Simon

Twenty Minutes Before Take Off

By: Michael Juhagetmybox@h*********m-----

Magkaibigan kami ni Simon. Actually, magbest friends. Simula noong high school pa lamang kami niyan, kami na ang palaging magkasama, kahit saang lakad. Hanggang sa huling taon namin sa college, nanatili ang aming pagiging close sa isa’t-isa.

Pareho rin ang mga targets namin sa buhay. Pareho ang mga hilig, ang mga gusto at hindi gusto. Pati plano pagkatapos ng graduation ay pareho; ang magproceed kami ng MA sa Business Adminsitration upang magtatag ng isang negosyo na kami ang magma-manage at ang magmamay-ari.

Kagaya ng ibang magbestfriends, palagi kaming nagbibiruan, nagkukwentuhan, naghaharutan. Ngunit higit sa lahat, pareho naming hinahanap ang isa’t-isa kapag may gimik, kapag nalulungkot, o may problema. Wala nang hihigt pa sa saya na kasama namin ang bawat isa. Kumbaga, sa hirap at ginhawa, magkasama.

Ang siste, nadevelop ako sa aking kaibigan. Ewan ko ba. Siguro dahil sa kanyang kapilyuhan, kakengkuyan. Pero may parte rin naman talaga sa kanyang nakaka-in love. Malakas ang appeal, hayop sa porma. Maputi, makinis, guwapo. Ewan... nakakabakla. At isa ako sa nababakla sa kanya.

At ito ang lihim kong hindi ko masabi-sabi. Minsan, natutuliro na lang ako o natuturete. Minsan din hindi ko maiwasang mapatitig sa kawalan kung hindi man sa mukha niya.

“Tol... nakatitig ka na naman sa mukha ko, tangina! Nababakla ka na yata eh!” ang palaging biro niya sa akin kapag napansin niyang nakatitig ako sa kanya.

Alam ko, biro lang iyon at sa tingin ko naman ay walang laman ang biro niyang iyon. Ngunit minsan din naman kapag hindi ako nakapigil binibiro ko rin siya ng, “Astig talaga ang porma nitong best friend ko. Pare... pa kiss!”

“Kiss lang pre... habang wala pang nagmamay-ari nitong mga labi ko!” sagot niya habang pabirong pahabain ang nguso at ipikit ang mga mata.

At kapag ganoon ang ginagawa niya, parang may demonyong naglalaro sa utak ko. “Tangina kapag kinagat ko ang biro nitong halikan siya, ewan ko lang kung hindi ito magsisisi.” sa isip ko lang. Ngunit syempre, hindi ako kakagat, pabiro ko lang siyang sampalin, yung sampal nanggigil. Alam ko kasing lalaki ang kaibigan ko. Playboy kasi ang kumag at kahit sinong babae basta sexy, pinagpapantasyahan, pinapatulan. Walang pakialam kung 12 anyos lang ang babae, kung 15, kung 20, o 30, o kahit 40 na. Ganyan ka tindi ang kalibugan ni Simon.

May isang beses pa nga, fund-raising iyon ng student council. Second year college lang kami noon. Inimbitahang mag-present sa school namin ang isa sa mga pinakasikat na banda sa Maynila. May parte doon na kakanta ang piling mga estudyante ng school. At isa si Simon sa napili. At noong siya na ang kumata, halos bumagsak ang boung auditorium sa kasisigaw at katitili ng mga babaeng estudyante. Lalo na noong kinanta niya ang kanta ni Rex Smith na "You Take My Breath Away –

You

I don't know what to say

You take my breath away

You're every song I sing

You're the music that I play

And you take my breath away

You

You smile and it's okay

You take my breath away

Like water from a stream

On a sizzling summer day

Oh, you take my breath away

There are words

For the magic of a sunrise

Only none of them will due

For You

You take my breath away

And I don't know what to say

'Cause you take my breath away

[Instrumental Interlude]

You

You take my breath away

And I don't know what to say

'Cause you take my breath away

You take my breath away

You take my breath away

You take my breath away

Oh, you take my breath away...

