ดวงใจเกี่ยวรัก

ตอนที่11

ก๊อกก๊อกๆ

"เชิญค่ะ"

"พี่แก้ม"

"หือ แค่ศิมาทานมื้อเช้าด้วยต้องยิ้มหน้าบานมาขนาดนี้เลย"

กวิสราเอ่ยแซวเมื่อเห็นว่าใครที่เข้ามาในห้องตรวจ 

"ไม่ใช่เรื่องศิที่ทำให้นินยิ้มแบบนี้ค่ะ พี่แก้ม อุ๊ย คันปากต้องเล่า พี่รู้มั้ยตอนนี้พี่เกมส์กับคุณพายก้าวหน้าไปถึงขนาดสั่งอาหารเช้าไว้รอกันเลยนะคะ แถม มีเบอร์ติดต่อกันแล้วด้วย ที่สำคัญเมื่อเช้าคุณพายโทรตามพี่หมออีกต่างหาก พี่แก้ม สนิทขนาดไหนแล้วคะแบบนี้"

"จริงเหรอคะ แล้วนินรู้ได้ไงว่าคนที่โทรมาเป็นคุณพาย"

"จะไม่รู้ได้ไงคะก็ตอนคุณพายเธอโทรมาน่ะพี่เกมส์รับสายถึงจะไม่ได้เปิดลำโพงแต่เสียงมันก็พอจับใจความได้ แล้วนินนั่งข้างพี่เขา เธอเรียกแทนตัวว่าพายแถมพี่หมอยังแทนตัวเองว่าพี่ทุกคำเลย ไหนจะสั่งอาหารเช้าสองอย่าง นินก็เลยแซวว่าพี่หมอหิวมากเหรอสั่งไปสองถุง พี่เขาบอกมีคนสั่ง แล้วชาเขียวนะ สรุปคือสั่งมาเผื่อคุณพายนั่นแหละค่ะ"

ชญานินเล่าด้วยอารมณ์ตื่นเต้นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับเหตุการณ์ที่พบเจอจะ ๆคาตา กวิสรามองน้องแล้วก็อดยิ้มตามไม่ได้

"ถ้าถึงขนาดนี้พี่เกมส์คงจริงจังแล้วล่ะ แต่นิสัยพี่เขาชอบทำตัวเหมือนไม่คิดอะไร แล้วยิ่งคุณพายเธอเป็นคนดังด้วยพี่เกมส์คงต้องคิดเยอะกว่า รู้แบบนี้พี่ก็ดีใจนะอย่างน้อยพี่สาวพี่ก็คิดจะเปิดประตูใจรับใครเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง เราคงต้องคอยลุ้นว่าคุณพายเธอจะยังไง"

"นั่นสิคะ แต่เท่าที่นินเคยอ่านประวัติหรือความชอบส่วนตัว เธอก็ไม่เคยแอนตี้ความรักเพศเดียวกัน แถมเพื่อนสนิทสองคนยังแต่งงานกับผู้หญิงด้วยกันอีก งานนี้เราน่าจะลุ้นขึ้นนะคะพี่แก้ม พี่หมอน่ะดูอบอุ่นเป็นผู้ใหญ่ ใครอยู่ใกล้ก็เหมือนมีคนดูแล อืม คุณพายเธอเป็นลูกคนสุดท้องด้วย คนทั้งบ้านก็คงโอ๋เอาใจพอสมควร เธออาจจะติดความเอาแต่ใจหรือขี้อ้อนนิด ๆ ก็ได้ พี่เกมส์ชอบคนขี้อ้อนไม่ใช่เหรอคะ"

กวิสราพยักหน้ายิ้ม

"คุณพายเธอคงจะมีอะไรในตัวที่ดึงดูดพี่หมอบ้างแหละค่ะ ไม่งั้นคงไม่เดินหน้าขนาดนี้ นินก็รู้ว่าพี่เขาชอบคนยากจะตาย"

