Ep.2: โชคชะตา
1415 Words
เสือใช้สายตามองพิจารณาสำรวจใบหน้าของผู้หญิงตรงหน้าด้วยความรวดเร็ว ใบหน้าที่ดูสวยหวานของเธอสามารถดึงดูดสายตาเขาได้โดยง่ายคิ้วเรียวสวยรับกับดวงตากลมโต จมูกโด่งกับปากกระจับสีชมพู ใบหน้าสวยใสที่ไร้เครื่องสำอางแต่กลับดูสวยสดใสให้ความรู้สึกแตกต่างกับผู้หญิงที่เขาเจอทั่วไปที่ประเคนแต่งหน้ามาแบบจัดเต็ม
“หึ” เสือเค้นเสียงในลำคอพร้อมกดยิ้มมุมปากมองตามผู้หญิงที่เดินชนตัวเองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ไม่คิดว่าการมาคุยงานที่นี่จะได้เจอของถูกใจอย่างคาดไม่ถึง สงสัยเขาคงต้องยืดเวลาที่จะต้องอยู่ที่นี่ให้นานขึ้นอีกหน่อยละมั้ง
“บอสครับ”
เสือต้องหยุดความคิดของตัวเองลงหลังได้ยินเสียงของวีระผู้ช่วยคนเก่งที่พ่วงตำแหน่งเลขาส่วนตัวของเขาเรียกอยู่ด้านหลัง เนื่องจากเขากับวีระกำลังจะออกไปตรวจงานที่โรงแรมใหม่ที่กำลังก่อสร้างใกล้ ๆ นี้ แต่ดันเกิดเหตุเสียก่อนจึงทำให้การเดินหยุดชะงัก
“อืม ไปเถอะ”
“ถูกใจเธอเหรอครับ??” วีระอดที่จะยิ้มและถามออกมาไม่ได้ เพราะเขาทำงานกับเสือมานานตั้งแต่อีกฝ่ายเริ่มมาบริหารงานที่บริษัทใหม่ ๆ ด้วยความที่สนิทและรู้ใจกันดังนั้นเพียงแค่มองตาเขาก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายคิดอะไร
“หึ” เสือไม่ตอบเพียงแค่เค้นเสียงในลำคอให้กับความรู้ใจเขาของวีระ ก่อนจะเดินตรงไปยังสถานที่ก่อสร้างที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากนัก คนอย่างเขาเมื่อเจอของถูกใจยังไงก็ไม่มีทางปล่อยให้หลุดมือไปแน่นอน
ลิดาที่เดินเข้ามาในโรงแรมด้วยอาการเร่งรีบโดยไม่ทันระวังทำให้เดินชนกับคนที่เดินตรงมาทางเธออย่างจังอีกครั้ง และโชคดีที่ครั้งนี้เธอก็ไม่ล้มลงไปกองที่พื้นเพราะโดนอีกฝ่ายดึงแขนเอาไว้
“ขอโทษ..... พาย” ลิดาเงยหน้าขึ้นมองหน้าคนที่เธอเดินชนพร้อมเอ่ยขอโทษ แต่พอเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใครก็ได้แต่ถอนหายใจออกอย่างโล่งอก อย่างน้อยคนตรงหน้าก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่จะว่าไปวันนี้เธอขยันเดินชนคนจริง ๆ เลย
“เป็นอะไรลิดา ทำไมถึงรีบเดินขนาดนั้นไม่ดูหน้าดูหลังเลย นี่แกจะรีบไปไหนหรือแกหนีใครมาหรือเปล่า” พายมองหน้าลิดาอย่างจับผิดก่อนจะถามด้วยความสงสัยเพราะเขาเห็นท่าทางแปลก ๆ ของเพื่อนคนนี้ตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว เขาจึงเดินเข้ามาหาแต่อีกฝ่ายดันเดินไม่ดูข้างหน้าเลยจึงชนกับเขาเข้าอย่างจัง ยังดีที่เขามือเร็วคว้าแขนเธอเอาไว้ได้ก่อนจะล้มลงไปกองที่พื้น
“บ้า!!! คิดอะไรบ้า ๆ” ลิดาพูดแก้ตัวเป็นพัลวันพร้อมกับก้มหน้าหลบตาไม่กล้ามองหน้าพายตรง ๆ
“เออ ๆ ช่างเหอะ ว่าแต่แกไปไหนมาฉันไปหาที่ห้องก็ไม่อยู่” พายพูดพลางส่ายหน้าให้กับท่าทางของลิดาที่มองจากนอกโลกยังรู้เลยว่าลิดามีเรื่องปิดบังอยู่ เพราะอีกฝ่ายเป็นคนโกหกไม่เก่งหรือเพราะเขารู้จักเธอดีก็ไม่รู้ เขาไม่บังคับอีกฝ่ายให้พูดตอนนี้แต่เขาจะรอจังหวะให้เธอพูดออกมาเองด้วยความเต็มใจ
“ไปเดินเล่นที่หาดมา ว่าแต่พายหาลิดามีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า จะมาชวนแกไปเดินเล่นนั่นแหละ เห็นพี่บอสเพลีย ๆ เลยปล่อยให้นอนหลับอยู่ในห้อง”
“อ๋อ แล้วแกจะไปไหน”
“ไม่รู้สิ ว่าจะไปเที่ยวเล่นแถว ๆ นี้แหละ เลยมาชวนแกไปด้วยกันไง”
“งั้นไปเดินตลาดกันไหม ลิดาอยากไป เห็นเขาว่ามีของขายเยอะเลย”
“อืมงั้นไปสิ แต่ว่าตลาดมันอยู่ไหนล่ะ”
“เดี๋ยวลิดาไปถามพนักงาน”
“โธ่... ไอ้เราก็คิดว่ารู้”
“พาย!!! พูดมากน่า”
“หึ ไป ๆ รีบไปถามจะได้รีบไปรีบมา เดี๋ยวพี่บอสตื่นขึ้นมาไม่เห็นเราสองคนจะเป็นห่วงเอา”
“โอเค ๆ รอแป๊บ” พูดจบลิดาก็เดินนำพายไปที่เคาน์เตอร์เพื่อสอบถามรายละเอียดทั้งเส้นทางและรถที่สามารถโดยสารไปตลาด หลังจากได้รายละเอียดเรียบร้อยแล้วพายกับลิดาก็เดินทางไปตลาดทันทีโดยทั้งคู่นั่งรถโดยสารสาธารณะไป
พอมาถึงตลาดทั้งคู่เดินเข้ามาในตลาดก็กลายเป็นจุดเด่นทันที เพราะความสวยน่ารักของลิดาและความหล่อสมาร์ตของพาย ยิ่งเห็นท่าทางดูแลเอาใจใส่ของพายที่มีต่อลิดายิ่งทำให้สาว ๆ บริเวณนั้นอดชื่นชมและอิจฉาตาร้อนลิดาไม่ได้
‘ผู้ชายหล่อมาก... แกฉันอยากได้’
‘เขามากับแฟนไหมแหกตาดูสิ ดูแลกันดีขนาดนั้น โอ้ยยยย ฉันโคตรอิจฉาผู้หญิงคนนั้นเลยอะ’
‘ฉันอยากได้สามีแบบนี้ ต้องทำยังไงวะ’
‘ผู้หญิงสวยผู้ชายก็หล่อสมกันเนอะ’
ตลอดทางที่พายและลิดาเดินผ่านก็จะมีเสียงซุบซิบนินทาให้ได้ยินอยู่ตลอดเวลา ซึ่งทั้งคู่ชินและไม่ได้สนใจอะไรมากมายเพราะคนอื่น ๆ ที่ไม่ได้รู้จักก็มักจะคิดว่าทั้งคู่เป็นแฟนกันแบบนี้มาตลอด
ลิดาเดินนำพายเข้าร้านนั้นออกร้านนี้อย่างสนุกสนาน ส่วนพายก็เป็นผู้ตามที่ดีโดยที่ใบหน้าหล่อ ๆ นั้นมีรอยยิ้มประดับอยู่บนหน้าตลอดเวลาที่เห็นลิดายิ้มอย่างมีความสุข
พายเพียงแค่เดินตามแรงลากของอีกฝ่ายและคอยถือของให้ลิดาเท่านั้นเขาไม่ได้ซื้อหรืออยากได้อะไรทั้งสิ้นเพียงแค่อยากมาเดินเล่นเท่านั้น
“ลิดา จะซื้ออะไรอีกไหม” พายเอ่ยถามลิดาเมื่อเห็นว่าเดินกันมาพอสมควรแล้วและของที่เขาถืออยู่ก็เต็มมือไปหมด
“ทำไมเหรอ??”
“พายว่าเราออกมานานแล้วนะ พี่บอสก็น่าจะตื่นแล้ว ไม่แน่ป่านนี้อาจจะตามหาเราสองคนอยู่ก็ได้”
“จริงด้วย!! งั้นกลับเลยไหม ลิดาไม่ได้อยากได้อะไรเพิ่มแล้ว”
“งั้นก็กลับกันเลย เดี๋ยวพี่บอสจะบ่นเอา”
“ถ้าพี่บอสบ่น พายจะให้บ่นแกคนเดียวลิดาเพราะแกมัวแต่ซื้อของจนลืมเวลา สนุกอยู่คนเดียว” พายแกล้งพูดอำลิดาเล่นด้วยสีหน้าท่าทางจริงจัง เขาชอบเวลาที่เพื่อนคนนี้มีความสุขเพราะตั้งแต่รู้จักกันมาเธอก็เอาแต่ทำงานแทบจะไม่มีเวลาไปเที่ยวกับคนอื่นเลยสักครั้ง นอกจากเขากับบอสจะบังคับและอ้างเหตุผลร้อยแปดให้ไปด้วยถึงจะยอมไป
“อ้าว!!! ไหงงั้นละ มาด้วยกันก็ต้องโดนบ่นด้วยกันสิ” ลิดาทำหน้างอพูดด้วยน้ำเสียงงอน ๆ ใส่พาย มีอย่างที่ไหนเล่นโยนความผิดให้เธอคนเดียวทั้งที่ตัวเองเป็นคนชวนเขามาเที่ยวเองแท้ ๆ
“ไม่รู้ไม่ชี้”
“พาย!!!”
“ไป ๆ กลับได้แล้ว” พายเลิกสนใจท่าทางเหมือนตั้งท่าจะเอาเรื่องเขาของลิดารีบจับแขนเธอแล้วออกมาจากตลาดทันที
เมื่อทั้งสองมาถึงโรงแรมก็เห็นบอสกำลังเดินออกจากลิฟท์พอดี พอบอสเห็นทั้งสองคนก็รีบเดินตรงเข้าไปหา
“ไปไหนกันมาเนี่ย แล้วนี่ซื้ออะไรมาเยอะแยะ” บอสถามพร้อมกับมองถึงของที่พายกับลาดถือติดมือมา
“ก็ของลิดาทั้งนั้น นี่ถ้าไม่ห้ามพายว่าลิดาเหมามาหมดทั้งตลาดชัวร์”
“พายก็พูดเว่อร์”
“เหนื่อยกันหรือเปล่า เอาของไปเก็บที่ห้องก่อนไหมแล้วค่อยออกไปหาอาหารทะเลอร่อย ๆ ทานกัน” บอสยิ้มให้กับทั้งสองคนแล้วพูดเปลี่ยนเรื่องก่อนที่ทั้งสองคนจะเถียงกันมากกว่านี้ ก็นะพายเป็นคนชอบแกล้งชอบพูดหยอกลิดาอยู่เป็นประจำแต่เห็นอย่างนี้ทั้งสองคนรักกันมาก
“ค่ะ/ครับ”
- Writer
