พบรักที่ปลายรุ้ง

9.เริ่มต้นใหม่

"ไม่คิดจะทำด้านโรงแรมบ้างเหรอ?"

แดนไตรลองหยั่งถามคนตัวเล็กดู

"ก็ไม่เลวนะคะ แต่หนูอยากทำอะไรที่เป็นรูปธรรมก่อน หนูมีฟาร์ม มีกำลังคน มีที่ปรึกษา มีกำลังทรัพย์ที่พอจะทำได้หนูก็ต้องทำไปก่อน ถ้าวันนึงหนูสำเร็จจากตรงนั้น หนูอาจจะลองทำมันก็ได้

แดนไตรพอใจกับคำตอบของเด็กน้อยของเขามาก

"หึหึ ขอกอดหน่อย" แดนไตรอ้ามือเพื่อรอรับคนตัวเล็กเข่าสู่อ้อมกอด

ทางด้านคนตัวเล็กคิดอยู่นานและจ้องหน้าแล้วเพ่งเข้าไปที่ดวงตาของคนตัวโตอย่างจับผิดแต่เธอไม่เห็นอะไรในนั้น

"พี่จะไม่หลอกหนูใช่มั๊ย?"

"....." แดนไตรส่ายหน้าเบาแล้วยกยิ้มมุมปากอย่างอบอุ่น

พรึ่บ!!!!.... ปลายรุ้งโผเข้าหาอ้อมกอดของแดนไตรแล้วซบหน้ากับอกอุ่นของคนตัวโตอยู่อย่างนั้น รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก พาลนึกไปถึงผู้เป็นบิดาที่ไม่เคยกอดเธอแบบนี้บ้างเลย

"ฮึก..ฮึ่ก..ซื๊ด..." เสียงสะอื้นตามด้วยเสียงสูดน้ำมูกแบบคนคัดจมูกตีบตัน

"ร้องไห้ทำไม คิดถึงพ่อใช่มั๊ย?" แดนไตรถามขึ้นซึ่งเดาได้ถูกเป๋ง

"ห๊ะ ทำไมรู้?" ปลายรุ้งเงยหน้าขึ้นมามองชายหนุ่มตาแป๋ว

"รู้ก็แล้วกัน ปะไปอาบน้ำกันจะได้สดชื่น" แดนไตรพูดไปพลางเช็ดน้ำตาให้คนตัวเล็กพลาง

หลังจากอาบน้ำเสร็จทั้งสองได้เปิดอกคุยกันและได้ข้อสรุปว่าจะเริ่มต้นเรียนรู้กันใหม่ ไม่มีการบังคับ ไม่มีการแก้แค้น ถ้าไปกันไม่ได้จริง ๆ ก็ขอให้ปล่อยให้แต่ละคนได้ไปมีชีวิตเป็นของตัวเอง

"ขอบคุณนะคะพี่ชาย"

"หึ๊ พูดผิดพูดใหม่ คนรักไม่ใช่พี่ชาย" แดนไตรแกล้งเย้า

"ก็คุณอายุมากกว่าหนู"

"เฮียดาม หรือ ที่รักมีสองอย่างให้เลือกเรียก"

"เฮียดาม ขอบคุณนะคะ หนูคงต้องกลับบ้านเสียที แผลก็หายดีแล้ว ไปนะ สวัสดีค่ะ"

พรึ่บ!!! จะไปแบบง่าย ๆ แบบนี้เลยเหรอ" คนตัวโตรวบตัวคนตัวเล็กมากอดไว้แนบอกแล้วจูบที่หน้าผากหนัก ๆ ย้ำ ๆ อยู่อย่างนั้นแล้วหลับตาซึมซับความอบอุ่นพร้อมกับสูดกลิ่นหอมจากซอกคอของคนตัวเล็กไว้เต็มปอด ทำเอาบรรดาการ์ดที่ยืนรายล้อมอยู่นั้นถึงกับจุกในอกไปตาม ๆ กัน เพราะเข้าใจความรู้สึกของเจ้านายเป็นอย่างดี

"หนูต้องไปแล้ว ป่านนี้คุณป้าคงชะเง้อหาแล้วละค่ะ ไปก่อนนะคะ แล้วหนูจะโทรหาเผื่อจะปรึกษาเรื่องงาน ห้ามบล็อกเบอร์หนูนะ" ปลายรุ้งยิ้มซื่อ ๆ อย่างน่ารัก

"อืม ไม่มีวัน จะรอนะ เหงาก็โทรมาได้ ถ้าเฮียเหงาเฮียก็โทรหาเราได้ใช่มั๊ย?" แดนไตรหยั่งถาม

"ได้ซิคะ แต่อย่างเฮียเป็นผู้บริหารใหญ่คงไม่มีเวลาเหงาอยู่แล้วหละ ไปนะคะ" ว่าแล้วสาวเจ้าก็เดินกลับไปที่รถยนต์ของตัวเอง แต่ในขณะที่กำลังจะเปิดประตูรถนั้น พรื่บ!!!

