หมื่นฝันพันคะนึง

“ดีจัง” “อะไรรึ” เขาถามโดยไม่ได้หันมามองนาง “ท่านแบกข้าไว้เช่นนี้” นางนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วเอ่ยต่อ “ท่านจะแบกข้าไปชั่วชีวิตได้หรือไม่” “แน่นอน” “ถ้าข้าอ้วนกว่านี้เล่า” “ข้าแข็งแรงแบกเจ้าไหว” ซุนหลวนคุนหัวเราะในลำคอ หากนางกลายร่างเป็นหญิงอวบอ้วนก็ช่างประไร ของให้นางคือ ‘หรูซื่อ’ ของเขาก็พอ .....   แสงสว่างที่กระทบเปลือกตา ทำให้คนที่หลับใหลค่อยๆ ตื่นฟื้น มือเรียวเล็กยกขึ้นบังแสงที่เข้ามากระทบใบหน้า ทว่าข้อมือกลับถูกจับไว้แน่น ไอร้อนจากฝ่ามือทำให้หญิงสาวได้สติ นางหลุดเสียงร้องบางเบา แต่กระนั้นกลับทำให้เจ้าของฝ่ามือคลายมือลงอย่างรวดเร็ว   “เจ้า...ฟื้นแล้ว”   ดวงตากลมจ้องมองเจ้าของเสียงแหบพร่า น้ำเสียงเหนื่อยล้าระคนดีใจทำให้นางงุนงง หญิงสาวกะพริบตาปรับสายตาอยู่ครู่หนึ่งจึงจ้องมองบุรุษเบื้องหน้า ยังไม่ทันตั้งสติได้ ร่างของนางถูกเขารวบขึ้นมากอดแนบแน่นกับแผ่นอกกว้างของเขา  “ฟื้นเสียที”    ร่างของนางเกร็งขึ้นทันที สองมือพยายามดันแผ่นอกและดิ้นรนอย่างตื่นกลัว อาการต่อต้านทำให้ชายหนุ่มผ่อนวงแขนแล้วก้มมองหญิงสาวด้วยความประหลาดใจ    “เป็นอะไรไป”       “ข้า...”   “เจ็บตรงไหนหรือไม่ ข้า...ข้าจะให้คนตามหมอ”         “ข้าไม่เจ็บ” หญิงสาวส่ายหน้าไปมาแต่ดวงตาจ้องมองเขานิ่งงัน  หัวคิ้วของชายหนุ่มขมวดแน่น  เลื่อนมือลูบไล้ท่อนแขนของหญิงสาว เพื่อสำรวจว่ามีตรงไหนที่บาดเจ็บหรือไม่ แต่นางกลับกระถดกายถอยหนี หางตาเหลือบเห็นผ้าห่มตกอยู่ข้างกาย จึงรีบคว้ามากอดไว้บดบังสายตาของเขาที่จับจ้องนางอยู่      “น้องหญิง...”     “น้องหญิง?”  คราวหน้าหญิงสาวทำงุนงงหนักกว่าเดิม นางยกนิ้วชี้ที่ตัวเองแล้วเป็นเชิงถาม “ท่านหมายถึงข้ารึ”   ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ “ข้ารู้ว่าเจ้าโกรธข้ามาก แต่เรื่องรับอนุนั้นเป็นมารดาที่จัดการเองทั้งหมด แต่เจ้าเองไม่ควรทำเช่นนี้ เจ้าหมดสติไปสามวันสามคืน ทำให้ข้าทุกข์ใจยิ่ง”       “ประเดี๋ยวก่อน ข้าไม่เข้าใจ ท่านพูดเรื่องอันใดกัน” นางรีบเอ่ยขึ้นแล้วพยายามคิดตามที่เขาพูด “ท่านคือ...”      เสียงสูดลมหายใจลึกเหมือนข่มโทสะ ทำให้หญิงสาวสะดุ้งเฮือกและกระถดตัวถอยหนี ท่าทางหวาดกลัวของนางทำให้เขาได้สติและเอ่ยตอบอย่างใจเย็น   “ข้าคือซุนหลวนคุน สามีของเจ้า”      “สามี!” นางเบิกตากว้าง “ท่านเป็นสามีข้า”    “ถูกต้อง” เขาหลุบตาลงเล็กน้อย “เจ้าคือภรรยาของข้า เจ้าจำไม่ได้หรือ?”    หญิงสาวส่ายหน้าไปมา “ข้าจำอะไรไม่ได้เลย แม้แต่...ชื่อของตัวเอง”     คราวนี้เป็นดวงตาของชายหนุ่มที่เบิกกว้างขึ้น เขายื่นมือไปคว้ามือเรียวเล็กมากุมไว้ รูปร่างของเขาสูงใหญ่รวมทั้งมือของเขากุมมือนางไว้มิด     “เจ้าจำอะไรไม่ได้เลย?”    นางพยักหน้าแทนคำตอบ สิ่งรอบข้างล้วนกลายเป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับนาง นางอ้าปากเหมือนจะเอ่ยถามแต่อีกฝ่ายกลับชิงพูดขึ้นมาก่อน     “เช่นนั้น เจ้าก็เพียงจำไว้ว่าชื่อของเจ้าคือหรูซื่อและข้าซุนหลวนคุนเป็นสามีของเจ้า”