"ขั้วบวกขั้วลบมาเจอกัน คิก ๆ ก็เลยสปาร์ค นี่พี่แก้ม สมมุติว่าสองคนนี้สมหวังจนได้แต่งงานกันนะ เหตุการณ์ที่พี่หมอโฉบรับช่อดอกไม้ตอนนั้นมีใครถ่ายคลิปเอาไว้ทันมั้ย น่าเอาไว้เปิดงานแต่งพี่เขามาก ๆ เลยค่ะ ใครจะรู้ว่าจากเหตุบังเอิญสองคนนี้จะมาสนิทกันได้แบบวันนี้"

กวิสราหัวเราะเบา ๆ กับสิ่งที่น้องพูด

"มีนะ ก็ตากล้องที่ตามเก็บภาพในคืนนั้นแหละ เขาถ่ายได้ พี่กับปัณก็ยังเปิดดูอยู่ แล้วนินลืมอะไรไปหรือเปล่า ว่าหนึ่งในนั้นคนที่รับช่อดอกไม้ได้อีกคนคือน้องศิ"

คำทักของรุ่นพี่ก็ทำเอาคนฟังอึ้งใบหน้าเหวอจนพี่ต้องกลั้นขำ มัวแต่เชียร์คนอื่นคงลืมเรื่องตัวเอง

"เมื่อไหร่จะชัดเจนกันสักที ลูกพี่จะขวบแล้วนะ"

ชญานินมองหน้าคนแซวที่ยังคงยิ้มด้วยสายตาล้อกันอยู่

"ก็นินยังไม่มั่นใจนี่คะ ว่าศิเขาคิดยังไง อีกอย่าง พี่ก็รู้นินไม่เคยรู้สึกอะไรกับผู้หญิงด้วยกันมาก่อน มันก็เลยแบบ อืม จะว่ายังสับสนตัวเองอยู่ก็ได้ค่ะ"

"เอาเถอะ ถ้ายังไม่มั่นใจก็เป็นเพื่อนไปแบบนี้แหละค่ะ ถ้าเมื่อไหร่ที่รู้สึกว่าหวงเขาเกินเพื่อนค่อยมาบอกพี่"

ชญานินยิ้มขำกับคำพูดนั้น

"ขอบคุณค่ะ งั้นนินไปทำงานดีกว่า"

กวิสราพยักหน้ายิ้มให้ เพราะอีกไม่กี่นาทีก็ถึงเวลาทำงานของพวกเธอแล้ว

    พิชญากรมองมือถือตัวเองแล้วก็ต้องแอบถอนหายใจเล็ก ๆ เมื่อตอนนี้มีแอฟหนึ่งแจ้งเตือนเพื่อนใหม่เด้งขึ้นมา บ้าจัง เผลอโทรหาพี่เขาจนได้

"หิวเหรอคะหน้ายุ่งเชียว"

"พี่หมอ?"

"คะ?"

กนิษฐาวางของลงที่โต๊ะแล้วมองคนที่เรียกค้างไว้ ก่อนที่อีกฝ่ายจะส่ายหน้าเล็กน้อย

"เปล่าค่ะ นั่นถุงอะไรคะ"

นิ้วชี้ไปที่ถุงกระดาษใบหนึ่ง

"อ้อ เสื้อกีฬาที่น้องเขาฝากมาให้เซ็นต์น่ะ พอดีพ่อเขายุ่งพี่ก็เลยอาสาถือขึ้นมาให้ พายจะเซ็นต์เลยก็ได้ เดี๋ยวตอนเย็นเขามาเอา"

พิชญากรจึงหยิบถุงไปเปิดดูภายในก็เห็นเป็นเสื้อกีฬาสองตัวสภาพค่อนข้างใหม่

"น้องเขาเป็นนักกีฬาโรงเรียนเหรอคะ"

 "พี่ก็ไม่รู้อะไรมากนะเคยได้ยินแต่พ่อเขาพูดว่าไผ่ชอบเล่นกีฬาน่ะ"

"มีเสื้อบาสกับเสื้อบอลค่ะ"