Ang galing ng pagkakanta niya, nakakabighani. Hindi puwedeng hindi ka kiligin sa kanyang rendetion. Kuhang-kuha niya ang original na boses ni Rex Smith. Iyon bang quality ng boses na lalaking-lalaki may kaunting-kaunting pagka-husky, may pinong vibration na minsan ay may parteng parang ibubulong lang ang lyrics. Dagdagan pa sa nakakabighani niyang porma na mistulang nang-aakit, may papikit-pikit pa sa kanyang mga mata, mannerism na pagkagat-kagat ng labi. Halatang sanay. Para tuloy lumabas na mas magaling at mas sikat pa siya kaysa inimbitahang banda dahil sa dami ng nagtitili sa kanya. Palibhasa, may lahing magaling kumanta ang pamilya. Dagdagan pang sanay siya sa videoke. Kung kaya ang galing ng kanyang rendetion.

Simula noong insedente na iyon, marami nang humanga, nagka-crush, at nakikipagkaibigan kay Simon. Napuno ng friends ang sss niya na hindi na na accommodate ang lahat. Libo-libo rin ang nagsubscribe. Pati yiong pagkanta niya na may kumuha ng video at ipinost sa youtube, hit din. Kaya, maraming nababaliw sa kanya. At maraming babae rin ang nabiktima niya.

Tiniis ko ang lahat. Kahit may dala itong selos sa akin, wala akong choice.

Kahit nasasaktan ako kapag ganyang nagbibiro siyang may crush sa isang babae o nagkukuwento siyang nagdate sila ng kanyang girlfriend, sige lang ako, tiis lang. Nagdeny-denayan din kasi akong nai-inlove sa kanya, hindi matanggap sa sariling nababakla ako sa kanya.

Noong sinagot nga siya ng kanyang kasalukuyang girlfriend, hindi ko lubos maisalarawan ang aking naramdaman. Inimbita niya akong mag-bar noon, selebrasyon daw sa pagsagot sa kanya. Habang nag-iinum kami at masayang-masaya siya, ako naman ay nagdurugo ang puso. Hindi ko rin naman masabi sa kanyang nalulungkot ako. At lalo nang hindi ko puwedeng sabihin sa kanyang may naramdaman ako sa kanya. Parang ang hirapa kayang sabihing, “Pare... I love you!” Nakakatawa. Parang isang comedy line lang ni Vice Ganda.

Sobrang hirap ng aking kalagayan. Kagaya nang kapag nakita ko siyang nakatulog na sa kanyang kama at nakahubad pang-itaas, parang gusto ko na siyang tabihan at yakapin. Minsan, nakokontento na lang ako sa titig habang nasa kabilang kama ako nakahiga, iniimagine na kayakap ko siya, hanggang sa makatulog na lang ako niyan. May ilang beses pa nga na ninanakawan kong amoy-amuyin ang kanyang labahing underwear. At may isang beses na ring kunyari ay naubusan ako ng brief at nanghiram ako sa kanya. Pinahiram naman ako. Ilang beses kaya akong nagparaos. Mga ganoong maliliit na bagay ba, heaven na ako.

Actually, hinid ko talaga maintindihan ang sarili. Litong-lito ako sa naramdaman ko para sa kanya. Noong first year college kasi ay may naging girlfriend din naman ako. At mahal ko ang girlfriend ko. Ngunit nagkahiwalay kami. Simula noon, hindi na ako nanligaw. Para sa akin kasi, sagabal sa pag-aaral ang paggi-girlfriend, dagdag problema. Kaunting kibot may nagseselos, kaunting salita, may nang-aaway. At syempre, ihahatid mo sa bahay nila o susunduin kung saan-saan... sayang ang oras, dagdag problema pa.

