เด็กหวงของโลกันตร์

บทนำ

พลั๊ก!​ โครม!

เสียงของวัตถุกำลังกระทบกับเนื้อหนังของมนุษย​์และสิ่งของต่างๆที่ขวางทางเอาไว้จากการวิ่งหนีเอาตัวรอดของพวกมัน​ ทำให้พวกผมที่กำลังวิ่งไล่ตามพร้อมกับไม้เบสบอลในมือต้องยกยิ้มชอบใจกับท่าทีที่ดูเหมือนกับหมาจนตรอกของใครบางคน

"มึงหนีได้ก็หนีไป​ กูจับมึงได้เมื่อไหร่กูฟาดไม่ยั้ง" ผมลากไม้เบสบอลในมือกับพื้นถนนที่ตอนนี้เป็นเวลามืดค่ำแล้วแต่คนสันจรยังคงพลุกพล่าน​ แต่ตอนนี้กลับวิ่งหายไปคนละทิศละทางเพราะไม่อยากถูกลูกหลง

"ไอ้สัส​ แน่จริงมึงก็ตัวๆกับกูดิวะ" ไอ้เวรที่กำลังหาทางเอาตัวรอดชี้ไม้หน้าสามมาทางผมพร้อมกับพูดขึ้น​ แววตาตื่นกลัวนั่นมองดูก็รู้ว่ามันคงจะกลัวพวกผมไม่น้อย

"เดี๋ยวกูเอง" ผมหันไปบอกไอ้ริวที่ยืนข้างกันผ่านผ้าสีดำสกรีนลายเป็นรูปกะโหลกครึ่งใบหน้าสวมเอาไว้เพื่อปิดบังเอาไว้ครึ่งหน้าเช่นเดียวกันกับไอ้ริว

ผมเดินตรงไปหามันอย่างช้าๆมันกำไม้หน้าสามในมือเอาไว้แน่นก่อนจะวิ่งมาหาผมแล้วยกไม้ขึ้นหวังจะฟาดเข้าหัวผมเต็มแรง

ผั๊วะ!

ผมฟาดไม้เบสบอลใส่หลังมันเต็มแรงก่อนที่มันจะทันได้ตีผมเสียก่อน

"ไอ้เวร!" มันสบถออกมาพร้อมกับทรงตัวเตรียมจะพุ่งใส่ผมอีกรอบ​ แต่กลับไม่ใช่มันกลับขี้ขลาดวิ่งหนีไปอีกทาง

"กูบอกมึงแล้วอย่าให้กูจับมึงได้" ผมตะโกนไล่หลังมันไปพร้อมกับออกตัววิ่งตามมันไปด้วย​

ไอ้เวรนั่นเจ็บพอสมควรทำให้มันวิ่งได้ไม่เร็วนักจึงเลือกที่จะวิ่งเข้าซอยไป​ ยังโชคดีที่ซอยนี้มีแสงไฟพอส่องสว่างให้ได้เห็นว่ามันกำลังวิ่งไปทางไหน

"กรี๊ดดดด!" เสียงกรีดร้องที่ดังอยู่ข้างหน้าทำให้ผมต้องรีบสาวเท้าวิ่งให้เร็วกว่าเดิม​ แต่พอมาถึงกลับเห็นว่าไอ้เวรนั่นกำลังล้มอยู่กับพื้นพร้อมกับเด็กสาวคนนึงที่ล้มอยู่ไม่ไกลจากมันเท่าไหร่

"ถ้ามึงเข้ามากูฟาดนังนี่แน่" ไอ้เวรนั่นรีบลุกขึ้นพร้อมกับง้างไม้หน้าสามขึ้นสูง

"แล้วไง​ กูไม่ได้เป็นอะไรกับเด็กนั่นอยู่แล้ว" ผมตอบอย่างไม่แยแสก่อนจะปรายตามองเด็กคนนั้นที่สวมชุดนักเรียนนั่งร้องไห้อยู่กับพื้นด้วยความกลัว

"ก็ดี​ กูจะดูว่ามึงจะทนดูได้ไหม" ไอ้เวรนั่นฟาดไม้ลงมาพร้อมกันกับเด็กคนนั้นที่ยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองตัวสั่นเทา

ผั๊วะ!

"บ้าชิบ.." ผมสบถรอดไรฟันออกมาก่อนจะขบกรามแน่นข่มความเจ็บที่หางคิ้วตัวเองเอาไว้

แหมะ~ แหมะ~

หยดเลือดที่หยดลงบนพื้นทำให้ผมต้องหันไปมองหน้ามันด้วยสายตาวาวโรจน์

"ไอ้กันตร์!" ไอ้ริววิ่งตามมาพร้อมกับไอ้ธันไอ้คินที่เป็นเพื่อนสนิทของผม

"พวกมึงตามมันไปไม่ต้องสนใจกู" ผมรีบบอกพวกมันเลยวิ่งตามไอ้เวรนั่นไปก่อน​ ส่วนเด็กคนนี้..

"....."

"เป็นอะไรไหม" ผมเอ่ยถามเสียงเรียบก่อนที่เธอจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองผมผ่านม่านน้ำตา

เธอส่ายหน้าช้าๆเชิงบอกว่าไม่เป็นอะไร​ ก็จริงของเธอถ้าผมไม่ได้มารับไม้แทนคงเจ็บไม่ใช่น้อยโชคดีที่ผมหัวแข็งโดนมาจนชินแค่นี้ไม่ตายหรอก

"ขอบคุณ​ที่ช่วยนะคะ" เธอเอ่ยบอกเสียงเครือก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะเบิกตากว้างขึ้นราวกับกำลังตกใจอะไรบางอย่างแล้วรีบล้วงสิ่งของในกระเป๋ากระโปรงนักเรียนออกมาก่อนที่เธอจะใช้สิ่งนั้นซับเลือดที่หางคิ้วให้ผมด้วยมือเล็กๆนั่น

"....."

"ต้องไปหาหมอนะคะ​ เลือดออกมากขนาดนี้เสียเลือดขึ้นมาจะทำไงคะ" จากท่าทีตื่นกลัวเมื่อครู่ตอนนี้เธอกลับสั่งผมฉอดๆเป็นคุณหมอจำเป็นไปแล้ว

"ไม่กลัวแล้วเหรอ" เพียงแค่ผมพูดแบบนั้นออกไปมือเล็กก็ชะงักไปเล็กน้อยแต่ก็ยังคงกดแผลให้ผมไม่ยอมปล่อยอยู่ดี

"..กลัวค่ะ"

"แล้วช่วยทำไม"

"....."

"ทำไมไม่วิ่งหนีไปล่ะ"

"ก็พี่ช่วยหนู.."

"....."

"ชีวิตคนสำคัญกว่า" คำตอบที่ผมได้ยินทำเอามุมปากหยักยกยิ้มขึ้นอย่างไม่รู้ตัวภายใต้ผ้าสีดำที่ปิดอยู่ครึ่งใบหน้า

"บ้านอยู่ไหนเดี๋ยวไปส่ง" 

​