กนิษฐามองเสื้อในมือของพิชญากรมือก็จัดการแกะข้าวต้มกับโจ๊กใส่ชามเตรียมไว้ให้ เสร็จแล้วก็เดินไปหยิบแก้วมาเทน้ำเปล่ารอคนที่แจกลายเซ็นต์ พิชญากรปรายตามองชามสองใบ

"มีโจ๊กด้วย น่ากินจังค่ะ เออ พี่หมอสั่งของพวกนั้นมาใหม่เหรอคะ"

พิชญากรชี้ไปบนชั้นที่ตอนนี้มีของมาเพิ่มจากเมื่อวานจนสังเกตุได้

"ค่ะ สั่งมาเผื่อคุณอยากจะทำไปให้ทีมงานได้ดื่มกันด้วยน่ะ"

"ขอบคุณนะคะ ไม่เห็นต้องลำบากเลยแค่นี้ก็เกรงใจแล้ว"

"ไม่ลำบากหรอกค่ะ ของมันไม่เน่าเสียง่าย ๆ"

สายตาหวานช้อนขึ้นมองคนพูด

"ใจดีจังนะคะ"

กนิษฐาหลุดยิ้ม ไม่รู้โดนชมหรือโดนเหน็บ

"กับบางคนเท่านั้นแหละค่ะ"

จึก อีกแล้วนะชอบทำให้ใจเต้นเรื่อยเลย ริมฝีปากสวยเผลอกดเม้มเข้าหากัน ก่อนที่จะทำทีพับเสื้อเข้าเก็บใส่ถุงให้เรียบร้อย แต่ทุกอาการมันอยู่ในสายตาคนเป็นพี่ตลอด คุณหมออมยิ้มอย่างพอใจ

"ทานได้แล้วค่ะ เย็นมากจะไม่อร่อย"

ชามข้าวต้มที่ยังมีไอควันลอยให้เห็นจาง ๆ ถูกยื่นมาให้ตรงหน้า แต่สายตาของน้องกลับจ้องไปที่ชามอีกใบที่มีหมูสับก้อนกลมหลายก้อนปนอยู่ในโจ๊ก และตอนนี้กนิษฐากำลังจะเทเครื่องปรุงลงใส่

"พี่หมอ อยากกินอันนั้น"

"หืม โจ๊กนี่เหรอคะ"

คุณหมอเลิกคิ้วถาม ก่อนจะหลุดยิ้มด้วยความเอ็นดูเมื่อได้ยินคำตอบ

"เปล่า อยากกินหมูสับค่ะ ขอชิมหน่อย"

กนิษฐาจึงยกชามโจ๊กไปใกล้ เรียกรอยยิ้มเหมือนเด็กได้ของถูกใจ

"ระวังค่ะมันยังร้อนอยู่"

เมื่ออีกคนตักหมูสับก้อนกลมขึ้นมาจะใส่ปากคนพี่เลยต้องรีบเตือน พิชญากรชะงักก่อนจะยิ้มแหยแล้วค่อย ๆ เป่าสักพัก

"อร่อยมั้ย"

"อร่อยค่ะ นุ่มแล้วก็เด้งเหมือนกับโจ๊กเจ้าดังเลย"

ใบหน้าสวยพยักหน้าชมออกมาให้ได้ยิน กนิษฐาระบายยิ้มบาง

"เปลี่ยนใจมั้ย จะกินโจ๊กหรือกินข้าวต้ม"

คำถามพาให้คนสวยมองอาหารเช้าสองอย่างด้วยสายตาลังเล ก็มันน่ากินทั้งสองอย่างนี่นากลิ่นหอมยั่วน้ำย่อย ข้าวต้มปลาก็น่ากินเหมือนจะเป็นเนื้อปลากระพงซะด้วย คุณหมอกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่ไหวจริง ๆ

"งั้นทานด้วยกันค่ะ"

คำตัดสินของพี่ก็ทำให้น้องแย้มยิ้มออกมาทันที

"คุณปรุงข้าวต้มพี่จะปรุงโจ๊ก แล้วทานเผ็ดหรือเปล่าคะ"

