ถ้าเปรมสะดวกแล้ว รบกวนกลับมาคุยเรื่องหย่ากับพี่ด้วย
พี่ตุลย์
ประโยคนั้นสั้นก็จริง แต่มันครบทุกใจความสำคัญ และบาดลึกลงไปในความรู้สึกของเธอจนอยากร้องไห้ออกมาอีกครั้ง หลังจากร้องไห้ทุรนทุรายมานานร่วมสามเดือนแล้ว
พลันความคิดของเธอถูกเสียงสั่งการที่ดังแว่วๆมาจากด้านในครัวตัดให้กลับมาสู่ความจริงตรงหน้า
“ออกไปรับของคุณตุลย์กันหน่อยสิ เร็ว! เอาร่มคันใหญ่เลยนะไปรับ”
พอหันไปมอง พบว่าเป็นบริวารคนหนึ่งของเขา ทางนั้นเห็นหน้าเธอก็ชะงักหน่อยหนึ่ง ก่อนทักด้วยน้ำเสียงและท่าทีชนิดไม่สนิทใจเท่าไรนัก
“อ้าว คุณนั่นเอง”
“สวัสดีค่ะ” ณวกาญจน์ยกมือไหว้อีกฝ่าย พร้อมทักทายสั้นๆ หญิงคนนั้นยิ้มให้เธอแกนๆแล้วว่า
“สักครู่นะคะ ขอออกไปรับคุณๆกันก่อน เพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาลกันน่ะค่ะ”
ว่าแล้วเดินเร็วๆออกไปที่ด้านนอกพร้อมร่มคันใหญ่ ตรงไปยังรถของตุลาที่จอดนิ่งในโรงพักรถครู่หนึ่งแล้ว และยังไม่มีวี่แววว่าจะใครจะก้า