Ngunit bumaligtad ang mundo ko noong sa hindi ko paggi-girlfriend, nabaling kay Simon ang aking atensyon. At habang tumatagal ang samahan namin, patindi nang patindi naman ang naramdaman ko sa kanya. Paano ba naman, ka-boardmate ko siya. Kaming dalawa lang sa isang kuwarto, classmates sa halos lahat ng subjects, magkasama sa college clubs na sinalihan, halos lahat ng bagay sa kanya ay alam ko. Pati sa sports, pareho naming hilig ang basketball.

Hanggang humantong sa sukdulan ang pagnanasa ko sa kanya.

Isang gabi habang nalasing kami at kaming dalawa lang ang naiwan sa boarding house, nilapastangan ko ang kanyang p*********i. Habang latang-lata ang katawan niyang nakatihaya sa kanyang kama dahil sa kalasingan, hinubaran ko siya at pagkatapos, pinaliguan ko ng halik kanyang buong katawan. Para akong sinapian ng demonyo sa pagkakatoang iyon. Wala nang ibang laman ang aking isip kundi ang sarap na nalalasap ko sa aking ginagawang pag-angkin sa kanyang katawan. Narinig ko pa ang mahina niyang pagungol na tila tumututol sa aking ginawa.

Ngunit hinid ko pinansin ito. At marahil ay dahil sa hilo at wala siyang sapat na lakas upang labanan ang aking puwersa, wala siyang choice kundi ang magpaubaya bagamat pansin ko ang patuloy na pagngiwi ng kanyang mukha habang ginagawa ko ang kahalayan.

Nagpapasasa ako sa lupaypay niyang katawan. Patuloy ko ring narinig ang mahina niyang boses na tila tumututol sa aking ginagawa. Ngunit naalipin na ako sa aking makamundong pagnanasa. At dahil wala siyang sapat na lakas upang labanan ang aking ginawa, nairaos ko ang aking kahayukan.

Nilaro-laro ng aking mga labi ang kanyang p*********i. Isinubo ko ito at inilabas-masok sa aking bibig. Pilit ko itong pinatigas habang ang isa kong kamay ay inilaro-laro ko sa aking p*********i. Hanggang sa tila ikinanyod-kanyod na rin niya ang kanyang beywang sa bawat paglabas masok ng kanyang ari sa aking bibig.

At di nagtagal, namalayan ko na lang ang pagpulandit ng kanyang katas sa aking bibig, na ang iba ay dumeretso pa sa loob ng aking lalamunan at nalunok ko.

Binilisan ko na rin ang paglaro ko sa aking ari hanggang sa tuluyan na rin akong nakaraos.

Noong natapos na, nilinis ko ang dagta na nagkalat sa ibabaw ng kanyang dibdib, tiyan, at sa paligid ng kanyang mismong ari upang hindi niya ito mapansin. Isinuot ko rin muli sa kanyang katawan ang kanyang brief at short.

Parang wala lang nangyaring bumalik uli ako sa aking higaan. Ninamnam ko pa ang lasa ng t***d na nalunok ko at ang amoy nito sa aking kamay. At maya-maya lang, nakatulog akong may ngiti ang aking labi.

Ibayong sarap ang aking naramdaman sa gabing iyon. Ibayong kasiyahan. Sa wakas, naipalabas ko rin ang matagal ko nang itinatagong pagnanasa sa kaibigan.

Ngunit hindi ko inakalang ang ginawa kong iyon ang siyang magpabago sa takbo ng aming pagiging magkaibigan. Hindi ko inaasahan na iyon ang maging simula ng impyerno sa aking buhay.

Nagising ako kinabukasan na hindi na nakita si Simon sa kanyang kama. Hinanap ko siya ngunit wala siya sa boarding house. Hindi ko alam kung saan siya nagtungo. Noong pumunnta ako sa ekuwelahan, doon ko siya nakita.

Nilapitan ko siya. Ngunit hindi niya ako kinibo. Umiwas siya at hindi ako kinakausap. Kahit sa aming klase, hindi na rin siya tumabi sa akin. Nagbago na siya.