"ไม่เผ็ดมากค่ะ"

"แล้วขิงล่ะ ใส่มั้ย"

พิชญากรพยักหน้า มือก็จัดการปรุงข้าวต้มของตัวเองไปด้วย ไม่นานอาหารสองอย่างก็ถูกเลื่อนมาวางตรงหน้าให้ทั้งคู่ได้ลงมือ

"มื้อนี้เท่าไหร่คะพายจะจ่ายเอง"

กนิษฐามองคนถามพลางยิ้มเล็ก ๆ

"ไม่เป็นไรหรอกแค่ร้อยเดียวเอง มีน้ำเต้าหู้ด้วยนะ"

"ไม่เป็นไรไม่ได้ค่ะเมื่อวานพี่หมอก็จ่ายไปแล้ว เพราะฉะนั้นเปลี่ยนกันค่ะ"

สีหน้าจริงจังของดาราสาวทำให้คุณหมออดยิ้มไม่ได้

"โอเคค่ะ มื้อเช้าคุณจ่าย"

นั่นแหล่ะรอยยิ้มแสดงความพอใจถึงผุดขึ้นบนใบหน้าสวย

"พี่หมอทำงานที่นี่นานแล้วเหรอคะ"

"ก็ตั้งแต่เรียนจบใหม่ ๆ พอใช้ทุนเสร็จก็มาทำงานที่นี่เลย ถึงปีนี้ก็แปดปีแล้วค่ะ"

"ที่นี่เขาคัดหน้าตาแพทย์พยาบาลหรือเปล่าคะ"

หึ ๆ 

"ทำไมคะ ก็รับสมัครตามเกณฑ์ความรู้ความสามารถปกตินั่นแหละค่ะ ไม่เกี่ยวกับหน้าตาหรอก"

กนิษฐาตอบทั้งยิ้มขำกับสิ่งที่น้องถามมา

"ก็เห็นมีแต่คนหน้าตาดีเยอะ เลยนึกว่าคัดหน้าตาเข้ามาทำงาน"

กนิษฐายิ้มแล้วส่ายหน้าเล็ก ๆ

เสียงฝีเท้าที่ดังเป็นจังหวะใกล้เข้ามาบ่งบอกว่ามีคนกำลังตรงมาทางนี้ ไม่นาน

"สวัสดีครับสาว ๆ"

นนทวัชร์เอ่ยทักทายออกไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เขาได้ยินเสียงคุยกันแว่ว ๆ อยู่ก่อนแล้ว จะว่าตั้งใจมาขัดก็ไม่เชิงหรอก แค่มาดูให้แน่ใจเท่านั้น

"สวัสดีค่ะคุณหมอ"

พิชญากรทักกลับพร้อมยิ้มให้คุณหมอหนุ่ม กนิษฐาเพียงแค่ยิ้มรับออกไปเท่านั้น

"ถ้าคุณพายมาถ่ายละครที่นี่ทุกวันหมอเกมส์คงเจริญอาหารนะครับเนี่ย"

นนทวัชร์เอ่ยขึ้นมายิ้ม ๆ เมื่อมองเห็นชามสองใบที่อาหารพร่องไปจนเกือบหมดแล้ว

"ทำไมคะ หรือปกติพี่หมอทานข้าวไม่ได้"

"ปกติผมไม่ค่อยเห็นหมอเขาทานข้าวเช้ามากกว่าครับ นอกจากโกโก้แก้วนึงกับพวกขนมปังง่าย ๆ สักชิ้น"

สายตาหวานหันมามองคนเป็นพี่ทันที คิ้วสวยขมวดเล็กน้อย

"ทานแค่นั้นมีแรงตรวจคนไข้เหรอคะ"

นนทวัชร์ถึงกับต้องกลั้นยิ้มเอาไว้ ก่อนทำทีเดินไปหยิบแก้วชงกาแฟ แต่หูก็คอยเงี่ยฟังไปด้วย