"อ๊ะ....อืม" แดนไตรเข้าไปกอดสาวเจ้าจากด้านหลังและกลับตัวหญิงสาวให้หันมาประจันหน้าแล้วจูบอย่างดูดดื่ม เขาต้องการซึมซับความรู้สึกนี้ไว้ให้นานแสนนาน

ปึ่ก ปึ่ก ปึ่ก เสียงทุบหน้าอกจากกำปั้นของคนตัวเล็กเป็นสัญญาณบอกว่ากำลังจะขาดอากาศหายใจคนตัวตัวโตจึงยอมปล่อย

"เฮีย วันนี้หนูจะได้กลับบ้านมั๊ย?" คนตัวเล็กพูดอย่างเหนื่อยหน่าย

"เดือนหน้าเจอกัน เฮียจะพาไปฉีดวัคซีนป้องกันบาดทะยัก" แดนไตรพูดพร้อมกับโชว์ใบนัดวัคซีนให้สาวเจ้าดู ในขณะที่สาวเจ้าพยายามจะดึงเอากระดาษใบนัดมาเก็บไว้เสียเอง

"เอ้า เฮีย หนูจะเก็บไว้เองเดี๋ยวหนูไปเองก็ได้สถานพยาบาลไหนก็ฉีดได้" ปลายรุ้งอธิบาย

"หึหึ ไปได้แล้ว อันนี้เฮียจะเก็บไว้เองถึงวันนัดแล้วจะไปรับ ห้ามปิดโทรศัพท์ด้วยล่ะ" คนพี่ประกาศิต

"เฮ๊อ..ค่ะ" ว่าแล้วสาวเจ้าก็เปิดประตูรถยนต์คู่ใจนั่งประจำพวงมาลัยและจับออกไปอย่างระมัดระวัง เธอรู้ว่าแดนไตรให้คนของเขาขับตามเธอมาห่าง ๆ ซึ่งเธอก็ไม่ได้อึดอัดอะไร ถึงจุดซื้อของฝากก็หยุดซื้อ ถึงร้านอาหารก็แวะ แวะไปเรื่อย เล่นเอาพลขับตามถึงกับเวียนหัวไปตาม ๆ กันจนในที่สุดปลายรุ้งถึงที่หมายคือฟาร์มสวัสดิรักษ์

"อ้าว ทำไมพึ่งมา ป้าก็ว่าหนูเรียนจบไปได้สักพักแล้วนิ่?" เพียงดาวถามอย่างสงสัย

"จบแล้วค่ะ แต่แวะไปเที่ยวภูเก็ต ไปลาทะเลค่ะ ต่อไปนี้จะกลับมาอยู่บ้านเราเป็นการถาวรแล้วไม่ได้เที่ยวเล่นอีกแล้ว พร้อมลุยงานค่ะคุณป้า"

"ไม่เรียนต่ออีกหน่อยเหรอลูก หลานป้าเรียนเก่ง ต่อโท เอก ไปเลยดีมั๊ย ลุก?" ผู้เป็นป้าเสนอ

"ต่อค่ะ ทำงานด้วย เรียนด้วยได้ประสบการณ์ไปอีกแบบ"

สองป้าหลานคุนกันถูกคอโดยมีสายตาคู่หนึ่งที่แอบมองอยู่ไม่ไกลและการกระทำของทั้งสามคนอยู่ในสายตาของอีกคนผ่านกล้องส่องทางไกลของอีกคนที่เฝ้าติดตามอยู่

ส่วนเกมบอดี้การ์ดรุ่นพี่ก็แอบส่งความคืบหน้ารายงานนายใหญ่เป็นระยะ ๆ

ทางด้านเขตแดน

บนจอโทรศัพท์ปรากฎเตือนว่ามีข้อความใหม่ เขารีบคว้าโทรศัพท์มาเปิดพบว่าเป็นคลิปวีดีโอมีอยู่หลายคลิปจึงเข้าไปเปิดดู

"หึหึ ถ้าจะเจอแล้วซินะไอ้เสือ คนที่จะมาปราบแก ตัวยังกะหมากระเป๋า เก่งนักนะเรา ปราบเสือตัวโต ๆ ได้ อยู่หมัด"

อีกด้าน

"ป๊าจะเลี้ยงหมากระเป๋าเหรอคะ อะไรเสือ ๆ หมา ๆ ?" เป็นนุชธิดาที่โพร่งขึ้น เพราะเธอได้รับคำสั่งจากคุณนายธิดารัตน์ให้ขึ้นมาตามผู้เป็นบิดาไปทานมื้อเที่ยงด้วยกัน

"ไม่มีอะไรหรอกลูก พูดถึงหมากระเป๋าน่ะ ก็ไม่เลวนะ น่ารักดี ตัวเล็กอุ้มถนัดไม่หนักดีด้วย หนูว่าไงล่ะ?"

"อืม หนูยังไงก็ได้ค่ะ แต่มันจะไม่กัดเจ้าดีดี้ของหนูใช่มั๊ยคะ?"

"ไม่หรอก มันออกจะเจียมเนื้อเจียมตัว เผลอ ๆ เรานั่นแหละที่จะเป็นฝ่ายที่ปกป้องเจ้าหมากระเป๋านั่นซ๊ะเอง"

"เหรอคะ งั้นป๊าพาไปดูเลยน๊า จองไว้ที่ฟาร์มไหน กินข้าวเสร็จแล้วไปกันเลยปะ" นุชธิดาร้อนใจอยากเห็นเจ้าหมากระเป๋าเต็มแก่