ปลายนิ้วกลางแตะวนเบาๆบนผงเนียนละเอียดมาทาบนเปลือกตาบวมๆให้สีสวยกลบเกลื่อนรอยเศร้าตามด้วยพวงแก้ม ริมฝีปาก ทั้งหมดนี้คุมโทนด้วยสีพีชอ่อนๆให้เข้ากับชุดที่เจ้าสาวอุตส่าห์มีเมตตาซื้อมาฝากเธอ จะเจ็บจะเสียใจอย่างไร เธอก็ต้องเผชิญกับความเป็นจริงและไปร่วมยินดีกับคนดีๆอย่างวิสุณีย์ให้ได้ ส่วนเจ้าบ่าว..
“เห้อ”
เธอถอนหายใจอย่างอ่อนแรงเมื่อนึกถึงเขา
“วันนี้เจ้าบ่าวไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับแกนอกจากเจ้านายกับคนใช้ จำไว้จำปา”
นุชนารถนั่งจ้องมองตัวเองในกระจก เพื่อสร้างเกราะอันแข็งแกร่งที่ต้องเผชิญไปอีกวัน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“จำปา เสร็จยัง รีบๆมาเร็ว เดี๋ยวถ่ายรูปที่ซุ้มดอกไม้รอน้า”
“จ้ะพี่จ๋า เดี๋ยวจำปาตามไปนะจ๊ะ”
เธอรีบเก็บเครื่องสำอางให้เข้าที่ก่อนหมุนตัวมองดูตัวเองในกระจกที่ดูสวยกว่าทุกๆวัน
กึ๊ก!!
“หือ?....”
เสียงลูกบิดประตูห้องเด้งออก! และเขาเท่านั้นที่มีกุญแจห้องเธอ
“คุณชัช”
เท้ายาวก้าวเข้ามา