Doon nagsimula ang unti-unting kalbaryo sa buhay ko. Sa sumunod pang ilang mga araw, tuluyan na siyang lumayo. Lumipat siya ng boarding house na malayo sa aking tinutuluyan.

Doon ko nadama ang matinding panghihinayang at pagsisisi. Hindi ko alam kung ano ang aking gagawin; kung kausapin siya at manghingi ng patawad. Pati cp number niya ay pinalitan na rin niya. Hindi ko na siya makontak pa.

Masakit. Kasi, alam kong ako ang may kasalanan. Dapat pala ay pinabayaan ko na lang ang aking naramdaman, tiniis ang lahat, hinayaang magdurugo ang aking puso sa matinding pagmamahal ng patago. Matindi ang aking naramdmang guilt.

At ang masaklap pa, may umiikot na tsismis: isa raw sa mga malalapit kaibigan ni Simon ay bakla at pinagsamantalahan siya habang lasing ito.

Na lalo pang ikinasakit sa aking kalooban. Sino ba ang pinakamalapit na kaibigan niya na pwedeng gumawa niyon sa kanya kundi ako lang naman dahil ako lang ang palagi niyang kasama sa mga lakad at gimik, kasama sa boarding house, palaging kasama sa inuman. At ang isa pang bagay na nagpa-obvious sa lahat ay ang nagbago naming samahan. Kaya sino pa ba ang iisipin ng mga taong tinutukoy sa blind item kundi ako?

Para tuloy akong iyon bang isang taong lugmok na nga, tinapakan pa, dinuraan, iniwasan. Sa panahong iyon, hindi ko alam kung paano humarap sa mga tao. Pati ako ay sobrang napakaliit ng pagtingin ko sa aking sarili. Parang ayaw ko na ring umalis ng bahay, natatakot na may makakaita, iniisip na sa likod ko ay may mga taong nagtatawanan. At lalo na kapag may mga nag-uumpukan at titingin sa akin na parang may ibang ipahiwatig, yuyuko na lang ako at bibilisan ang aking paglalakad. Sobrang awa ko sa aking sarili.

Ngunit dahil graduating na ako sa panahong iyon, tiniis ko na lang ang lahat. Para bang nasa isang obstacle race ako na dahil gusto kong makarating sa aking target, pipiliting kong hindi mahulog sa maliit at madulas na tulay bagamat sa gilid ay ang mga taong bumabato sa akin ng kung anu-ano.

Kaya nagplano ako na pagkatapos na pagkatapos ng graduation, sa mismong araw nito, lilisanin ko na ang lugar. Tutungo ako ng Maynila. At bumili agad ako ng ticket. Hapon kasi ang graduation at sa gabi ay ang aking flight. Wala akong kamag-anak sa Maynila, isang kaibigan lang ang aking pupuntahan na hindi ko gaano kakilala. Ngunit dahil kailangan kong lumayo, gagawin ko ito. Magbakasakali na rin akong may mapasukang trabaho doon, magsimula sa buhay, makalimot...

Araw bago ang graduation, kinausap ko si Simon. Natyempuhan kong nasa student center siya noon, nakaupo sa isa sa mga sementong upuan sa gilid ng mesa. Abala siya sa pagbabasa ng isang magasin. Nagkataong wala ring tao gawa nang tapos na ang klase kung kaya naglakas-loob akong lapitan siya.

“Tol...” sambit ko habang nanatiling nakatayo sa harap ng inuuupuan niya.

Inangat niya ang kanyang mukha at napatingin sa akin. Pansin ko ang biglang pagsungit ng kanyang mukha noong nakita ako.

“P-puwede ba kitang makausap?” sambit ko.

Ramdam kong nag-alangan siya. Ngunit napilitan din. Yumuko, itinuloy ang pagbabasa sa hawak-hawak niyang magasin. “S-sige.”

Umupo ako sa harap niya. “S-sorry tol sa nangyari... Lasing ako noon tol...?”

