พ่ายรักบ่วงซาตาน

บทที่ 4

อีกด้านหนึ่ง

ชญาวีร์เดินกระสับกระส่ายไปมาอยู่ในห้องนอนสุดหรูบนเรือสำราญที่มีขนาดกว้างใหญ่มโหฬารกว่าบ้านเช่าที่ตนอาศัยอยู่กับแม่เป็นสองเท่าอย่างขวัญเสีย แม้ว่าภายในใจจะหายห่วงเรื่องแม่ที่หล่อนขอเบิกเงินล่วงหน้าพาท่านไปหาหมอแล้วก็ตามที แต่สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นนับต่อจากวินาทีนี้ไปต่างหากที่น่าหวาดหวั่นเป็นไหนๆ

หมดสิ้นกันเสียทีความสาวที่สู่อุตส่าห์รักษามานมนาน หมดสิ้นแล้วศักดิ์ศรีของความเป็นคนที่มันเป็นเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่ตนเท่าเทียมหญิงสาวคนอื่นๆ ในสังคม

กระทั่งเมื่อประตูห้องถูกเปิดออกช้าๆ หัวใจดวงน้อยกระตุกวาบ ร่างเล็กยังคงยืนสั่นอยู่ริมหน้าต่างที่กำลังเผยให้เห็นภาพวิวทิวทัศน์ของท้องทะเลสีครามสดใสแต่กลับไม่ได้ช่วยทำให้จิตใจของหล่อนกลับมาเข้าที่เข้าทางได้เลยสักนิด

คาร์ลไม่ได้นึกโกรธที่หญิงสาวที่ตนเองเหมา ‘ซื้อ’ มาทำทีท่าไม่สนใจการมาของตนเองเลยสักนิด เพราะสายตาดุจพญาเหยี่ยวกำลังมองไล่ระดับไปยังทรวดทรงองค์เอวที่เข้ารูปและมีความลงตัวอย่างน่าทึ่งของหล่อนอยู่ไม่ห่าง ปั้นท้ายงอลๆ ที่กำลังหันหลังให้เขาอยู่นั้น…มันช่างกลมมนน่าสัมผัสเสียจนชายหนุ่มอดใจไม่ไหวสาวเท้าเข้าไปใกล้ๆ หล่อนอีกนิด กลิ่นหอมจางๆ จากแชมพูอ่อนๆ ที่ลอยมาเตะจมูกตนนั้นมันช่างยั่วยวนเหลือเกิน…

“อุ้ย!”

ชญาวีร์ร้องเสียงหลงเมื่อถูกคนที่เธอจำต้องเรียกว่า ‘ลูกค้า’ สวมกอดจากด้านหลังเบาๆ ก่อนจมูกของเขาจะชอนไชไปทั่วซอกคอขาวอย่างกระหาย

“สวัสดีคนสวย ตัวสั่นเชียว…คุณหนาวเหรอ หรือว่าตื่นเต้น”

คำถามของเขาถูกตอบกลับมาด้วยความเงียบอีกครั้ง คาร์ลไม่ได้ถือสาหาความอะไรมากนัก เขาละใบหน้าออกห่างซอกคอขาวอย่างเชื่องช้าก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือไปดันไหล่มนให้หันมาเผชิญหน้ากับตนเองเพาะอยากจะเฉยชมใบหน้าของเจ้าของเรือนร่างที่สมส่วนและยั่วยวนคนนี้ใจจะขาด

ใบหน้าหวานที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางๆ ริมฝีปากอวบอิ่มที่กำลังอ้าค้างเพราะความตกใจจากอะไรบางอย่าง จมูกเล็กๆ ที่เชิดรั้นน่าหยิก ทุกๆ อย่างในตัวของผู้หญิงคนนั้นช่างสวยงามลงตัวเสียจนคาร์ลแทบจะเผลอลืมหายใจไม่ชั่วขณะ ถ้าไม่ติดตรงที่ว่าเขากำลังช็อกสุดขีดเมื่อได้เห็นหน้าของหล่อนเข้า

