Chapter 12 อ่อนเพลีย
ย่าหลิงซ่านสะท้านจนดวงหน้าแดงระเรื่อ ปรือเปลือกตาลงต่ำ นางยอมแล้ว ยอมแพ้แล้ว นางกำลังตกเป็นทาสราคะของชายเลี้ยงม้าคนนี้ นางต้องการเขา ต้องการเขามากกว่าอากาศที่ใช้หายใจเพื่อให้มีชีวิตอยู่เสียอีก
ตับ!
เรือนร่างอวบอัดโยกคลอนจากแรงกระแทก นางซูดปาดครางแล้วแอ่นสะโพกไปทางด้านหลังเพื่อรับเอ็นอุ่นด้วยความเต็มใจ
“ขะ...ข้าจะเสร็จแล้วขอรับ”
คนตัวโตกัดฟันกรอด ลมหายใจร้อนเป่ารดลงมายังซอกหูจนขนอ่อนบริเวณนั้นลุกชัน
“เร็วอีกนิดเซียนหยวน ข้าก็ใกล้จะเสร็จอีกครั้งแล้ว อะ...อื้อ”
ตับ! ตับ! ตับ!
ทั้งสองกอดรัดกันและกันแนบแน่น เกร็งกระตุกซ่านหฤหรรษ์จนหัวใจหวิวโหวง ชายเลี้ยงม้าปลดปล่อยสายน้ำแห่งชาติพันธุ์เข้าไปในเรือนกายของเจ้านายสาวครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความสุขสม
ชายหญิงต่างศักดิ์นอนกอดก่ายกันอยู่กลางลานโล่ง ก่อนที่ชายเลี้ยงม้าจะลุกขึ้นช่วยนางสวมใส่เสื้อผ้า แล้วหยิบผ้าคลุมไหล่มาคลุมเร
