ ไม่ได้อาฆาตเธออีกต่อไปแล้ว เราจะเป็นครอบครัวเดียวกัน อยู่กับเฮียนะที่รักของเฮีย เฮียรักเธอนะปลายรุ้ง" แดนไตรพร่ำคำว่ารักอย่างสิ้นเชิงชาย

"แล้วหนูจะมั่นใจได้ยังไงว่าคุณจริงใจหรือนั่นคือแผนที่ใช้ลวงศัตรู?" ปลายรุ้งถามลองเชิง

"ไม่รู้เธอต้องดูเอง แต่ขอบอกว่าเฮียไม่คิดเอาคืนเธอตั้งแต่วันที่เธอโดดคอนโดวันนั้นแล้ว" แดนไตรเผยออกมาอย่างหมดเปลือก

"งั้นปล่อยให้หนูไปมีชีวิตในแบบของหนูได้มั๊ย หนูอยากเรียนต่อ อยากทำงาน อยากเก่งจะได้บริหารฟาร์มต่อจากคุณพ่อได้ หนูจะปรับปรุงฟาร์มให้เป็นสถานที่ท่องเที่ยว ชาวบ้านจะมีรายได้จากการจ้างงาน หนูมีโปรเจคในหัวเยอะแยะเลย" คนตัวเล็กเผลอพูดความในใจออกไป

"ไม่คิดจะทำด้านโรงแรมบ้างเหรอ?"