“มานิดาผิดเหรอคะ หมอต่อไม่ผิดเลยค่ะ” เธอเอี้ยวหน้าหันมาจ้องมองคนตัวโตที่นอนซ้อนทับอยู่ด้านหลังตัวเองแล้วก็ผลักหน้าของเขาออกห่างจากหัวไหล่มนตัวเอง
“อือ...อย่าดื้อกับหมอต่อสิ หมอต่อหมดแรงแล้วตอนนี้ ดื้อแบบนี้หมอต่อจะเอาแรงที่ไหนมาขย่มมานิดาล่ะ”
“หมอต่อในเมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้วก็ควรจะไสหัวไป หรือไม่ก็ให้มานิดาไปค่ะ มานิดาจะไปหาแม่”
“มีพยาบาลดูแลอยู่ไม่ต้องไปหรอก มานิดาควรนอนพักผ่อนที่นี่”
“ถ้างั้นหมอต่อก็ออกไปจากห้องนี้ค่ะ ไปให้พ้น มานิดาเกลียดหมอแบบหมอต่อ เกลียดคนแบบนี้ที่สุด ส่วนเรื่องอุ้มบุญถ้าหลังจากนี้สองเดือนมานิดาไม่ท้อง สัญญาทุกอย่างจะยกเลิก และเงินที่หมอต่อใช้รักษาแม่ของมานิดา มานิดาจะหามาคืนให้ได้ มานิดาจะไม่ทำงานนี้ต่อแล้ว” เธอบอกเขาพร้อมขยับตัวถอยห่างจากคนตัวโตที่นอนเบียด แต่ขยับไปได้เพียงเล็กน้อย เพราะเตียงนี้เล็กเหลือเกิน
“มานิดารู้อะไรไหม อะไรที่เป็นของหมอต่อแล้วไม่มีทา