ไม่ใช่เพราะว่าหล่อนสวยมากซึ่งมันก็แน่นอนอยู่แล้ว แต่สิ่งที่เขาทำให้รู้สึกทึ่งและตกใจนั่นก็คือนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้พบกับเธอ เธอคือผูหญิงคนนั้น…ที่เขาบังเอิญเจอในคาสิโนเมื่อวันก่อน เขาจดจำเธอได้ขึ้นใจเพราะเธอไม่ได้แค่ทำให้เขารู้สึกผิดที่เข้าใจผิดเรื่องกระเป๋า แต่เพราะรสสัมผัส ความหอมหวานขอหล่อนต่าหากที่ทำให้เขาคิดถึงและโหยหาไม่ยอมหยุด

“คุณมาทำอะไรที่นี่!!”

สองเสียงตะโกนก้องถามกันและกันทันทีที่ดึงสติกลับมาได้ในที่สุด แต่ดูเหมือนว่าคนที่จะได้สติก่อนใครจะเป็นคาร์ลที่แม้กระทั่งตอนนี้ก็ยังคงจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าตาไม่กระพริบ ราวกับเธอคือภาพลวงตาที่เขาเฝ้าฝันถึงก็ไม่ผิด และไม่ว่ามันจะความบังเอิญหรืออะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้เธอขึ้นมาบนเรือลำนี้เขาก็พร้อมที่จะก้มหัวขอบคุณในภายหลัง...

“ผมสิที่ต้องเป็นฝ่ายถาม ว่าคุณมาทำอะไรที่นี่ บนเรือของผม!”

“ฉัน เอ่อ…คือว่าฉัน…”

คาร์ลโน้มตัวลงเข้าหาเพื่อรอฟังคำตอบที่เขาเองรู้ดีแกใจอยู่ก่อนแล้ว เพียงแต่อยากจะแกล้งให้เจ้าหล่อนได้อับอายก็เท่านั้น

“คุณคงจะไม่ได้มาที่นี่เพื่อเดินเล่นหรือผลัดหลงทางหรอกใช่ไหม หรือว่าคุณ…”

“ถูกต้องแล้วค่ะมิสเตอร์ ตามที่คุณคิด ฉันเป็นเด็กของเจ๊หยกที่คุณว่าจ้างให้ขึ้นมาบนเรือลำนี้เป็นเวลาสามวัน ดิฉันชื่อชญาวีร์ หรือเรียกสั้นๆ ว่าน้ำหวานก็ได้ค่ะ”

แม้ภายในใจจะอับอายจนคิดออยากจะแทรกแผ่นดินหนี แต่ด้วยภาระหน้าที่ของตนเองที่รับเงินล่วงหน้ามาจนหมดแล้ว ชญาวีร์จึงได้แต่ทำใจและหวังว่าเขาจะดูถูกดูแคลนเธอมากไปกว่านี้

“โอ้วว ถ้าจำไม่ผิดคุณเคยลั่นวาจาบอกว่าจะไม่มีวันขาย..ให้ผม!!”

“ถ้ารู้ล่วงหน้าเพียงสักนาทีเดียวว่าคนที่ฉันขายเป็นคุณ…ดิฉันก็จะยังคงยืนยันเช่นเดิมค่ะ”

เพราะคิดผิดมหันต์ว่าคนตรงหน้าคงจะมีความเป็นสุภาพบุรุษบ้าง ชญาวีร์จึงหมดความอดทนเผลอสวนกลับไปด้วยประโยคที่ทำให้คาร์ลต้องส่งเสียงหัวเราะลั่น

“คุณยังปากเก่งไม่เปลี่ยนจริงๆ แม่หัวขโมยสาว”

“ฉันยังยืนยันอีกครั้งว่าไม่เคยแม้แต่จะคิดขโมยของใครค่ะ ถึงฉันจะจน แต่ความเป็นคนของฉันก็มีพอๆ กับคุณ กรุณาอย่าปรักปรำหากคุณไม่มีหลักฐานเพียงพอ”

“ตกลง! ถ้างั้นเราอย่ามามัวทะเลาะกันให้เสียเวลาเลยดีกว่า เริ่มงานของคุณเลยสิ คุณมาที่นี่เพื่อทำให้ผมมีความสุขนี่ เพราะฉะนั้น…ถอดเสื้อผ้าออกซะ!!”ดวงตากลมโตเบิกโพลงขึ้นอย่างตกใจเมื่อจู่ๆ ริมฝีปากหนาก็เปิดออกพร้อมกับคำสั่งที่มาพร้อมรอยยิ้มของผู้ชนะ

“ตะ…แต่ว่าฉันคิดว่าเราน่าจะทำความรู้จักกัน…” ชญาวีร์เอ่ยปากต่อรองเพื่อหวังว่าอีกฝ่ายจะสนใจที่จะทำความรู้จักกันเสียก่อน แต่ดูเหมือนคาร์ลจะรู้มันเล่ห์เหลี่ยมของหล่อน รอยยิ้มชั่วร้ายผุดขึ้นบนใบหน้าคมคายก่อนริมฝีปากจะเผยอออกพูดขึ้นเบาๆ

“ไม่เอาน่า! เรายังมีเวลาทำความรู้จักกันอีกนาน หรือไม่ถ้าอย่างงั้นเราก็ทำความรู้จักกันไปด้วยระหว่างที่ทำอย่างอื่นไปด้วยก็ได้...ผมไม่ถือ”

ไม่พูดเปล่าให้เสียเวลาคาร์ลเดินตรงเข้ากระชากเรียวแขนเล็กเข้าหาตัวอย่างแรกก่อนจะพยายามกระชากเดรสสีแดงเพลิงสีสวยของหญิงสาวออกไปให้พ้นทาง ชญาวีร์กรีดร้องไม่เป็นภาษาพร้อมพยายามดิ้นรนสุดชีวิตเพราะไม่ทันจะได้เตรียมตัวเขาก็รุกเข้าหาเธอกระทันหันจนเกินไปแบบนี้มันคงยากที่เธอจะตั้งรับได้ไหว

“อย่านะค่ะ! อื้อ…”

เสียงร้องห้ามที่หวังจะทำให้คนตรงหน้าเมตตาสักนิดถูกปิดลงด้วยจูบที่ร้อนแรงแผดเผาที่เขาใช้ปิดเรียวปากสวยอย่างจงใจ ชญาวีร์ทำได้เพียงส่งเสียงร้องอู้อี้อยู่ในลำคอเท่านั้น สายตาจ้องมองคนที่กำลังคร่อมร่างเธออยู่ด้วยสายตาสาปแช่งอย่างถึงที่สุด

“ถึงจะกร่นด่าผมทางสายตาแบบนั้นก็อย่าคิดเลยว่าผมจะยอมหยุดง่ายๆ ผมซื้อคุณมาแพงนะทูลหัว และคุณต้องนอนอ้าอยู่แบบนี้จนกว่าผมจะหนำใจหรือหมดแรง!”

“คนเลว! ฉันจะเกลียดคุณไปจนวันตาย ไอ้…อื้อ!!”

ที่หวานที่ตะโกนด่าลั่นถูกกลบลงทันทีเมื่อเรียวปากคมประทับลงมาปิดเสียงที่กร่นด่าเขาไม่ยอมหยุดราวกับเขาคือโจรป่าที่กำลังจะคร่าพรมจรรย์หล่อนก็ไม่ปาน ลิ้นร้อนๆ ชอนไชไปทั่วโพรงปากแสนหวานอย่างป่าเถื่อน

มือเรียวเล็กที่กำลังข่วนแผ่นหลังอย่างบ้าคลั้งทำให้คาร์ลรู้สึกหงุดดหงิดขึ้นมาบ้างแล้ว มือหนาผละออกจากอกโตที่กำลังชูชันท้าทายตรงหน้าก่อนจะค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาคว้าเอาข้อมือเรียวเอาไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวของตนเองและตรึงมันขึ้นเหนือหัวหล่อนอย่างแรง

