เด็กหวงของโลกันตร์

ไม่ไว้ใจ

ผมเดินตามคนตัวเล็กที่เดินเหลียวหลังมองมาเป็นระยะ​ เพราะก่อนหน้านี้ผมอาสาจะพาเธอไปส่งบ้านแต่กลับถูกปฎิเสธอย่างไร้เยื่อใยตอนนี้เลยทำเพียงเดินทิ้งระยะห่างจากเธอ​ แต่ก็ยังอยู่ในระยะที่เธอยังมองเห็นผมอยู่

"พี่จะเดินตามหนูอีกนานไหมคะ" เธอหันกลับมาถามผมแล้วขมวดคิ้วบางเข้าหากัน

"ก็บอกว่าจะไปส่ง" ผมยืนยันคำเดิมพร้อมกับสาวเท้าเดินไปหาเธอที่ยืนอยู่ตรงหน้า

"ไม่ต้องหรอกค่ะ"

"เป็นเด็กดื้อเหรอ" ผมเลิกคิ้วถามพร้อมกับหยุดยืนตรงหน้าของเธอ

"หนูอายุ18แล้วนะคะ​ ไม่ใช่เด็กแล้ว" คนตัวเล็กยู่หน้าตอบพร้อมกับกดตามองผมด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

"ก็เห็นตัวเท่านี้" ผมวางมือหนาลงบนศีรษะทุยเล็กที่ความสูงอยู่เพียงแค่ระดับอกของผมเท่านั้น

"คนเราจะหยุดสูงก็ต่อเมื่ออายุ18-20ปี​ นั่นก็หมายความว่าหนูยังสูงได้กว่านี้อีกค่ะ"

"หึๆ​ อย่างนั้นเองเหรอ" ผมหัวเราะในคอเบาๆกับคำพูดของเธอ​ ดูเหมือนจะเอาหลังวิชาการมาข่มผมยังไงอย่างนั้นดูแบบนี้ผมก็มีความรู้นะ

"พี่กลับบ้านไปได้แล้วนะคะ​ ไม่ต้องเดินตามมาอีก" เธอสั่งพร้อมกับหมุนตัวกลับเดินตรงไปข้างหน้าแต่ก็ต้องหยุดฝีเท้าเอาไว้แล้วหันมาทำหน้าบึ้งใส่ผมอีกครั้งเมื่อผมยังคงก้าวเท้าเดินตามเธอเหมือนเคย

"....."

"ทำไมยังตามมาอีกคะ"

"จะไปส่ง​ ถึงบ้านแล้วจะกลับเอง" ผมบอกพร้อมกับจ้องใบหน้าหวานๆนั่นนิ่งๆ​ ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนผิวขาวเนียนละเอียดไร้การเติมแต่งใดๆดูบอบบางน่าทนุถนอมเป็นไหนๆ

"ใครจะให้คนแปลกหน้าไปส่งบ้านกันคะ​ อีกอย่างพี่สวมผ้าปิดหน้าเอาไว้แบบนี้ใครจะไว้ใจพี่กัน"

"งั้นทำแบบนี้ก็พอแล้วใช่ไหม" ผมโน้มตัวลงไปใกล้พร้อมกับดึงผ้าปิดจมูกลงเพื่อให้เธอได้เห็นหน้าผมชัดๆ

ดวงตากลมโตจดจ้องใบหน้าของผมอย่างสำรวจก่อนที่เธอจะหยุดตรงแผลแตกที่หางคิ้วก่อนหน้านี้ที่ยังคงมีเลือดไหลซึมออกมาไม่ยอมหยุดถึงคนตัวเล็กจะใช้ผ้าเช็ดหน้าของเธอซับเลือดให้ผมไปแล้วก็ตาม

"บ้านหนูอยู่ตรงนี้เองพี่กลับไปได้แล้ว​ ขอบคุณที่มาส่งค่ะ" เธอชี้ไปยังบ้านที่ตอนนี้มืดสนิทที่อยู่ห่างออกไปแค่สองหลังบ้านชั้นเดียวที่ไม่ใหญ่ไม่เล็กจนเกินไป

"อยู่กับใครทำไมในบ้านไม่เปิดไฟเอาไว้" ผมเบือนหน้ากลับมาถามคนตัวเล็กที่กำลังมองตามผมไปยังบ้านของเธอก่อนหน้านี้แล้วหันกลับมาตอบคำถามผมช้าๆ

"พ่อกับแม่คงนอนหลับกันหมดแล้วมั้งคะ​ หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน" เสียงหวานเอ่ยบอกท่าทางเศร้าสร้อยของเธอทำเอาผมไปต่อไม่ถูก

ให้ตายดิวะเกิดมาเคยปลอบใจใครที่ไหน​ มีแต่วิ่งเข้าใส่อย่างเดียว

"งั้นก็เข้าบ้านไปได้แล้ว​ วันหลังมืดค่ำแบบนี้อย่าเดินไปไหนมาไหนคนเดียว" ผมบอกกับคนตัวเล็กส่วนเธอก็พยักหน้าหงึกหงักให้แทนคำตอบ

"....."

เธอหมุนตัวกลับไปอีกครั้งแล้วเดินไปยังหน้าบ้านของเธอก่อนจะเปิดรั้วประตูเข้าไปซึ่งผมเองก็ยืนดูเธออยู่ที่รั้วบ้านของเธอให้เธอได้เดินเข้าบ้านไป​ แต่ทว่าเธอกลับเปิดประตูรั้วออกมาอีกครั้งพร้อมกับวิ่งมาหาผมแล้วยื่นบางอย่างมาให้

"เอาไว้ซับเลือดที่ไหลมานะคะ"

"อืม​" ผมรับผ้าเช็ดหน้าจากมือของเธอที่ยังคงมีรอยคราบเลือดของผมอยู่บนนั้นแล้วยกยิ้มมองผ้าเช็ดหน้าในมือของตัวเองจนกระทั่งเธอเดินกลับเข้าบ้านไปอีกรอบ

ผมยืนพิงกำแพงบ้านของเธอมาได้สักพักแล้วหลังจากที่เธอเข้าบ้านไป​ ก็ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงไม่กลับบ้านไปสักทียังคงยืนอยู่ตรงนี้ไม่ยอมไปไหน​ ไม่รู้ว่าจะติดใจอะไรกับที่ตรงนี้นักหนา

Rrrrr~

"เออ" ผมกรอกเสียงลงไปทันทีที่รับสายของไอ้คิน

[ มึงอยู่ไหน​ ]

"ในซอย"

[ ทำห่าไรอยู่​ ]

"กูก็ไม่รู้ว่ะ" ผมตอบมันกลับไปราวกับคนเสียสติที่ยกยิ้มอยู่กับผ้าเช็ดหน้าในมือก่อนจะตัดสินใจเก็บมันเอาไว้ในกระเป๋ากางเกงตัวเองแล้วเดินออกมา

ก่อนที่เหลียวมองไปยังบ้านหลังนั้นอีกครั้งพร้อมกับจดจำบ้านเลขที่ของเธอเอาไว้แล้วเดินล้วงกระเป๋ากางเกงออกมาเพื่อให้ไอ้คินมารับผมที่หน้าปากซอย