“ก็เอามาสิคะ”
“พูดกับหมอต่อไม่มีหางเสียงเลยมานิดา”
“ไม่เอาก็ได้ค่ะ มานิดาใส่แบบนี้ก็ได้”
“ไม่ได้ เดี๋ยวคนก็เห็นสามเหลี่ยมเบอร์มิวด้าของหมอต่อพอดี” เขาเอ่ยเสียงเข้มทันทีเมื่อคิดว่าเธอจะไม่ใส่กางเกงชั้นในจริงๆ
“ก็เอามาให้มานิดาสิคะ”
“ไม่ ไม่ต้องใส่ นอนในห้องนี่แหละ ไม่ต้องไปไหน และกินยาแก้ปวดไว้ด้วย ที่ตู้ยาหมอต่อมี” เขาพูดแล้วก็ลุกเดินไปยังตู้ยาฉุกเฉินตัวเองในห้องและในมือก็ยังมีกางเกงชั้นในของมานิดาถือติดมือไปด้วย
ตื๊ด! ตื๊ด! ตื๊ด!
ขณะกำลังอ่านยาในตู้ยาตัวเองเพื่อหายามาให้คนตัวเล็ก ที่คิดว่าพรุ่งนี้คงป่วยแน่ แต่ก็มีเสียงสั่นเตือนของเครื่องมือสื่อสารดังขึ้น เขาจึงบอกมานิดารับสายให้
“มานิดารับสายให้ผัวหน่อยสิ” เขาหันมาบอกเธอ
“ไม่ค่ะ” เธอนั่งลงบนเตียงพร้อมกับสะบัดหน้าปฏิเสธ
“หมอต่อรับเองก็ได้” เมื่อได้ยาแล้วเดินกลับมาเก็บกางเกงตัวเองที่ถอดทิ้งก่อนหน้านี้ขึ้นมาล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากาง
