ในความมืด สองเท้าวิ่งไปเต็มฝีเท้า รองเท้าหลุดออกจากเท้าเมื่อไหร่ไม่รู้ แม้จะเจ็บแต่หญิงสาวรู้ว่าหยุดไม่ได้ หยาดน้ำตาหยดใสไหลรินจากดวงตาที่เบิกกว้าง รู้เพียงว่าต้องหนี นางเอี้ยวตัวมองด้านหลังเพียงแวบเดียว แต่ทำให้ร่างกระแทกกับบางสิ่ง นางหันกลับมาอย่างตกใจ ร่างบอบบางซุกในแผ่นอกแข็งแกร่งดุจหินผา ดวงตาคู่หนึ่งจ้องมองว่างเปล่าจนน่าใจหาย ริมฝีปากเผยอขึ้นจะส่งเสียงเรียกคนเบื้องหน้า ทว่ามือใหญ่หยาบกระด้างกุมลำคอของนาง แรงบีบรอบลำคอทำให้นางหายใจไม่ออกแต่ยังเค้นเสียงออกมา
‘ทำไม...’
‘อย่าโกรธข้าเลย ข้าไม่อาจมอบเจ้าให้ใครได้’
“หรูซื่อ...เจ้าตื่นเถอะ เจ้าฝันร้าย”
ซุนหรวนคุนเขย่าตัวหรูซื่อเบาๆ หญิงสาวหวีดร้องแล้วลืมตาโพลง น้ำตาเปื้อนเปรอะใบหน้า มือเรียวเล็กคว้าสาบเสื้อของเขาไว้แน่น
“หรูซื่อ?”
“ทำไม...”
“..