Itiniklop niya ang magasin na binabasa at noong inangat niya ang kanyang mukha, tiningnan ako sa mata. “Matagal mo na ba akong pinagnasaan?” ang deretsahan niyang sabi ang boses ay tila nairita.

Mistula naman akong nasamid sa tanong niyang iyon. Parang sobrang prangka kasi ang dating sa akin. Ngunit totoo din naman kaya bagamat may matinding pagkahiya akong nadarama, yumuko na lang ako, inamin ang lahat. “Oo tol...” sambit ko, at naramdaman ko na lang ang biglang pagpatak ng aking mga luha. Iyon bang pakiramdam ng naghalong hopeless ng kalagayan, pagkaawa sa sarili, at ang pilit na pagbukas sa isip na i-give up ang pagkukunyari, ibunyag ang lahat at harapin ang kung ano man ang kanyang maaaring reaksyon.

Tahimik.

“May sasabihin ako sa iyo tol...” ang sambit ko, nabuo sa isip na ilahad na ang lahat sa kanya.

“Sige... magsalita ka.”

“Mahal kita. Matagal na. Hindi ko masabi-sabi sa iyo iyan kasi...” at tuluyan na akong humagulgol.

“Kasi...?” ang pagsingit niya, mataas pa rni ang boses.

“...natatakot akong layuan mo, pagtawanan mo, itakwil mo, ikahiya mo. Kasi, alam ko namang hindi mo ako papatulan eh. At alam kong hindi puwede dahil lalaki ka, babae ang hanap mo. Ewan kung bakit ko nadarama ito. HIndi ko kagustuhan ito tol... Kung puwede nga lang sanang ibaling ko sa iba ang naramdaman kong ito para saiyo... Ngunit mahirap eh. Pinilit ko ang sarili ngunit hindi ko kaya. Ikaw pa rin ang palaging pumapasok sa aking isip. Palagi kitang hinahanap, iniisip. Nasasaktan ako kapag may babae kang nililigawan o kaya ay nagustuhan... S-sana lang, manatili pa rin ang ating pagiging magkaibigan.”

Tahimik. Pansin ko pa rin ang galit sa kanyang mukha habang nakatingin siya sa malayo.

“Pero di bale tol... Bumili na ako ng ticket patungong Maynila. Aalis ako pagkatapos na pagkatapos ng graduation natin. Sa gabi ang flight ko, alas 7, PAL. First time ko itong pumunta ng Maynila. Ang totoo, hindi ko alam kung paano ang pasikot-sikot doon. Kaibigan ko lang ang pupuntahan. Pero kakayanin ko ang pagtira doon. Kakayanin ko dahil sa sobrang sakit at pagsisisi sa nangyari. Hindi ko dapat ginawa iyon sa iyo; hindi ko dapat inabuso ang tiwala mo. Masakit na ang aking best friend ay hindi na ako pinapansin; masakit ang malaman mong pinagtatawanan ka ng mga tao, kinukutya, minamaliit.”

Tahimik pa rin siya.

“Congratulations na lang sa atin tol, at good luck. Sana ay hindi mo malilimutan ang mga masaayang alaala natin, ang pagkakakibigan natin. Sa parte ko, hindi ko malilimutan ang lahat ng iyon. Ano man ang mangyari, mananatili ka pa rin dito sa puso ko tol... Ang mahalaga lang sa akin ngayon ay ang mapatawad mo; na sana ay aalis akong magaan ang kalooban dahil napatawad ako sa nagawang malaking pagkakamali sa aking nag-iisang best friend..”

Tahimik. Naghintay ako na magsalita siya; na sasabihin niyang napatawad na niya ako.