"พี่ไม่ได้อดอาหารนี่คะ ก็ทานให้ได้พลังงานเพียงพอนั่นแหละ"

พิชญากรส่ายหน้าช้า ๆ 

"แค่นั้นจะไปพออะไรคะ ขนาดพายเป็นนักแสดงที่ต้องคุมน้ำหนักยังต้องทานเยอะกว่านั้นเลย อาหารที่นี่ก็อร่อยดีนี่คะทำไมถึงไม่ชอบทานข้าวเช้าล่ะ"

กนิษฐาปรายตาไปมองตัววางเพลิงเล็กน้อยก็ทันได้เห็นรอยยิ้มขำของหมอหนุ่ม

"คนโสดก็แบบนี้แหละครับคุณพาย ไม่ค่อยดูแลตัวเองเท่าไหร่หรอก เมื่อก่อนผมก็เป็นอย่าว่าแต่หมอเกมส์เลย แต่พอมีครอบครัวโดนบังคับด้วย อีกอย่างพอมีครอบครัวเราก็รู้สึกรักตัวกลัวตายมากขึ้น เพราะอยากจะอยู่กับคนที่เรารักนาน ๆ"

นี่ผมช่วยแล้วนะหมอ ไม่ได้มาวางเพลิงอย่างเดียว นนทวัชร์พูดออกไปทั้งยังยิ้มไม่หุบ แต่เหมือนคำพูดเขาจะมีเอฟเฟคสะท้อนนิดหน่อย 

"พี่หมอไม่รักตัวเองเหรอคะ"

"ก็รัก หมอนนท์ก็พูดเกินจริงพี่ไม่ได้อดจนขาดสารอาหารสักหน่อย นี่ไงคะก็ทานจนหมด"

"แล้ววันอื่นพี่จะทานอะไรมากกว่าขนมปังไม่กี่แคลอรี่นั่นหรือเปล่า"

กนิษฐาหลุดยิ้มกับคำถาม

"เป็นห่วงพี่เหรอคะ"

อื้อหือ นี่คือวิธีจีบสาวของหมอเกมส์ใช่มั้ยนี่ นนทวัชร์อมยิ้ม ลืมไปหรือเปล่าว่าเขายืนหัวโด่คนกาแฟอยู่ตรงนี้

"ปะ เปล่าซักหน่อย ห่วงคนไข้พี่หมอหรอก เป็นหมอไม่รักษาดูแลสุขภาพตัวเองดี ๆ แล้วคนไข้จะพึ่งพาได้ยังไงละคะ"

ใบหน้าสวยกำลังร้อนผ่าวขึ้นมากับคำพูดและรอยยิ้มของคนตรงหน้า 

"แล้วไม่คิดว่าหมอก็ต้องการคนดูแลบ้างหรือไงคะ"

โอ้ บระเจ้า เหมือนกำลังดูฉากรักในละครที่พระเอกกำลังจีบนางเอกเลย นนทวัชร์อยากจะถ่ายคลิปไปแจกน้อง ๆ ดูซะจริง ๆ หมอเกมส์นี่ก็ไม่ธรรมดาเห็นเงียบมานานหึ ๆ เล่นเอาคุณนางร้ายคนสวยอายม้วนไปเลย

"พี่ก็หาสิคะ จะมาบอกพายทำไม"

"ก็คุณทำให้พี่อยากทานอาหารเช้าอย่างที่หมอนนท์พูดนั่นแหละค่ะ"

พี่หมอน่ะ พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงคะ เห็นเธอเป็นวิตามินเสริมหรือไงที่เห็นหน้าแล้วจะนึกอยากอาหารน่ะ 

"อะแฮ่ม งั้นก็ฝากดูแลอาหารการกินของหมอหน่อยนะคุณพาย ผมขอตัวไปเช็คน้ำตาลในเลือดก่อนนะครับ"

นนทวัชร์รีบบอกขอตัวก่อนที่เขาจะอดปากไม่ได้แซวให้นางร้ายคนสวยอายไปมากกว่านี้ หมอเกมส์น่ะร้าย 

