“ไอ้หัวขะ…”
คำว่า ‘โมย’ หายลงไปในลำคอ เมื่อลืมตาขึ้นแล้ว เห็นว่าเป็นใคร บ่นอย่างไม่อยากรับผิด
“เข้ามาทำอะไรในนี้ นึกว่าขโมย”
คนบุกรุกมองหน้าเธอนิ่งอยู่ครู่แล้วถึงตอบ
“วันก่อนให้คนมาเช็ดบ้านเห็นว่าหลังคารั่วเลยขึ้นมาดู”
ได้คำตอบแล้วเลยถามกลับด้วยท่าทีมึนตึง
“เสร็จหรือยัง”
ทางนั้นไม่ยอมตอบ ใช้สายตาคมกล้าสำรวจเธอแทน แล้วถามด้วยกระแสเสียงที่มีเพียงเจ้าตัวที่รู้ว่ามีความห่วงใยแฝงอยู่ในนั้นด้วย
“เป็นอะไร ไม่สบายหรือไง ทำไมซึมๆ”
“เปล่า”
ได้ยินคำปฏิเสธแล้วแต่ยังถามอีก
“ค้างไหม เดี๋ยวบอกเด็กให้มาอยู่เป็นเพื่อน”
ณวกาญจน์ตัดบทเพราะขี้เกียจคุย
“ไม่ต้องหรอก ขอบคุณมาก”
น่าแปลกที่อีกฝ่ายถนอมคำพูดกับเธอ ปกติหมอนี่กวนประสาทและปากมาก ปากจัดจะตาย หรือหน้าตาเธอเซื่องซึมมากจนดูเหมือนป่วยจริงๆจนคนอย่างนั้นไม่กล้าพูดจากวนประสาทแบบทุกทีท
