EP.61 รับผิดชอบ
วันนั้นทั้งวันโซลเมทนั่งซึมและกินอะไรไม่ลงเลยจริง ๆ เธอนั่งซึมและแอบร้องไห้คนเดียวจนปวดหัวไปหมด
พอมองเห็นกองหนังสือบนโต๊ะที่เธออ่านมาอย่างหนักตลอดสองเดือนที่ผ่านมา น้ำตาแห่งความเสียใจมันก็ไหลออกมาไม่ยอมหยุด เธอรู้สึกผิดหวังกับตัวเองมากจริง ๆ ทำไมความพยายามของเธอมันไม่เคยมีความหมายอะไรเลย
"อยู่คนเดียวได้รึเปล่า?" เฟรนด์ชิปเอ่ยถามเธอขณะที่เขากำลังแต่งตัวจะออกไปทำธุระสำคัญข้างนอก เพราะเห็นว่าโซลเมทไม่ได้นอนมาเกือบทั้งคืน เขาเลยไม่อยากจะพาเธอออกไปด้วย
"อยู่ได้" คนตัวเล็กพยักหน้ารับไปแบบฝืน ๆ
"งั้นไปนอนก่อน ไว้ตื่นแล้วค่อยมาคุยกันเรื่องเรียนต่อ" เฟรนด์ชิปอุ้มคนตัวเล็กกลับเข้าไปนอนในห้องของเขา วางหัวลงบนหมอนนุ่ม พร้อมกับดึงห่มผ้าให้เธอ
"แล้วพี่เฟรนด์..จะออกไปนานรึเปล่า?" โซลเมทดึงแขนของเขาเข้ามากอดเอาไว้แน่น
"ไม่นาน" ร่างสูงตอบกลับเพียงสั้น ๆ ซึ่งพอได้ยินคำตอบเธอก็พยักหน้า