สองสาวมองตามหลังหมอหนุ่มออกไปด้วยความรู้สึกต่างกัน กนิษฐานั้นหัวเราะออกมาเบา ๆ แต่คนเป็นน้องยังคงไม่รู้จะวางหน้ายังไง

"ดื่มค่ะเพื่อสุขภาพ น้ำเต้าหู้มีประโยชน์นะ"

แก้วอีกใบที่ถูกยกมาวางให้ตรงหน้า พิชญากรมองคนที่ยังมีรอยยิ้มส่งมาให้ นี่กำลังโดนพี่เขาเอาคืนหรือเปล่า ก็เผลอไปดุพี่เขาเรื่องดูแลสุขภาพแบบนั้น

"วันนี้ไม่ดื่มโกโก้แล้วเหรอคะ"

"เอาไว้ตอนบ่ายค่ะ เช้านี้อิ่มแล้ว"

พิชญากรพยักหน้าเพราะตัวเองก็อิ่มเหมือนกัน

"ปกติพี่หมอพักกลางวันกี่โมง"

"ถ้าไม่ติดเคสคนไข้ฉุกเฉินก็ประมาณเที่ยงครึ่งหรือเที่ยงสี่สิบค่ะ จะมาทานมื้อเที่ยงกับพี่เหรอคะ"

คำถามพร้อมรอยยิ้มเย้าถูกส่งออกไปให้คนฟัง ยู่จมูกใส่อย่างนึกหมั่นไส้

"ถามเฉย ๆ ค่ะ ถ้าว่างเดี๋ยวจะมาชงเครื่องดื่มให้แทนค่าชาเขียวที่สั่งมาวันนี้นะคะ"

"งั้นก็ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ เย็นนี้จะกลับพร้อมพี่หรือเปล่า ถ้าจะอยู่ทานมื้อเย็นด้วยกันก็ส่งข้อความบอกเมนูอาหารมาแล้วกันเดี๋ยวพี่โทรสั่ง"

"พายยังไม่รู้เลยที่นี่มีอะไรขายบ้าง"

"ไว้พี่ส่งรายการร้านอาหารให้ดูก็ได้ค่ะ"

ริมฝีปากสวยระบายยิ้มออกมาพร้อมคำขอบคุณ ก่อนที่จะช่วยกันจัดการล้างถ้วยชามแล้วแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป

พิชญากรกลับไปยังห้องประชุมที่ถูกใช้เป็นห้องพักกองของทีมงาน

"ไปทานอะไรมาคะ"

นริสนันท์เอ่ยถามน้องที่เดินมานั่งลงข้าง ๆ

"ข้าวต้มกับโจ๊กค่ะ ไม่ได้บ้านใกล้เหมือนพี่แนนที่ตื่นสายใช้เวลาเดินทางสิบนาทีก็ถึง"

คำตอบปนแซะเล็กน้อยทำให้นริสนันท์หลุดขำก่อนจะแกล้งมะเหงกใส่หน้าผากน้องไปทีหนึ่ง บ้านเธออยู่ในโซนนี้พอดีก็เลยโชคดีไปไม่ต้องรีบออกเดินทางมาแต่เช้าเหมือนหลาย ๆ คน

"ก็น้องสาวมีคนทานอาหารด้วยทั้งเช้าเย็นแล้วพี่เลยไม่ต้องห่วงรีบตื่นห่อข้าวมาทานเป็นเพื่อนไงคะ นาน ๆ จะได้นอนเต็มตื่นแบบนี้บ้าง"

"แบบนี้เขาเรียกว่าละเลยหน้าที่ ว่าที่พี่สะใภ้ที่ดีหรือเปล่าคะ ทิ้งน้องเพราะห่วงนอน"

นางเอกสาวหัวเราะเบา ๆ

"อืม อันนี้ยอมรับค่ะ"

สองสาวยังคงคุยเล่นกันไปรอทีมงานที่ไปจัดฉากเรียก

"นี่ ๆ ทุกคนได้เข้าไปดูเพจละครมั้ยคะ ตอนนี้กำลังมีคนพูดถึงมากเลยนะตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว"