ชญาวีร์น้ำตาไหลพรากทันทีที่เขาค่อยๆ เลื่อนมืออีกข้างที่ว่างเว้นไปดันชายเสื้อของหล่อนให้เลิกสูงขึ้นก่อนจะกระชากมันจนขาดวิ่นติดมือไปอย่างรุนแรงเผยให้เห็นหน้าอกขนาดใหญ่ที่ทำเอาคาร์ลตกตะลึงไปนานเพราะไม่คิดไม่ฝันเลยว่าหล่อนจะซ่อนรูปได้ถึงเพียงนี้…

“คงจะรับแขกมาเยอะสิท่า! หน้าอกถึงได้มีขนาดใหญ่เกินตัวแบบนี้ คุณทำให้ผมแทบคลั้งทุกครั้งที่ได้สัมผัสรู้ตัวบ้างไหมน้ำหวาน…”

คาร์ลเอ่ยถามเสียงแข็งและไม่รอคำตอบจากคนตรงหน้ามือหนาค่อยๆ จัดการกับบราเซียสีหวานที่หล่อนสวมใส่ให้พ้นสายตาก่อนยอดปทุมสีสวยจะเผยออกมาเชิญชวนต่อสายตา...

“ฮึก! ได้โปรด…อย่าทำฉันเลยนะค่ะ ขอร้อง…ได้โปรด…”

ชญาวีร์ร่ำร้องอ้อนวอนเจียนใจจะขาด แต่เหมือนคนตรงหน้าจะไม่ได้สนใจคำขอร้องนั้นของเธอเลยแม้แต่น้อยนิด เพราะนอกจากเขาจะไม่ตอบหรือปริปากอะไรกลับมาสักคำนั้น ยังก้มลงโลมเลียยอดปทุมของหล่อนอย่างหื่นกระหายราวกับหมาป่าที่กำลังหิวโหยเหยื่อไม่มีผิด แต่สิ่งที่น่าสมเพชมากกว่าอะไรทั้งนั้นคือเธอดันเป็นเหยื่อที่ว่า...

เสียงครางร้องของชญาวีร์ดังขึ้นอย่างขาดห้วงราวกับคนกำลังจมน้ำในไม่ช้า ความเสียวซ่านที่เขาปรนเปรอมอบให้มันทำให้หล่อนเผลอส่งเสียงร้องออกมาอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่ ร่างเล็กแอ่นสะท้านไปทั่วทุกๆ ที่เขาสำรวจและฝากร่องรอยเอาไว้เป็นเครื่องย้ำเตือนว่าเขานั้นคือคนแรกที่ได้สัมผัส...

“คุณพร้อมแล้วใช่ไหมยอดรัก…”

“ฉันไม่…”

คาร์ลไม่สนใจคำตอบที่สวนทางกับร่างกายที่กำลังต้อนรับเขาอยู่ตรงหน้า ร่างสูงจัดการกับตัวเองเพียงเวลาไปถึงนาทีก่อนจะกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับใบหน้าที่หื่นกระหาย มือหนาค่อยๆ ลาดบิกินีตัวจิ๋วให้ค่อยๆ ถอยร่นออกจากขาเรียวสวยอย่างเชื่องช้าก่อนจะใช้สายตาโลมเรียร่างที่กำลังเปลือยเปล่าตรงหน้าอย่างย่ามใจหึกเหิม

“คุณสวยไปทั้งตัวเลยน้ำหวาน…”

คำชมแสนแผ่วเบายังเทียบไม่ได้กับลิ้นร้อนๆ ที่ก้มลงลากไปทั่วร่าง จากไหล่มนลงไปถึงสะดือก่อนจะมาถึงจุดที่ไม่เคยมีชายใดได้ล่วงล้ำมาก่อน