Ngunit wala akong narinig na sagot. Kaya tumayo na lang ako, sumagi sa isip na hindi pa rin niya ako natanggap at napatawad. “N-naintindihan ko kung hindi mo ako mapatawad. S-salamat na lang sa mga masasayang alaala... sa mga sandali na naging magkaibigan tayo. Masayang masaya akong kahit sa sandaling iyon, nakilala kita at naging matalik na kaibigan. Paalam tol... Oo nga pala, hindi ako nagpalit ng sim card. Kung gusto mong i-text ako, ganoon pa rin ang aking numero. At tungkol naman sa pangarap natin na magproceed sa pag-MA ng Business Administration at mag business partner tayo, hindi na ako tutuloy pa. Gustuhin ko man, hindi na maaari...” dugtong ko at nagtatakbo nang lumisan, pahid-pahid ng aking kamay ang aking mga luha, hindi na hinintay kung tatawagin man niya ako o sagutin sa aking mga sinabi. Baka lalo lamang akong masaktan. Sapat na na naipalabas ko ang lahat ng aking saloobin.

Natapos ang graduation. Sumaglit ako sandali sa boarding house upang magbihis, kinuha ang aking mga damit at gamit at dumeretso na sa airport.

Nasa pre-boarding lounge na ako, naghintay na lang ng final boarding noong tumugtog ang kantang "Twenty Minutes Before Take Off ni Dan Henry –

Twenty minutes before take off

Sitting here at the airport lounge

Reminiscing all the good times

You’re going and I’m staying.

What was a tremendously happy love affair

Is about to end in tragedy

It’s a pity.

Huge amounts of persuasion

Only worsens the situation

Leaving was a realization of a dream

You’ve wanted to pursue

What else can I do?

I love you.

Chorus1:

Twenty minutes before take off

Just don’t make sense

A dream which took us a lifetime to build

Comes apart in just a matter of minutes.

Spoken:

This is gonna hurt me more than it’s gonna hurt you

We’ve been together for so long

I have to go now

I’m gonna miss you.

(Repeat Chorus1)

Chorus 2:

Twenty minutes before take off

The big DC-10 takes you on a journey

Please return

Nobody knows just when.

“Nakakalungkot naman ang kanta na iyan...” sa isip ko lang. Feeling ko ay ako iyong babae na umalis at siya ang lalakeng naiwan. Halos pareho ang aming kuwento. Napilitang lumayo ang babae at iniwan ang lalaki dahil kailangan niyang gawin ito; dahil ito ay makabubuti sa buhay nilang dalawa. Kaya kahit magdurugo ang kanyang puso, pilit niya itong gagawin. Ganoon din ang kaso ko, mas nakabubuti sa akin ang lumayo dahil masisira ang buhay niya sa mga intriga at inis sa akin kapag nanatili ako doon; at hindi ko rin hahayaang masira ang buhay ko dahil sa intriga at panlalait ng mga tao sa akin kapag manatili ako doon; hindi makabubuti sa buhay ko kung patuloy akong mangarap sa isang pag-ibig na hindi nakalaan para sa akin. Kaya aalis ako upang sa ibang lugar doon ko sisimulan ang bagong buhay; pulutin ang mga nabasag na pangara at piliting buuin muli ito...

Ngunit hindi ko maitatwa na may isang bahagi rin ng utak ko na nangarap na baka habulin din niya ako sa airport, sa nalalabing 20 minutes na iyon bago kami lilipad, at sabihin niya sa akin na pinatawad na niya ako o kaya, sabihin niyang mahal din niya ako. Iyong tipong pang teleserye na biglang susulpot ang kasintahang bida sa airport, pipigilan ang kanyang mahal, yakapan, halikan at hindi na tutuloy pa ang katipan sa pagsakay sa eroplano...

Ngunit narinig ko na lang sa built-in speaker ng lounge ang announcement ng ground crew, “Passengers bound for Manila via PAL flight 813, please proceed to gate no. 2.”

Agad akong tumayo upang pumila para sa boarding. KInundisyon ko na ang aking utak na talagang wala na kami, wasak na ang aming pagiging magkaibigan...

Ngunit bigla na lang akong nagulat nang habang abala ako sa pagdukot sa aking boarding pass ay biglang may tumapik sa aking balikat. Kaya bigla akong napalingon.

"Tol..." ang sambit niya.

(Itutuloy)