เจ๊เชอรี่หัวหน้าทีมคอสตูมประจำกองพูดขึ้นมา

"เออใช่ ๆ หนูก็เห็นคนเข้าไปคอมเมนต์ถามเยอะเลยเจ๊ แล้วล่าสุดเหมือนจะมีหมอที่นี่ไปตอบคอมเมนต์แล้วนะคะ"

"พูดถึงคอมเมนต์อะไรกันคะพี่นุ้ย"

พิชญากรถามขึ้นบ้าง 

"ก็ในเพจละครของเราค่ะ ตอนนี้มีคนแห่เข้ามาคอมเมนต์ถามกันใหญ่เลยว่าคนที่แสดงเป็นอาจารย์หมอที่คุยกับนางเอกเราในฉากน่ะเป็นใคร เมื่อวานพี่หวานแกโพสต์รูปลงอัพเดตว่าละครฉากแรกเริ่มถ่ายแล้ว ลองเข้าไปดูสิคะ คอมเมนต์หลายร้อยแล้วนะ นี่คุณหมอเธอจะรู้ตัวมั้ยว่าในโลกโซเชียลกำลังพูดถึงคุณหมอมากเลยตอนนี้"

พิชญากรกับนริสนันท์จึงคว้ามือถือขึ้นมากดเข้าไปในเพจละคร คอมเมนต์ถามตอบโต้มากมายหลายร้อย และส่วนมากจะเป็นทำนองคำแซวว่า

หมอสวยบอกต่อ หรือ อยากลาป่วยทันทีที่เห็นหน้าหมอ

เธอไล่ขึ้นไปอ่านคอมเมนต์แรก ๆ ที่เป็นต้นตอ

"คนที่แสดงเป็นอาจารย์หมอในฉากคู่กับนางเอก เป็นดาราใหม่เหรอคะพี่หวาน สวยจัง ชื่ออะไรเหรอคะ"

และจากนั้นก็มีคอมเมนต์เข้ามาถามแบบเดียวกันอีก ก่อนที่จะมีหนึ่งในทีมงานเข้าไปตอบ

"เป็นคุณหมอในโรงพยาบาลจริง ๆครับ โรงพยาบาลนี้เจ้าหน้าที่สวยหล่อเยอะมากครับผม เจริญหูเจริญตามากครับ อิอิ"

พิชญากรหลุดยิ้มออกมากับข้อความนี้เหมือนจะมีคนมากดถูกใจเกินร้อยไปแล้ว ก่อนจะไล่อ่านผ่านไปจนเจอคอมเมนต์หนึ่งที่รูปเจ้าของโปรไฟล์เป็นผู้ชายสวมเสื้อกาวน์

"Chaiwat_@ton: คุณหมอที่อยู่ในภาพคู่กับคุณแนน เป็นอาจารย์แพทย์ครับ ชื่อ ดร.พญ.กนิษฐา พัฒนหิรัญ แพทย์เชี่ยวชาญด้านโรคหัวใจและสมอง เป็นขวัญใจของเหล่านักศึกษาแพทย์อย่างพวกเราด้วยครับ"

ข้อความพร้อมสติกเกอร์รูปหัวใจต่อท้ายทำให้ยอดกดไลค์ร่วมสามร้อยกว่าไปแล้วตอนนี้

"คุณหมอเลยดังชั่วข้ามคืนอย่างพี่หวานพูดจริง ๆ ด้วย"

นริสนันท์พูดขึ้นมาพลางยิ้มขำไปด้วย

"นั่นสิคะ แถมเป็นขวัญใจของนักศึกษาแพทย์อีกต่างหาก"

"แล้วคนที่พร่ำเพ้อชื่นชมคุณหมอเป็นร้อยเขาจะรู้มั้ยนี่ว่านางร้ายแถวหน้าของเมืองไทย ได้เดทกับคุณหมอขวัญใจของพวกเขาน่ะฮึ"